Yvonne is vroeg
weg. Ik breng Anton en Loes naar school. Daarna een half uurtje thuis aan het
werk. Om 9 uur geen files meer. De auto in. Doorrijden naar kantoor. Aan het
einde van de middag heb ik samen met Jan-Willem, voorzitter van Stichting
KanjerGuusje, een afspraak in het Emma Kinderziekenhuis. Een ontmoeting met de
vrijwilligers van het Emma Kinderatelier. Vandaag maken we een inventarisatie
van de hulp die nodig is: een nieuwe kar voor het mobiele atelier en
materialen, zoals verf, doeken en klei.
Ik heb vorig jaar
gezien hoe Guusje genoot van het atelier. Elke dinsdag aan haar bed. Hoe
beperkt Guusje soms ook was in haar bewegingen. Ze schilderde, boetseerde of
etste. Elke week weer. Het Kinderatelier is niet zomaar even leuk knutselen. Het
Kinderatelier laat kinderen trots zijn: kijk eens wat ik heb gemaakt.
Op de terugweg
naar huis denk ik aan Yvonne. Jammer dat zij er niet bij was. Het was fijn om terug
te zijn. Bij mensen die Guusje zo liefhad. Ik wil Yvonne bellen, maar ze is me
voor. Ze heeft slecht nieuws. Bezuinigingen op haar school. Haar contract loopt
eind april af en wordt niet verlengd. Ze heeft er alles aan gedaan om weer
volledig aan het werk te zijn. Dat is gelukt. Nu krijgt ze onverwacht ontslag.
Een domper.
Als ik thuis ben,
praten we niet over het leuke bezoek aan het Emma Kinderatelier. Het is het
ontslag dat de klok slaat. We moeten opschieten. Om half 8 een
tienminutengesprek over Loes en ik wil eerst nog eten. Op school horen we dat onze
jongste dochter goed meedraait in de klas. Fijn om te horen.
Thuis begint
Yvonne haar zoektocht naar een nieuwe baan. Via Twitter krijgt ze tips. Laten
we hopen dat er een gouden tussen zit.