In de middag ga ik
met Yvonne enkele boodschappen doen. We doen er lang over. We komen veel mensen
tegen met wie we een gesprek voeren. Ik vind het prettig, als mensen me
aanspreken. Guusje
leeft voor mij, door over haar te spreken.
Op haar
gedenktafel staat een digitaal fotolijstje. Haar cadeau van sinterklaas op
pakjesavond. Meer dan driehonderd foto’s rollen over het scherm. Van peuter tot enkele
dagen voor haar dood. Als ik voorbij loop, sta ik stil. Ik kan blijven
kijken. Guusje lacht vaak. Ze heeft plezier in het leven. Een onbekommerd klein
blond meisje. Te jong om te sterven.
Thuis drinken we
koffie. Ik zie een artikel op internet. Ons interview met het Brabants Dagblad
komt morgen in de krant. Ik heb vandaag contact gehad met verslaggever Michel
Koster. Ik wist niet dat op internet een aankondiging zou verschijnen.
Het begint al een
beetje donker te worden. Toch ga ik nog snel met de hond naar de bossen. Even
heerlijk uitwaaien. Ik ben niet de enige. Meer mensen zijn het binnenzitten
beu. Heerlijk een frisse neus. Ik denk na hoe mijn leven gaat veranderen door
het overlijden van Guusje. Ik overzie het niet. Mijn emoties nemen een loopje
met me. Zo ervaar ik het. We proberen om zoveel mogelijk goede dingen te doen.
Een positieve wending te geven aan ons leven zonder Guusje. Morgen gaan we naar
drukkerij Wilco in Amersfoort. Samen met onze kinderen gaan we zien hoe de
eerste exemplaren van het boek over Guusje van de pers komen. Een emotioneel
moment voor ons gezin. Ik kijk er naar uit.
Oorspronkelijk zou
Uitgeverij DoDo het boek alleen via internet gaan verkopen. De post bezorgt het
dan thuis. Een tijdje terug sprak ik eigenaar Frank van Bruna Kaatsheuvel. Hij
zei Stichting KanjerGuusje graag te willen steunen door het boek in zijn winkel
te gaan verkopen. Van het een is het ander gekomen. Gisteren hoorde ik dat alle
Bruna’s het boek kunnen gaan verkopen. Als het goed is, in de loop van de week
ook via hun internetsite. Ik ben trots op de mensen die dit mogelijk maken.
Allemaal mensen die Stichting KanjerGuusje een warm hart toedragen.
Vanmiddag komen er
naast alle Bruna’s van Nederland nog twee boekwinkels bij. De Readshop in Zutphen en Selexyz Gianotten in Tilburg. In de laatste winkel was Guusje in
oktober. Zaterdag 8 oktober om zich te laten fotograferen als SuperDolfje.
Woensdag 12 oktober voor een signeersessie van haar favoriete schrijver Paul
van Loon. Het is vreemd om naar de foto’s van die dagen te kijken. Achteraf
wetend dat ze in dezelfde maand overlijdt.
Na het avondeten
gaan Yvonne en ik naar de middelbare school van onze oudste kinderen in Waalwijk.
We hebben drie gesprekken van elk tien minuten. Een vriend van mij twittert dat
ik tien minuten nooit ga halen. Dat klopt. Al pratend worden het vanzelf
twintig minuten gesprekken. We zijn geen standaard geval.
Yvonne en ik
willen weten hoe het met onze kinderen gaat. We vinden het belangrijk dat onze
kinderen ruimte hebben voor verdriet. Schoolprestaties zijn minder belangrijk.
Toch zou het jammer zijn, als onze kinderen het schooljaar niet halen. Daar
kleven nadelen aan. Doubleren betekent volgend jaar andere klasgenoten. Doubleren
maakt het gemis niet minder. Het verdriet blijft. Ik heb veel e-mails ontvangen
van mensen die schrijven dat ze rond hun 15e hun broer of zus
verloren. Ze schreven allemaal dat dit verlies een enorme impact had op hun
leven.
We voeren goede
gesprekken met mentoren. We hebben drie verschillende kinderen. Drie
verschillende karakters. Drie verschillende gesprekken. We hopen dat school ze
de ruimte geeft voor hun verdriet. We hopen ook dat school onze kinderen kan
stimuleren om door te gaan.