Donderdag 5 april 2012

Elsbeth en ik waren ooit collega’s bij Oracle. Ik ben weer in dienst. Elsbeth niet meer. We ontmoeten elkaar kort. Nog geen half uurtje samen koffiedrinken. Ik ben Elsbeth dankbaar. Ze gaf ons een mooie dag. Zondag 2 oktober. Een zomerdag. Varen op het water. Guusje had een superdag. Zeker lichamelijk. Veel beelden van die dag nog altijd in mijn hoofd.

Aan het eind van de middag ben ik thuis. Ik werk mee aan Verrassend Langstraat. Een groep van zes mensen belt aan. Ze ontmoeten een persoon met een ‘bijzonder’ verhaal. Vier vrouwen en twee mannen komen binnen. Ze kennen me niet. Ook Guusje niet. Hoe vertel je in drie kwartier het verhaal van KanjerGuusje? Ik weet zeker dat er mensen glimlachen. Zeker als ze me goed kennen. Die denken dat ik het nooit kan vertellen in drie kwartier. Sterker nog, als het korter moet, dan doe ik dat. Hoe korter de tijd, des te groter de uitdaging. De zes mensen bedanken me voor het delen van mijn verhaal. Twee van hen kopen een boek. Gelukkig heb ik een doosje thuis.

Het avondeten is eenvoudig: macaroni. Stuit op verzet van de kinderen. Vooral Anton heeft een hekel aan pasta. Ondanks de kritische eethouding is het gezellig. Er wordt veel gelachen. Het valt me op hoe veerkrachtig onze kinderen zijn. Ze leven goed door zonder Guusje. Vaak wordt mij gevraagd waarom ik weinig schrijf over de wijze waarop onze kinderen omgaan met het verlies van hun zus. In een gesprek zet ik dit graag uiteen. Het blogverhaal houd ik beperkt. Bewust. Hoe ze ermee omgaan? Vijf verschillende verhalen. Vijf individuen. Elk kind is anders. Er is een gemene deler: elk kind mist Guusje.

Dit weekend is het Pasen. Ik heb zin in een lang weekend. We hebben geen afspraken. Hoop dat ik tijd kan vinden voor rust. Daarom wil ik niks plannen. Dat gaat niet lukken. Loes vraagt al wat we gaan doen. Haar voorkeur: de Efteling. Hoe ga je naar een pretpark zonder er een vermoeiende dag van te maken? Ook dat is een uitdaging.