Het is een rommelige dag. Ik denk vooraf veel tijd te hebben, maar aan het eind van de middag constateer ik dat er weinig is gebeurd. Ik word veel gebeld. Vaak lange gesprekken. Dan doe ik dus weinig. Morgen moet er echt verandering in komen. Neem bijvoorbeeld het kastje in de keuken. Daarop ligt een enorme stapel papier. Die stapel ligt er sinds de week van de crematie. Tijd om aan te pakken.
Na het avondeten ga ik met Yvonne naar Tilburg. We gaan cadeautjes kopen voor sinterklaas. Altijd veel voorpret. Dit jaar niet. Ik heb er gewoon geen zin in. Dan maak je maar zin. Dat zou ik vroeger hebben gezegd. Daar kom ik nu op terug. Voordat we teruggaan naar Kaatsheuvel is het tijd voor koffie. Guusje had een favoriete lunchroom. Daar gaan we naar toe. We zitten aan een tafeltje. Onze bestelling is gebracht. Yvonne heeft het moeilijk. Ik zie het aan haar ogen. Door de luidsprekers begint Gordon te zingen: ‘Kon ik maar even bij je zijn’. Dat heet toeval. Als het lied bijna is afgelopen, vraagt de eigenaar hoe het met Guusje is. Hoe geef je iemand met woorden een klap in zijn gezicht? De man verontschuldigt zich. Waarvoor? Hij kan niet weten dat Guusje dood is. Gewoon belangstelling. Hij geeft me de kans om over mijn favoriete onderwerp te praten: Guusje.
Thuis slingers ophangen. Lisa wordt zestien jaar. Ze voelt zich groot. Morgenochtend zingen voor onze eigen ‘sweet sixteen’.