Het is druk op kantoor. Ik
moet flink doorwerken om alles af te krijgen. Vorige week vertelde een man dat
hij veel van huis was geweest na het overlijden van zijn dochter. Hij had zich
volledig in zijn werk gestort. Thuis was alles veranderd. Gedompeld in
verdriet door de dood. Op de zaak was alles hetzelfde gebleven. Daar was de rust van
vroeger. Toch voel ik niet de behoefte om in mijn werk te vluchten. Ik denk toch altijd aan Guusje. Thuis en op het werk. Ze zit altijd in mijn hoofd.
Een lange werkdag. Het is
na 6 uur. Eindelijk klaar. Mijn werkmailbox schakel ik uit op mijn telefoon. Ik
ben moe. Even op de bank liggen. Mijn ogen dicht. Yvonne wekt me met koffie. We
moeten dadelijk vertrekken naar Tilburg.
Yvonne, Lisa en Anton zijn
opgeknapt. Gelukkig maar. Samen gaan we naar een optreden van Guus Meeuwis in
de schouwburg. Ik kijk er naar uit. De reeks heet ‘Armen Open’. De titel van de
laatste CD. Die kwam vorig jaar uit. Toen Guusje wekenlang in het Emma
Kinderziekenhuis verbleef. De liedjes zijn sterk verbonden met die tijd.
We zitten bijna op de
achterste rij. Wel op de begane grond. Het zicht is goed. Ik geniet van het optreden.
Kan alles meezingen, als ik zou willen. Bij ‘Als ze danst’ zitten de emoties
hoog. Dit lied hoort bij Guusjes uitvaart. Ik denk de hele dag aan Guusje. De
stem van Guus Meeuwis geeft er vanavond een extra dimensie aan.