Vandaag werk ik thuis.
Alleen Yvonne is vrij. Gezellig drinken we samen koffie. We zien ons gezin
veranderen. Toen we zeven jaar geleden in de Van Beurdenstraat kwamen wonen,
zaten vijf kinderen op de basisschool. Loes was nog een peuter. Nu zit alleen
zij nog op de basisschool. Drie kinderen op de middelbare school. Eentje op de
universiteit. Yvonne en ik vinden het belangrijk dat elk kind zich optimaal kan
ontwikkelen. Dit heeft geresulteerd in vier verschillende schooltypen: MAVO,
HAVO, Atheneum en Gymnasium. We zijn voorzien van alle niveaus.
Om half 1 word ik gebeld
door RTV Midden-Brabant. Een telefonisch interview op de radio. In de studio
zit Danoesja. Zondag gaat zij samen met anderen handbiken voor Stichting KanjerGuusje. Ik vertel dat ik Danoesjas actie een mooi voorbeeld vind van een
spontaan initiatief. Soms denken mensen dat Yvonne en ik alles organiseren. In
principe regelen wij niets. Belangrijk is dat het bestuur van Stichting KanjerGuusje op de hoogte is en aangeeft achter de actie te staan. Het bestuur
kan helpen met promotiemateriaal. De uitvoering van de actie laten wij volledig
over aan de initiatiefnemers. In september staan er twee grote acties op het
programma. Op 15 en 16 september een Tennismarathon. Op 29 september de Hart van Brabantloop.
Ook ’s middags drink ik
koffie met Yvonne. Deze keer geen gesprek over de kinderen. We hebben het over
rouw. De keerzijde van liefde. Meer liefde tijdens leven betekent meer rouw na
de dood. Wat is rouw? Een moeilijk te omschrijven gevoel. Net zoals liefde. Ik
vergelijk de rouw net na het overlijden van een dierbare met verliefdheid. Dan
ben je verdoofd. Ontkoppeld van de werkelijkheid. Yvonne vult aan dat je dat
gevoel ook ervaart bij geboorte. Dan zit je op een roze wolk.
Het is tegen etenstijd als
de bel gaat. Het is Carolie. Zij is een van de drijvende krachten achter de
organisatie van een tennismarathon voor KanjerGuusje. Ze komt ons even
bijpraten over de laatste stand van zaken. Ik gaf het al eerder aan. We
organiseren niet veel zelf, maar we zijn er toch wel tijd aan kwijt. Dat hebben
we er graag voor over.
’s Avonds rijdt de
papataxi. Loes brengen naar en halen van scouting. Hans en Anton wegbrengen voor
een overnachting bij scouting. Janneke afhalen van het station. Haar introductieweek zit erop. Onze oudste
dochter oogt total loss. Ze ziet eruit alsof ze weinig zin heeft om te praten. Ik
stel enkele vragen. Deze vallen verkeerd. Daarom informeer ik naar de prijs van
het bier. Ze vraagt of ik dat echt wil weten. Ik glimlach. Ik probeer alleen
maar een ‘goede’ vraag te stellen.
Laat op de avond komen
Margreet en Hans op bezoek. We hebben ze leren kennen via Twitter. Margreet helpt mij bij het voeren van de financiële administratie van Uitgeverij Pollux. Hans vraagt hoe onze vakantie
was. Om een indruk te geven van ons leven in Spanje toon ik filmbeelden van
vijf jaar terug. Onze vakantie in Salou. Een onbezorgd gezin. Samen genieten
van zon, zee en zwembad. Het is moeilijk maar ook mooi om Guusje te zien
springen en dansen. Beelden van onschatbare waarde. Een advies aan alle ouders:
maak filmpjes van je kind. Het beeld van Guusje komt nooit meer terug. Maar ook
de beelden van onze andere kinderen veranderen. Lisa dansend in de Minidisco.
Ze kijkt er naar.
Ik vraag: ‘Zou je nu nog
meedoen?’
Ze antwoordt: ‘Wat denk
je? Denk het niet.’