KanjerGuusje: Dinsdag 22 mei 2012

Het is bijna 10 uur. Ik ben nog aan het werk. Spullen neer. Yvonne en ik lopen naar de basisschool. Morgen vieren we Guusjes geboortedag, maar dan zijn alle kinderen vrij. Yvonne heeft een mandje bij zich met roze koeken. Bij een verjaardag hoort een traktatie. Bij een geboortedag ook.

We worden binnengelaten door juf Ilse. We praten met haar over onze andere kinderen. Daarna stappen we binnen in Guusjes klaslokaal. Ik mis haar. Het rode jurkje. De staartjes. De sonde. De ogen die stralen: ik ben jarig.

23 mei 2011 - Guusje wordt 10 jaar

Natuurlijk is het goed om stil te staan. Samen met haar klas. Maar het gevoel is tegennatuurlijk. Ik wil het niet en ik wil het wel. Op het bord hangt een knutselwerk. Gemaakt aan het begin van het schooljaar. Toen ze nog dacht 11 te worden.

Even later staan we met de klasgenootjes in de centrale hal van de school. Er hangt een doek voor een fotolijst. Als Guusjes gezicht verschijnt, heb ik het moeilijk. Zo mooi dat ze hier voor altijd mag zijn.

Terug in de klas willen de kinderen zingen. Geen ‘Lang zal ze leven’. Daar zijn ze het snel over eens. Yvonne geeft een hint door te vragen of ze Engels kunnen. Even later zingt de hele klas ‘Happy Birthday’ voor Guusje. Daarna komen de kinderen in groepjes naar voren. Yvonne en ik krijgen van elk kind een hand. Ze spreken wensen uit. Variërend van gefeliciteerd en proficiat tot gecondoleerd en sterkte. Ik vraag me vaak af wat er in de hoofden omgaat van deze kinderen. Zeker ook bij het klasgenootje waarvan de moeder drie dagen voor Guusje overleed. Deze moeder had gisteren haar geboortedag. Ook weer toevallig. Hij vertelt dat ze haar graf hebben bezocht. Ik geef hem een schouderklopje en zeg dat het moeilijk is. Voor ons allemaal. Ook voor hem.

Vandaag werk ik thuis. De temperaturen lopen hoog op. De ramen van mijn werkkamer staan open. Ik hoor mensen buiten praten dat het een tikkeltje te warm is. Het is ook nooit goed.

Janneke is de hele dag thuis. Vandaag voor haar geen eindexamen. Zij verstaat de kunst van zelfstandig studeren. Yvonne en ik hebben ons nooit met haar huiswerk bemoeid. In geen zes jaar.

Vanmorgen werd mij gevraagd hoe het gaat met werken. Ik heb een volledige baan. Het ging me altijd goed af. Nu gaat het wel, maar niet makkelijk. Het kost energie. Soms veel. Dan voelt het als een worsteling. Snelle afleiding ligt op de loer. Guusje zit in mijn hoofd. De hele dag.

Yvonne bestelt taart bij de bakker. De winkeldame vraagt hoe het met haar gaat. Volgens Yvonne raden veel mensen ons aan Guusjes leven te vieren. Een goed idee, maar zo ervaart Yvonne het niet. Misschien zijn we er nog niet aan toe. We gaan haar geboortedag herdenken. Daar besteden we aandacht aan. Het voelt niet als feest.

Als ik beneden kom, zie ik dat Yvonne macaroni heeft gemaakt. Dat betekent mopperen. Zeker Lisa en Anton. De laatste wil het liefst meteen vertrekken naar tekenles, maar zal toch eerst zijn bord leeg moeten eten. Onder protest. Ook Lisa en Hans gaan vanavond weg. Ze hebben generale repetitie van toneel. Komend weekend treden ze op.

Bij Guusjes urn ligt een pakje.

Een cadeautje voor haar geboortedag.

Het wordt geen feest.

Een mooie moeilijke dag.