’s Middags gaan
Yvonne en ik even klotteren. Het woord ‘klotteren’ betekent sinterklaasinkopen
doen. Het is hier in onze streek een normaal woord, maar via Twitter blijkt dat
in de rest van Nederland niet zo te zijn. We gaan klotteren in Tilburg. We
slagen erin voor alle kinderen leuke cadeaus te kopen. Zelfs voor de surprise
slaag ik. We hebben lootjes getrokken. De strijd wie-weet wie-wie-heeft barstte
een tijdje geleden in volle hevigheid los. Thuis lijkt het af en toe op ‘wie is
de mol’. Via liegen en bedriegen probeert men elkaar te misleiden. Iedereen wil
namelijk die tien euro winnen die ik heb uitgeloofd voor de persoon die op 5
december precies kan vertellen wie-wie heeft.
Op de terugweg
realiseren we ons plotseling dat de cadeaus, die we afgelopen zaterdag hebben
gekocht, nog steeds achterin de kofferbak van de auto liggen. Hoezo met onze
gedachten ergens anders! We moeten er alle twee hartelijk om lachen.
In Tilburg slaagde
Yvonne er niet in om kleding te kopen. Dan maar door naar Waalwijk. Bij de
tweede winkel gaat Yvonne los. Eindelijk een dame die aanbiedt om te helpen.
Zijn we in de andere winkels niet tegen gekomen. Daar vroeg men niet eens of we
hulp nodig hadden. Voor het eerst sinds half maart koopt Yvonne nieuwe kleren. Ze
schaft veel aan. Ze was er echt aan toe. Het is er door Guusje’s ziekte gewoon
niet van gekomen.
De dame in de
winkel vraagt hoeveel kinderen we hebben. Ik kom niet goed uit mijn woorden.
Best raar. Uiteindelijk vertel ik dat we nu vijf kinderen hebben, maar dat het
er zes waren. Dan krijg ik de vraag: wanneer is uw kind overleden? Eind
oktober. Al snel kan de dame onze dochter plaatsen op basis van verhalen van
anderen. Was het euthanasie? Ik leg uit dat daarvan absoluut geen sprake was.
Ik weet heel goed wat euthanasie is. Dan vertel ik het verhaal Guusje’s laatste
uren. Waarom doe ik dit? De dame luistert en moet huilen. Ik heb het zelf
altijd gezegd: samen lachen en samen huilen. Het hoort erbij.
Thuisgekomen zijn
er weer veel e-mails. Onder andere over mogelijkheden om het boek van
KanjerGuusje onder de aandacht te brengen van veel mensen. Een interview met
Brabants Dagblad ligt vast.
Gisteren hebben we
via deze blog duidelijk gemaakt wat Stichting KanjerGuusje gaat doen. Via het
e-mailadres iksteun@kanjerguusje komen er al verschillende mooie initiatieven
van de grond. Laat in de avond bespreek ik er een aantal met Jan-Willem, de
voorzitter van de stichting. Een positief verhaal. Mensen met het hart op de
juiste plaats die zich in willen zetten voor het goede doel.
Ik krijg vragen
over bestel- en leverwijze van het boek dat binnenkort te koop is. Ik zal
kijken of ik het duidelijk op kan schrijven.
Vanaf 16 december
is het boek online te koop. Op dit blog verschijnt binnenkort een link naar een
webwinkel. Daar bestel je dan. De postbode brengt het thuis.
Een dag later, op
17 december, is het boek te koop bij Bruna Kaatsheuvel. Dit is handig voor mensen
die in de omgeving van Kaatsheuvel wonen. Het boek komt dus niet in de verkoop
in andere winkels.