Ik blijf foto’s kijken.
Guusje net voor en na het moment van doodgaan. Ik kijk ze vaak. Twee dagen voor
het overlijden ontving ik een bericht: veel foto’s maken. Als ik ergens niet
mee bezig was, dan was het met foto’s maken. Nu ben ik blij met deze tip. Ze
tonen aan dat het tijd was voor afscheid. De overgang naar een andere
werkelijkheid.
Een beetje op tijd naar
bed. Zou goed voor me zijn. Het gaat niet lukken. Het is druk op Twitter.
Lotgenoten steunen elkaar. Ik noem het altijd de positieve kracht van social
media. Op Facebook en Twitter ontmoet ik mensen die in hetzelfde schuitje
zitten. In mijn wereld.
De wereld van kanjers
Als je kind kanker heeft
Leven tussen hoop en
angst
De wereld van
koesterkinderen
Als je kind overleden is
Leven met verdriet
Ik zou graag vroeg
opstaan. Toch kom ik pas om 10 uur uit bed. In mijn pyjama aan het ontbijt.
Yvonne is wel aangekleed. De bel gaat. Yvonne doet open. Ik hoor stemmen. Bezoek? Jawel, ineens schiet het door mijn hoofd. De ouders van Pim komen
op visite. Samen met hun twee zonen, waarvan Pim de oudste is. We hebben het
gezin nooit eerder ontmoet. Onze levens zijn verbonden door 5 mei. Toen zijn
Pim en Guusje in het AMC geopereerd. Beiden door de man die ik in mijn boek de
Chirurg met Gevoel noem. Pim is de oudste zoon. Hij wordt deze week 2 jaar. Je
zou niet zeggen dat hij ernstig ziek is geweest.
De ouders van Pim geven
aan dat ze ook emotioneel veranderd zijn door de ziekte van hun zoon. Elke zes
weken gaan ze met Pim naar het ziekenhuis. Wanneer de datum bekend is, begint
elke keer weer het gevoel van examenstress. Als bij het heenrijden het
ziekenhuis verschijnt, dan voelen ze een steen in hun maag. Het zijn bekende
gevoelens in de wereld van de kanjers. Vierentwintig uur per dag tussen hoop en
angst.
Na de lunch vertel ik
tegen Yvonne dat Loes een plukje haren van Guusje bewaart. In een doosje. Naast
haar bed. Deze haren heeft ze uit de hoed van Guusje gehaald. We vragen of Loes
het doosje wil laten zien. Even later toont ze trots een plukje van Guusje.
’s Middags heeft Anton
zijn judo examen. Hij wil graag dat Yvonne en ik beiden meegaan. Judo is goed
voor Anton. Afgelopen week gaf hij aan dat tijdens het sporten hij niet steeds
aan Guusje denkt. Vooral op school denkt hij veel aan zijn overleden zusje. Ook
hij heeft moeite om zich te concentreren. Hoort bij het proces van rouwen. Aan
het eind van de middag lopen Yvonne en ik binnen bij fotozaak RPQ. We hebben
voor elk kind een sleutelhanger laten maken met daarin de foto van Guusje. Zo
hebben ze altijd een afbeelding van hun zusje bij zich.