Donderdag 16 augustus 2012

Elke dag lees ik in mijn boek. Wat gebeurde er een jaar geleden? Ik beleef het weer. Dat is het voordeel van een dagboek. Zo ook deze ochtend. Na het ontbijt stap ik in de auto. Ik rijd naar kantoor in Utrecht. Ik zet de radio uit. Geen zin in muziek of gepraat. Ik denk aan vorig jaar. ‘s Morgens een bezoek aan het Kinderboekenmuseum. ’s Middags naar het strand van Scheveningen. Daarna wilde ik verstandig zijn. Stoppen als het nog leuk is. Een hapje eten en dan naar huis. Yvonne en de kinderen wilden ook nog naar Madurodam. Ik kon niets tegen hun argumenten inbrengen. Liet me overhalen. Laat op de avond reden we terug naar huis. Met drie enthousiaste kinderen op de achterbank. Vandaag een jaargeleden was een van de mooiste dagen van zeven maanden ziek zijn.

De hele dag werk ik op kantoor. Tussendoor drink ik koffie met collega Dick. We volgen elkaar al lang op Twitter, maar vandaag is onze eerste ‘live’ ontmoeting. Op de terugweg naar huis bel ik met Josephine. Zij is ritueel begeleider. Ze schreef op Guusjes geboortedag een mooi gedicht op haar website.

Aan het begin van de middag heb ik een sms gestuurd naar Yvonne om haar succes te wensen. Ze gaat voor het eerst naar haar nieuwe werkgever: het Cambreur College in Dongen. Ze heeft er zin in. Vaak zeggen mensen dat je geen grote wijzigingen, zoals veranderen van baan, moet doorvoeren na het verlies van je kind. Yvonne had echter geen keuze. De directie van haar vorige school ontsloeg haar schaamteloos. Ze was net weer volledig aan het werk. Nog geen vijf maanden na het overlijden van Guusje. Als ik ’s avonds thuis kom, meldt Lisa dat de frituurpannen staan op te warmen, want mama heeft gebeld. Yvonne komt later thuis deze eerste werkdag. Nu al overwerken? Nee, een gezellig samenzijn met collega’s. Een drankje en een hapje erbij.

Om 7 uur stapt Yvonne de keuken binnen. We zijn net klaar met eten. Ik vraag of ze zin heeft om samen met mij een boswandeling te maken. Dan kunnen we even rustig praten over haar eerste werkdag. Even later lopen we in het bos. Yvonne geeft aan dat ze prettig is ontvangen op het Cambreur College. Ik vertel over de gesprekken die ik heb gevoerd met Dick en Josephine. We concluderen dat de ziekte en het overlijden van Guusje ons leven op z’n kop heeft gezet. Het advies om niet te veranderen van werk is door ons beiden niet opgevolgd. Yvonne had geen andere keuze. Ze werd gedwongen een andere baan te zoeken. Ik koos ervoor om niet terug te keren voor de klas. Een beslissing waar ik geen spijt van heb.