 |
| Hans, Janneke en Lisa |
Dinsdag verzorg ik een
gastcollege bij de opleiding Verpleegkunde van Fontys. Ik lees ter
voorbereiding hiervan het eerste deel van mijn boek. De periode tot aan Guusjes
verjaardag. Terwijl ik lees, denk ik aan de film ‘Achtste-groepers huilen
niet’. In de film zag ik slechts één arts, één verpleegkundige en veel
gezelligheid tussen kinderen op de afdeling. Guusje werkelijkheid was anders.
Bijna dagelijks trok een carroussel van verplegend personeel voorbij. In plaats
van plezier kreeg ze ellende over zich uitgestort. Als we terugrijden naar
Villa Pardoes, ben ik van slag. Het lijkt wel alsof ik me nu pas realiseer wat
er gebeurd is in zeven weken Emma Kinderziekenhuis. Wat heeft ons kleine blonde
meisje veel meegemaakt.
Deze week in Villa Pardoes
praten Yvonne en ik veel met Ingrid en Norbert. Wij verloren Guusje. Zij Nina.
Hoe hebben onze kinderen hun ziekte ervaren? Als ouder zoek je een antwoord op
deze vraag. Je zult het nooit krijgen. Je weet dat elk kind zijn ouders
beschermt. Dat zullen Guusje en Nina ook hebben gedaan. Terwijl wij andersom
hen ook wilden beschermen. Tegen die boze grote ziekte. We zijn machteloos.
Niet alleen tegen de ziekte. Ook niet weten wat onze zieke kinderen meemaakten.
Hun gedachten en emoties. Onbereikbaar voor ons als ouders.
’s Avonds gaan we naar de
musical Droomvlucht. Met een groep lopen we van Villa Pardoes naar het theater.
Het is gezellig. Ik denk aan Guusje. Met haar gingen we naar dezelfde musical.
Een maand voor haar dood. Ik mis de rolstoel. Ik herinner me dat ik bij RTV
Midden Brabant een CD van de musical zag tijdens een interview. Dat toen de
emotie ineens binnenkwam. Volkomen onverwacht. Hoe zal het vandaag zijn? Het
valt mee. Guusje is vaak in mijn gedachten, maar grote emoties blijven uit.
Vandaag spookt enkel die ene gedachte door mijn hoofd: wat was ze sterk.