Donderdag 8 maart 2012

Guusjes dood is zinloos, maar de blog heeft voor mij een positieve impact gehad. Ik weet nu hoe we onze schoonzus zo goed mogelijk tot steun kunnen zijn. Ze geeft regelmatig aan dat ze veel aan onze steun en hulp heeft, alsof we het begrijpen. En dat komt mede dankzij, jullie openhartigheid rondom het ziek zijn van Guusje, het overlijden en het leven erna.

Bovenstaande tekst staat op een kaartje dat we gisteren ontvingen. Elke week vallen er enkele kaarten in de bus. Ze doen ons goed. Ik ben verheugd dat onze openhartigheid zo goed wordt ontvangen.

We liggen nog in bed. Yvonne zegt dat ze ziek is. Meteen opstaan dan maar. Zorgen dat de kinderen naar school gaan. Er is onenigheid over de hond uitlaten. Ik heb een schema gemaakt. Hoe is het mogelijk? Er is weer eens geruild, maar dat blijkt ’s avonds pas. ’s Ochtends levert het veel ergernis op. Mijn lontje is kort.

Ruzie tussen kinderen hoort erbij in een groot gezin. Nu Guusje er niet meer is, mis ik ruzies. Guusje was niet altijd makkelijk. Ze kon goed bekvechten met Anton en met Loes. Samen spelen, samen ruziemaken.

Op het werk heb ik regelmatig contact met Yvonne. Ze zegt dat het redelijk gaat. Ik zorg dat ik op tijd thuis ben.

Aan het begin van de avond heb ik een afspraak bij een plaatselijke ondernemer. Hij gaat meehelpen mooie acties te organiseren voor onze stichting. Hij zit vol ideeën. Gedreven en enthousiast. Een mooie combinatie voor een groot succes.

Als ik weer thuis ben, maak ik serieus werk van het leegmaken van mijn inbox. Het is 12 uur en mijn mailbox is zo goed als leeg. Ik ben blij. Een diepe zucht. Dan realiseer ik me dat er nog een inbox is. Vol boekreacties. Houdt het dan nooit op? Nou hopelijk niet. We willen door. Voor KanjerGuusje.