Vrijdag 1 juni 2012

De meeste collega’s gingen gisteravond naar de kroeg. Een goed idee om vandaag thuis te werken. In de loop van de ochtend komt de volgende tweet voorbij:

Ik weet niet of je nrc.next leest maar er staat een (vind ik) mooi artikel in over rouw. Herkende zaken die jij ook vaak noemt.

Als Yvonne twee gesigneerde boeken van KanjerGuusje naar het postagentschap brengt, neemt ze voor mij de krant mee. Het artikel in nrc.next gaat over Guillaume van der Stighelen. Hij is een bekende Belg. Zijn zoon Mattias stierf vorig jaar maart. Zijn advies: verwerk je verdriet niet in stilte.

Toen Mattias overleed betuigden duizenden mensen hun steun. Onder andere via Twitter en Facebook. De Morgen publiceerde een e-mail. Hierin looft vader Guillaume de rol van social media. De warme steun die mogelijk wordt gemaakt door het web. Voor mij zo herkenbaar. Een citaat uit deze e-mail:

Wat vroegere generaties van ons gemaakt hebben is akelig. Eenzame in zich zelf opgesloten arme sukkels die er trots op zijn dat ze hun verdriet kunnen opvreten.

Twee maanden later schreef Guillaume een open brief. Gericht aan de ouders van een overleden jonge wielrenner. Guillaume roept mensen op niet af te wachten om de ouders te troosten. De kracht van aandacht. Hij zegt geen knuffelaar te zijn, maar dat elke omhelzing van een familielid, buur, vriend of collega hem goed deed. Het nam pijn weg. De brief werd gepubliceerd in De Standaerd. Een citaat:

Vraag niet ‘hoe kan ik helpen?' Het enige antwoord daarop is: ‘Breng hem terug.' Dat kan je niet. Jouw hulp is dat je er bent. ‘Ik ben er voor jullie' is het beste wat je nu kan zeggen. En hoe graag je elkaar ziet. Zeg vooral niet: ‘Bel als je me nodig hebt.' Iemand die rouwt belt zelf niet.

Guillaume kon ook vrij snel weer lachen en dankbaar zijn. Niet strokend met zijn verwachting. Hij had gedacht verlamd te zijn door verdriet. Kapot. Toch is echte vreugde moeilijk. Hij vertelt over twee gevoelens die niet mengen.

Dankbaarheid voor wat je hebt gehad.

Verdriet over wat je kwijt bent.

Dat is herkenbaar. Ik koester mooie herinneringen aan Guusje. Gevoelens van dankbaarheid. Zeker bij het kijken naar foto’s. Maar dan voel ik tegelijkertijd verdriet. Verlangen naar wat was en naar wat nooit meer zal zijn.

Deze ochtend zendt Schooltv-weekjournaal een item uit over Mika en Casper. Mika heeft leukemie. Casper is zijn vriend. Omdat Mika moet afzien, gaat Casper het ook doen. Casper neemt deel aan Alpe d’HuZes. De uitzending van Schooltv vind ik indrukwekkend. De wijze woorden van Mika. Erg volwassen. De band tussen de jongens. Pure vriendschap.

Ik kan goed doorwerken. Toch voel ik me grieperig. Last van keelpijn. Mijn stem klinkt anders. Tijdens het avondeten vraagt Lisa of ik een feestje heb gehad. Hans denkt eerder aan een heavy metal concert. Na het eten breng ik Anton naar het Mauritsplein. Hij neemt deel aan de Avonddriedaagse. Vanavond de laatste keer. Anton loopt vijftien kilometer. Even later zit ik weer in de auto. Met Loes en Yvonne. Zij lopen vijf kilometer. Weer thuis nog even werken. Tegen 7 uur een sms van Yvonne. Ze lopen richting eindpunt. Tijd om op te halen. Nadat ik Yvonne en Loes heb gevonden, bel ik naar Anton. Zijn groep is verkeerd gelopen.

Een uur later zijn Yvonne, Loes en ik bij de jubileumvoorstelling van Tejater Spot. De voorstelling is buiten. Het verhaal van Robin Hood met echte bomen als decor. Een sfeervol schouwspel. Twee uur genieten. Na het applaus worden we uitgenodigd naar voren te komen. Op Moederdag organiseerden Lise en Charlotte een haarknipactie. Hierbij is geld opgehaald voor KanjerGuusje. In totaal 1180 euro. Een onverwacht groot bedrag.


De nacht begint. Ik zit alleen beneden op de bank. Met mijn laptop. Schrijf mijn dagelijkse blog. Guillaume van der Stighelen vertelde in het artikel in nrc.next over de kritiek die hij had gekregen. Er zijn mensen die vinden dat we moeten rouwen door ons af te sluiten van de buitenwereld. Rouwen in stilte. In eenzaamheid. Ik krijg ook wel eens van die berichtjes. Mensen die zich storen aan mijn manier van rouwen. Ik denk dan: lees het blog niet. Het is geen verplichting. Ik vind het prettig om te delen. Mijn rouw is te groot om alleen te dragen. Steun ervaar ik als prettig. Bijvoorbeeld de kaartjes die we ook vandaag weer hebben ontvangen per post. Ze verlichten de pijn. Ik vind het schrijven prettig. Ervaar het niet als verplichting. Op de dag dat het wel zo voelt, dan stop ik abrupt. Tot die dag is er een blog. Elke dag weer.