Het lukt toch om vroeg
in de auto te zitten. Bij Waalwijk staat een bord met daarop afgebeeld de files
richting Utrecht. A2 of A27? Het maakt niet uit. Veel rood. Beide wegen vijftig
minuten. Krachttermen in mijn hoofd. Waarom? Ik ben toch op tijd.
Op mijn werk
ontvang ik een sms. Mijn eerste afspraak gaat niet door. Waarom had ik haast?
Waarom onnodige ochtendstress? Onthaast en denk aan Kevin. Vandaag zijn
definitieve afscheid. De onomkeerbaarheid van de dood.
’s Middags ben ik
op tijd weer thuis. Ik pik Anton op bij school. Even later zitten we bij Hellen
Tonglet in Tilburg. Zij begeleidt Anton bij het verder leven zonder Guusje. Ik
word in de wachtkamer geparkeerd. Tijd om rustig mijn mailtjes te lezen. Om
half 5 stappen Anton en ik in de auto. Op de terugweg informeer ik bij Anton
naar de sessie bij Hellen. Anton ervaart de afspraak als zinvol, maar laat
verder weinig los. Hij merkt op: ‘Je hebt toch niet aan de deur staan
luisteren.’ Ik glimlach. Ik weet genoeg. Geen vragen stellen, papa.
Vanavond spreek ik
in Veghel. Ik ben uitgenodigd door de Social Media Club. Het thema is goede
doelen. Er zijn drie verhalen: KanjerGuusje, Lucai en Tribute to Guus. Ik voel
me ontspannen. Eerst vertel ik over Guusje. De wereld van kinderen met kanker.
Vierentwintig uur per dag leven tussen hoop en angst. Daarna geef ik
voorbeelden over de positieve kracht van social media. Bijvoorbeeld de spontane
hulp die loskwam nadat ik een foto van mijn gestrande BMW had getwitterd.
Foutje van verkeerd tanken. Ik sluit mijn lezing af met de stichting. Over
mensen en organisaties die spontaan opstaan voor KanjerGuusje. Betere zorg voor
kinderen met kanker en hun naasten. Het publiek reageert enthousiast. Tijdens
de pauze praat ik met twittervrienden. Mensen die speciaal gekomen zijn om Yvonne
en mij te ontmoeten.
Soms lijkt het met
kinderen de goede kant op te gaan. Vanavond lees ik tijdens een presentatie een
tweet van Erno. Ik schrik. De Doe Een Wens reis voor zijn zoon Mika is in de
ijskast gezet. Het gaat plotseling niet goed met hem. De scheidslijn tussen
goed en slecht is flinterdun. Hopelijk een tijdelijke dip. Geen afstel maar
uitstel. Kinderen met kanker verdienen een wens.
Na twaalven zijn
we thuis. Ik ga nog even een blog schrijven. Hoewel het laat is, ervaar ik het
nooit als zwaar. Ik schrijf graag. Gisteren heb ik de mogelijkheid opengezet om
te reageren op blogberichten. Met succes. De virtuele kracht van delen. Via
Blog, Twitter en Facebook. Ook tastbare steun is welkom. Bijvoorbeeld per post.
Vandaag een kaart uit Cyprus met datum 2 november 2011. Een beetje laat. Toch
doet het me goed.