Zaterdag 26 en zondag 27 november 2011

Het is drie weken na de crematie van Guusje. Afgelopen week is er een oom van Yvonne overleden aan kanker. Zaterdag is zijn uitvaart. We hebben lang nagedacht: wel of niet gaan. Rationeel willen we gaan. Emotioneel kunnen we het niet aan. We zijn teveel bezig met ons eigen verdriet. Op een of andere wijze voelt het niet goed om te gaan. Ik huil nog steeds heel veel om Guusje. Soms openlijk. Soms alleen van binnen. Ik mis haar. Ik wil niet op de uitvaart van een oom gaan huilen om Guusje. Dat voelt zo fout voor mij.

Als een kind geboren wordt, ben je blij. Weet je dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Vanaf het moment dat de kleine spruit de eerste kreet slaakt. Voor altijd samen. Zo’n kind moet een plaats krijgen in je leven. Je moet aan elkaar wennen. Een band opbouwen. Dat heeft tijd nodig.


Ik ervaar het sterven van Guusje als een omgekeerde geboorte. Guusje’s leven was een deel van mijn leven. In plaats van blijdschap bij de geboorte is er verdriet door haar sterven. Weet ik dat mijn leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Vanaf het moment van doodgaan nooit meer samen. Dat verlies moet een plaats krijgen in mijn leven. Ik moet er aan wennen. Haar loslaten. Dat heeft tijd nodig. Veel tijd.

Ieder mens bouwt op eigen wijze een band op met zijn pasgeboren kind. Zo is het ook met loslaten van je kind. Ik vind ‘loslaten’ eigenlijk niet het juiste woord. Ook met je overleden kind ben je voor altijd verbonden, in gedachten.

Yvonne en ik kiezen voor een rustig weekend. We doen inkopen voor 5 december. Lisa viert haar verjaardag voor vriendinnen. Ik vraag mijn zus Miriam om kritisch de tekst van ‘Kanjerguusje het boek’ door te nemen.

Ik besluit stil te zijn op Twitter en Facebook. Even geen social media. Ik heb in totaal meer dan zesduizend reacties op mijn blog. Dit weekend neem ik eens rustig de tijd om een groot deel te lezen. Erg indrukwekkend en warm. Verder willen we misschien foto’s opnemen in ‘Kanjerguusje het boek’. Yvonne en ik kijken foto’s van de afgelopen maanden. Ik moet af en toe flink blazen. Vooral foto’s waarop Guusje recht in de camera kijkt komen ‘binnen’. Alsof ze tegen me begint te praten. Iets tegen me wil zeggen. Haar grote ogen. Ze kijken me aan. Recht in mijn hart.

Ik heb dit weekend niet echt iets te vertellen. Ik zou graag nadenken over de toekomst. Dat deed ik altijd graag: plannen maken. Deze twee dagen kijk ik vooral terug. Ik heb het idee dat ik me niet realiseer wat er gebeurd is. Alsof het zich allemaal heeft afgespeeld in het leven van iemand anders. Zo dadelijk komt onze Guusje gewoon de trap af, omdat ze niet kan slapen. Dan gaan we samen filmpjes kijken op YouTube. Het is zo raar. Ik denk nog steeds dat ze boven in haar bed ligt te slapen, maar ik weet dat het niet zo is. Mijn ratio en mijn emotie zijn het nog steeds niet met elkaar eens. Ik vraag me af hoe lang dat nog zo blijft. Ik heb hierover al verschillende e-mails ontvangen van ervaringsdeskundigen. Het zou best wel eens een paar jaartjes kunnen duren.