Dinsdag 22 november 2011

De dag begint met een boswandeling. Een frisse neus halen. Samen met Balou, onze trouwe labrador. Daarna de aanwijzingen en correcties van Hans verwerken in de tekst van ‘KanjerGuusje het boek’. Veel mensen zijn nieuwsgierig over de vorderingen. Dat blijkt uit de vele reacties. Het gereedmaken van de tekst gaat goed, maar kost veel tijd. Er zijn twee tegenlezers: auteur Hans en echtgenote Yvonne. Hans kijkt met de ogen van een betrokken buitenstaander en is kritisch ten aanzien van het taalgebruik. Morgenavond zie ik hem weer en ik hoop dat hij dan de laatste honderd bladzijden heeft gelezen. Yvonne is als moeder van Guusje de meest betrokken lezer. Zij is niet alleen kritisch. Samen beleven we met ons hoofd en met ons hart de afgelopen maanden. We praten veel. We ontdekken dat zaken soms anders liepen dan we nu denken. De ‘waarheid’ van de dag staat op papier. Daar kun je niet omheen.

’s Middags rijden Yvonne en ik naar Nieuwegein. Op het kantoor van de Vereniging Ouders Kinderen en Kanker (VOKK) hebben we een gesprek. We willen met de verkoop van ‘KanjerGuusje het boek’ geld ophalen voor kinderen met kanker en hun naasten. We zijn concrete doelen in kaart aan het brengen voor Stichting KanjerGuusje. De KanjerKetting van de VOKK is erg belangrijk geweest voor onze dochter Guusje. Tijdens het gesprek komen meer goede doelen voorbij. Voorbeelden zijn bijeenkomsten met lotgenoten, jeugdkampen en het mentorprogramma. Het laatste houdt in dat jongeren (16 – 25 jaar) die genezen zijn van kanker kinderen (8 – 18 jaar) met kanker helpen.

We willen onze doelen niet beperken tot enkel de VOKK. We zijn al meer goede doelen op het spoor. Binnenkort zal ik hierover een stuk schrijven. Eerst nog wat voorwerk doen.

Thuis is het druk. Dat is altijd in een groot gezin. Janneke heeft een baantje op dinsdagavond. Anton gaat schilderen. Lisa ligt ziek op bed. We proberen onze kinderen ruimte te geven. Praten veel over Guusje, maar ook over andere onderwerpen. Het leven op school gaat door. Gisteren schreef ik dat ik geen zin heb om een verlanglijstje te maken. Yvonne moet hierom lachen. Ik heb namelijk elk jaar moeite met het maken van een lijstje. Volgens Yvonne heb ik nu een reden gevonden om me achter te verschuilen. Zonder gekheid. Ik weet dus echt niet wat ik moet vragen. Ik heb ‘alles’. Nou ja, ik mis ons kleine blonde meisje enorm.

De afgelopen maanden hebben we als gezin, dus ook onze kinderen, alle zeilen bij moeten zetten om het schip De Van Gorp op koers te houden. Tot op de dag van vandaag. We verwachten dat ook de komende maanden heftig zullen zijn. Emoties kunnen hoog op lopen. Natuurlijk gaan we sinterklaas vieren, maar het gemis van Guusje is zo ongrijpbaar. We willen eigenlijk maar een ding: sinterklaas vieren met Guusje erbij. We weten rationeel dat dit niet mogelijk is, maar emoties sleuren ons mee.

Laat in de avond zit Yvonne de tekst van het boek te lezen. Ze stopt bij 7 oktober. Morgen verder lezen. Heftige emoties zullen bij haar boven komen. Dat gebeurde bij mij ook toen ik de laatste dagberichten van oktober las.

Het zijn geen gezellige dagen zoals anders. Zeker niet als vanavond Yvonne’s vader belt met de mededeling dat een oom is overleden. Doodsoorzaak is kanker. Wat een rotziekte.