Als ik thuis ben, ga ik met Yvonne naar de bossen. Een frisse neus halen. Samen met onze hond Balou. We praten over het omzetten van het blog in boekvorm. De afgelopen dagen heb ik voor het eerst mijn blog gelezen. Vanaf het begin tot aan de crematie. Hoewel ik het zelf heb meegemaakt, heb ik het met verwondering gelezen. Er is zoveel gebeurd in zeven maanden. Onvoorstelbaar. De moed die Guusje heeft getoond is indrukwekkend.
Mijn vader moet nog een nachtje in het ziekenhuis blijven. Ik kan op bezoek gaan bij mijn vader in het ziekenhuis of bij mijn moeder thuis. Ik kies voor mijn moeder. Ik heb haar sinds de crematie van Guusje niet meer gezien. Mijn zus vertelde dat ze sinds de verhuizing een foto van ons kleine blonde meisje mist. Dat klopt. Deze foto staat in mijn kast.
Ik stap binnen bij mijn moeder. Ze is blij met te zien. Ik geef haar de foto van Guusje. Ze moet huilen. Dan kijkt ze me aan en zegt: “Maar voor Yvonne en jou is het het ergst.” Alsof ze zich verontschuldigt. We drinken koffie en ik laat foto’s van Guusje zien. Voor en na haar overlijden. Mijn moeder heeft alle aandacht. Ik kan mijn verhaal kwijt. Toch moet ik tijdig afbreken. We krijgen bezoek.
Terug naar huis. Als ik mijn auto parkeer en uitstap in onze straat, stapt Anja uit de auto. Ik krijg een grote pietentaart in mijn handen geduwd. Anja komt op bezoek met haar gezin. Haar dochter Xena en onze dochter Guusje delen de grote ziekte. Gelukkig gaat Xena de goede kant op. Richting een bloem aan het einde van haar KanjerKetting. Deze staat voor einde behandeling. Anja heeft voor ons gekookt. Het smaakt heerlijk. Daarna nog pietentaart toe. Vanavond neem ik enkel nog koffie. Ik zit vol.
In de avonduren telefoongesprekken. Onder andere met Hans. Hij is ‘KanjerGuusje het boek’ aan het doornemen. We spreken af voor morgenavond. Hans kan niet beloven dat hij dan alles gelezen heeft. Liefst wil hij meer tijd. Die gun ik mezelf niet. Ik wil door. Ik hou van doorpakken.