‘Wat doet Guusje nu?’
‘Ik heb geen idee.’
‘Wat zou ze in de vakantie
hebben gedaan?’
‘We zullen het nooit
weten.’
We lopen zwijgend door.
‘Ik wil astronaut worden.’
‘Waarom astronaut?’
‘Dan kan ik dichter bij de
sterren komen.’
Ik vraag maar niets meer.
Ik weet waar Loes over spreekt. Guusje is volgens haar elke nacht een ster aan
de donkere hemel. Vaak kijkt ze ’s avonds naar de luncht en kiest een ster die
Guusje is.
De rest van de dag
verloopt rustig. Het lukt me zelfs om de dag te eindigen met een lege mailbox.
Tijdens het lezen van berichtjes, stuit ik een op een e-mail van een lezeres.
Ik plaats deze op Facebook. Er komen veel reacties. Daarom publiceer ik deze e-mail
ook hieronder op mijn blog.
Met een diepe zucht begin
ik met het typen van deze e-mail. Woorden vliegen door mijn hoofd in een poging
heldere zinnen te vormen. Deze woorden moeten een gevoel omschrijven, maar
tevergeefs. Het gevoel dat ik heb na het lezen van KanjerGuusje is onmogelijk
te beschrijven. Toch waag ik een poging het op papier te zetten. Ergens heerst
er namelijk twijfel. Moet ik deze e-mail wel schrijven? Ja. Want Lowie schrijft
in het boek dat alle woorden die recht uit het hart komen altijd goed worden
ontvangen. Gelukkig maar. Nu doortypen... Zal ik condoleren? Ja. Mijn gevoel
zegt me dat dit door de familie Van Gorp nog steeds zal worden gewaardeerd. Bij
deze: gecondoleerd met het verlies van jullie kleine, blonde meisje. En als
derde: had ik dit boek veel eerder moeten lezen? Een vette ja! Woorden,
rechtstreeks uit het hart en op internet gedeeld, hebben de wereld op zijn kop
gezet. Zo puur, zo direct en zo eerlijk. Mijn complimenten.
Boeken lezen is een hobby
van mij. Een week geleden kon ik er niet meer onderuit: vier van de vijf boeken
die ik had geleend van een vriendin waren uit. Met de kennis vooraf dat
KanjerGuusje veel tranen teweeg zou brengen, is Guusje's verhaal expres tot het
laatste blijven liggen. Waarschijnlijk een stukje angst die het tegen hield,
maar uiteindelijk toch maar aan begonnen. 's Avonds in bed sloeg ik de eerste
pagina's om. Aangekomen bij de eerste pagina van 'Donderslag - 31 maart'. Mijn
vriend keek mij vanaf zij aan. "Huil je nu al? Je bent nog maar amper
begonnen." "Ik weet het schat, maar ze moeten nu aan Guusje vertellen
dat ze ernstig ziek is." Vanaf pagina 1 werd ik door jullie verhaal
meegesleurd. Ook ik kon, net zoals veel andere lezers, het boek niet wegleggen.
Op rustige momenten heb ik verder gelezen, zodat ik er volledig in op kon gaan.
Vandaag, op deze zomerse dag, heb ik buiten op het balkon het boek uitgelezen.
Een zonnebril op in een poging de tranen te verbergen. Ik kan nog maar één
compliment bedenken: wat ontzettend knap en dapper dat jullie als gezin op deze
manier afscheid hebben genomen van Guusje en haar hebben laten gaan naar een
andere, rustige en pijnloze wereld. Terwijl ik bij de afscheidswoorden voor
Guusje kwam vloog er een vlinder vlak langs me heen. De gedachte dat dit een
teken van Guusje was, schoot door mijn hoofd. Een kleine glimlach tussen de
tranen door. Dankjewel Guusje.
Als laatste wil ik nog het
volgende kwijt. Onze werelden zijn verschillend: een groot gezin vs. een pas
geslaagde studente voor hbo communicatie. Maar dat onze werelden zo
verschillend zouden zijn, had ik nooit geweten. We wonen tenslotte hemelsbreed
maar een paar kilometer van elkaar vandaan. Nooit geweten hoe die van jullie
eruit ziet en voelt, maar 'dankzij' het boek weet ik dit nu wel. Iedere keer
wanneer ik in Kaatsheuvel boodschappen zal doen, de naam Kaatsheuvel of het
woord kinderkanker zal horen, of wellicht ooit zelf geconfronteerd zal worden
met deze slopende ziekte, zal ik aan Guusje en jullie denken. Nooit meer zal ik
jullie verhaal vergeten. Ik zal jullie voor altijd in mijn gedachten meedragen.
Mocht deze ziekte ook mijn wereld binnen sluipen, dan hoop ik steun en troost
te kunnen putten uit dit boek.