’s Ochtends meldt
zich onverwacht Karel Wijne. Hij heeft een verrassing meegebracht. Karel kan
goed koken. Daarvan gaan wij genieten bij het avondeten. Karel en ik delen het
vaderschap van een kanjer. Beiden hoorden we op 31 maart het woord kanker
vallen. Zijn zoon Pieter heeft inmiddels een bloem aan het eind van zijn
KanjerKetting. Mijn dochter Guusje een hartje.
’s Middags ga ik
voorbereiden voor donderdagavond. Voorlezen bij Selexyz Gianotten in Tilburg.
De afgelopen week heb ik een aantal passages uit het boek geselecteerd. Ik
besluit ze hardop voor te lezen. Vijftig minuten. Dat is te lang. Ik moet delen
schrappen. Waarschijnlijk de dagen rondom het overlijden. Te veel emotie. Ook
voor mij. Het klinkt misschien vreemd, maar het lezen over Guusjes overlijden
voelt dubbel: verdriet en verlossing. Definitief verlies versus bevrijding van
pijn.
Later in de middag
hebben Yvonne en ik een gesprek op school. Het gaat over Anton en Loes. Ook de
situatie in Guusjes klas komt ter sprake. Haar tafeltje staat in een groepje
samen met drie andere kinderen. Besloten is om Guusje een vast plaatsje te geven
in de klas. Niet een tafeltje. Guusje maakt fysiek geen deel meer uit van de
groep kinderen. Haar foto blijft in het lokaal. Dat is fijn. Zo blijft ze
aanwezig. Guusje hoort bij deze klas. Al meer dan zes jaar.
Rond half 9 krijg
ik een sms van restaurant De Lakei. Het hoofdgerecht wordt opgediend. Vanavond
dineren voor Stichting KanjerGuusje. De eerste van drie avonden. Voorafgaand
aan het dessert vertel ik over de stichting. Hoop dat de gasten een ‘gevoel’
krijgen bij onze goede doelen. Aan de reacties te horen is dat gelukt. De
gasten zijn enthousiast. Over het eten en over Stichting KanjerGuusje.