Langer in bed. Elkaar vasthouden. Loes en Anton gaan vandaag naar de Efteling met school. Om half 11 verzamelen alle kinderen op het schoolplein.
Bij het weglopen van Guusje’s klas weer het gevoel: ze is er niet bij. In gedachten zie ik haar niet in de rolstoel. Ik zie het vrolijke meisje. Lange blonde haren. Paarse jas. Spijkerbroek met laarsjes.
Ook vandaag weer het botsen van ratio en emotie. Ik weet wel dat Guusje er niet meer is, maar ik voel het niet. Ik hoor vanuit verschillende kanten dat het niet vreemd is. Toch vind ik het zelf wel raar. Ik zou toch intens verdrietig moeten zijn. Hoe kan dit nu?
De hele dag druk met praten. Het idee om het verhaal van Guusje om te gaan zetten in een boek wordt concreter. Om 22 uur ’s avonds heb ik een bel-oor. Lange gesprekken. Ik plof uitgeteld op de bank.
Guusje is dood. Een vreselijk groot verlies. Geld inzamelen dat ten goede komt aan kinderen met kanker. Guusje zou het geweldig vinden. Doen dus!
