Na de lunch rijden
we richting Amsterdam. Er is een herdenkingsbijeenkomst in het AMC. Speciaal
voor alle kinderen die in de tweede helft van 2011 zijn overleden. Dus ook voor
Guusje. Yvonne en ik vroegen aan onze kinderen of ze mee wilden gaan.
Er werd niet lang nagedacht. Het antwoord was: ja, graag.
We lopen het AMC
binnen. Het gebouw voelt vertrouwd. Ons wekenlange verblijf was intensief. Vol
onuitwisbare indrukken. Eerst drinken we samen koffie. Daarna lopen we naar de
collegezaal waar de bijeenkomst plaatsvindt. We hebben Guusjes favoriete bloem
meegenomen. Net zoals andere ouders. Samen vormen alle bloemen een kleurrijke
bos. Elk kind is anders. Toch verbinden ze ons op deze middag. Alle kinderen
zijn enkele maanden terug overleden.
Verder is er een boom. We hangen een kaartje met Guusjes naam erin. Thema van de middag: Je naam klinkt in ons midden. Centraal staat het volgende gedicht van Gery den Otter:
Verder is er een boom. We hangen een kaartje met Guusjes naam erin. Thema van de middag: Je naam klinkt in ons midden. Centraal staat het volgende gedicht van Gery den Otter:
Streep hun naam
niet door
al zijn zij tot
stof vergaan
Streep hun naam
niet door
alsof ze nooit
hebben bestaan
't Liefste wat ik
heb bezeten
't toekomstbeeld
van mijn bestaan
Vraag me niet om
dat te vergeten
en gewoon weer
door te gaan
Want ik wil weer
verder leven
maar ik weet niet
hoe dat moet
'K Hoor bij hen
die achterbleven
overleven dat
vergt veel moed
Streep daarom hun
naam niet door
noem hun naam en
laat me weten
Dat ook jij niet
zult vergeten
zo alleen kan ik
verder gaan
Het is een
emotionele bijeenkomst. Stilstaan bij een te lange lijst met namen. Allemaal
koesterkinderen. Niet alleen jonge kinderen. Ook Martine bijvoorbeeld. Ze was
17. Ik ontmoette haar op 2 mei 2011. Ze zat te wachten op een scan. Samen met
haar moeder. Na de bijeenkomst spreken we haar ouders.
Martine overleed
twee maanden later dan Guusje. Er zijn veel overeenkomsten. De positieve
houding. Blijven geloven in het leven. Hoop houden op genezing. Tegen beter
weten in. Martine wist dat ze doodging. Ze gaf haar omgeving advies: hou van
elkaar en van het leven. Martine en Guusje wilden zo graag leven, maar de
kanker was te destructief. Beiden leven ze nu voort in ons hart. Team Martine
fietst mee in Alpe d’HuZes. Komende week regelmatig te zien bij Hart van Nederland. KanjerGuusje steunt kinderen met kanker.
Het is prettig om
met de ouders van Martine te praten. Niet alleen onze kinderen waren positief.
Ook wij. Vasthouden aan elk sprankje hoop. Blijven geloven in genezing. Tegen
beter weten in.
Verder spreken we
de psycholoog. Zij vertelt dat ze tijdens colleges uit het boek KanjerGuusje
voorleest. Fijn om op deze manier iets terug te kunnen doen. Yvonne en ik
hadden immers baat bij onze gesprekken met de psycholoog.
In november loopt Mohammed de marathon van New York voor Stichting KanjerGuusje. Zijn vriendin
Maaike ontmoeten we ook na de herdenking. Ze werkt in het AMC . Ze zag Guusje
vorig jaar na een operatie. Onze dochter maakte indruk op haar.
’s Avonds zijn we
met ons gezin in Loop op Zand. Dramarij speelt Jobje. Een voorstelling met 25
kinderen en een gastoptreden van Juul. Ze zingt haar lied ‘Stand Up’. Dit lied
en de voorstelling zijn opgedragen aan Guusje. Na het laatste applaus krijg ik
het woord. Ik vertel dat Guusje elke maandag uitkeek naar de repetities bij
Dramarij. Ze genoot van het spelplezier. Ze kreeg een rol, ondanks de
beperkingen van haar ziekte. Guusje voelde zich volwaardig.