Meestal vind het niet erg om te wachten, maar vandaag heb ik afgesproken met Michiel. Geen medische behandeling voor onze dochter. Michiel werkt bij Oracle. In het verleden hebben we prettig samengewerkt. Gezellige praat over privé en werk. Het is Guusje die een eind maakt aan het gesprek. Ze voelt zich niet lekker.
Op weg naar huis geeft Guusje aan dat ze trek heeft. Daar profiteer ik van. We stoppen bij een Mc Donalds. Daar zitten we dan. Samen aan een tafeltje. Fastfood aan het begin van de middag. Best lekker.
“Waar rijden we?”
“Tussen Den Bosch en Waalwijk?”
“Hoe laat is het?”
“Twee uur. Waarom wil je dat weten?”
“Kan ik nog naar school?”
“Een uurtje moet lukken. Heb je er zin in?”
Uit school loopt Vince mee naar ons huis. Even later zitten ze op de bank. Spelen met de iPad. Heerlijk zo’n jongen die veel eet. Als hij eet, doet Guusje het ook.
Ik ga met mijn laptop in de keuken zitten. Dan ben ik stand-by mocht er iets mis gaan. Guusje komt de gang uit. Ze gaat naast me staan. Ze vertelt dat ze moest overgeven. De eerste keer vandaag.
’s Avonds gaan we naar IKEA. Een cadeau kopen voor Loes. Die is volgende week jarig. Guusje en Anton gaan mee naar Breda. Vanaf het einde van de middag gaat het duidelijk minder goed met ons kleine blonde meisje. Dat is jammer. Ze is misselijk. Yvonne en ik kijken elkaar aan. Niet overgeven. Niet in de winkel. Het gebeurt niet. Een zucht van verlichting.