Woensdag 15 februari 2012

Elke ochtend word ik wakker met dezelfde gedachte: Guusje is dood. Zou ik ooit nog wel eens wakker worden met een andere eerste gedachte? Ik verwacht het niet. Het voelt ook wel goed om haar in gedachten bij me te hebben. Mag ze de hele dag weer met me mee. In mijn hoofd en in mijn hart.

‘s Ochtends werk ik thuis. Ik zie nog mooie tweets voorbij komen over maandagavond.

Iedereen die sceptisch is over de kracht van social media, volg @lowievangorp of lees kanjerguusje.nl

@lowievangorp Graag gedaan. Prachtig en integer verteld verhaal wat vele lagen bevat. Hou je in gedachten mocht ik ooit spreker zoeken.

Net voor de lunch vallen er drie kaartjes in de bus. Om ons een hart onder de riem te steken. Een ervan komt uit Zuid-Frankrijk. Een weblog kent geen grenzen.

Na de lunch hebben Yvonne en ik een gesprek op school. Onze kinderen zijn onze grootste zorg. Ze hebben vorig jaar veel meegemaakt. Guusje was zeven maanden ziek. Ze steunden haar. Ook bij het overlijden. Ze missen hun zus. Elke dag.

’s Middags ga ik naar kantoor. Pas laat ben ik weer thuis. Yvonne zegt dat ik bij Anton moet gaan kijken. Onze zoon ligt in bed. Onder een speciaal voor hem gemaakt droomdekentje. Prachtig cadeau van de Regenboogboom. Anton laat vol trots zijn eigen deken zien.

Aan positieve gebaren van geen gebrek. Yvonne wijst mij op huis-aan-huis-blad De Duinkoerier. Er staat een artikel over de ‘Lunch voor KanjerGuusje’ en ‘Dineren voor KanjerGuusje’. Acties om geld op te halen. Bestemd voor betere zorg voor kinderen met kanker.

Zo zijn er vandaag meer prachtgebaren. Bijvoorbeeld een blogbericht van de Nachtburgemeester van Tilburg. 


Guusje komt er niet door terug. We kunnen wel mooie dingen doen voor alle kinderen die het zo hard nodig hebben. Weet zeker dat Guusje trots op ons is.