Het duurt even, maar dan
is ook iedereen uit bed. Samen lopen we de trap op naar de zolderslaapkamer. We
zingen voor Anton. Hij is jarig. Het klinkt als een bejaardenkoor. Even later
zitten we in de ouderslaapkamer. Anton in het midden. Hij krijgt cadeautjes.
Een wekker, een USB-stick en een paar All Stars. Zijn blik verraadt: is dit
alles? Dat krijg je als je 13 wordt. De cadeaus worden steeds praktischer
richting volwassenheid.
Ik blijf het moeilijk
vinden. Herinner me beelden van vorig jaar. Guusje naast Anton op bed. Haar
hoofdhuid duidelijk zichtbaar. Als ik nu naar de foto’s kijk van toen, dan valt
me op hoe ziek ze was. De kwaliteit van leven werd minder.
Ik werk thuis. Voorheen
zou ik op een verjaardag naar kantoor gaan. Zonder erbij na te denken. Nu
probeer ik het zo te regelen dat ik thuiswerk. ’s Middags hebben Yvonne en ik
een afspraak bij de Rabobank. De eerste sponsor van Stichting KanjerGuusje. We
drinken een kopje koffie met kantoordirecteur Carola. We praten over de
situatie thuis en over de stichting. Tijdens het gesprek valt mijn oog op een
kaart van KanjerGuusje.
Het is een gewone werk- en
schooldag. We nemen wel de tijd om samen iets lekkers te eten bij de koffie. Het
avondeten is de keus van Anton. Het is traditie dat de jarige bepaalt. Wel binnen
de grenzen van het huishoudbudget. De jarige Anton zou het liefst buiten de
deur gaan eten.
Ook vandaag de warme
kracht van Twitter. De felicitaties stromen binnen. Onmogelijk om iedereen
persoonlijk te bedanken. Verder signeer ik 57 exemplaren van KanjerGuusje. Een
groot deel hiervan gaan de eigenaren van een bedrijf schenken aan hun relaties. Zo steunen zij
Stichting KanjerGuusje.
Over vijf weken is Guusjes
sterfdag. Na een oproep ontvangen we ideeën. Het is heel fijn om te merken dat veel
mensen met ons meeleven. Soms lees ik dat het goed is om haar leven te vieren.
Een mooie gedachte. Toch voel ik het niet zo. Misschien is het nog te vroeg. Ik
wil niet vieren op haar sterfdag. Ik wil gedenken.