Eerst uitslapen. Daarna
ontbijten en hond uitlaten. Samen met Yvonne en Loes maak ik een boswandeling.
Achter Villa Pardoes is het mooi en rustig. We praten over de ouders van Daan.
Zij kregen twee jaar geleden te horen dat Daan niet meer beter zou worden. Zijn
moeder heeft er een blogbericht over geschreven. Haar woorden tonen aan dat
verdriet niet slijt. Niet minder wordt met het verstrijken van de tijd.
Ik vraag me af hoe mijn
gevoelens zich zullen ontwikkelen. De afgelopen dagen was er sprake van intens
herbeleven. Niet alleen beelden. Ook gevoelens kwamen weer boven. Alleen
euforie voel ik niet meer. Ik herinner me blijdschap net na Guusjes overlijden.
Eindelijk was ze bevrijd van pijn. Enkel verdriet komt boven in deze dagen.
Weer thuis is het tijd
voor lunch. Samen met alle kinderen. Ik prijs me gelukkig met een groot gezin.
Er wordt vaak gelachen. Zo ook nu.
Na de lunch trek ik me
terug. Ik leg de laatste hand aan een artikel dat rond kerst in Libelle
verschijnt. Het is gebaseerd op mijn blogberichten van het afgelopen jaar. Yvonne
keurt het eindresultaat. Ik vertel dat ik steeds meer zin krijg in het
schrijven van een tweede boek. Ik had nooit gedacht dat ik het schrijven zo zou
omarmen.
De rest van de dag besteed
ik voornamelijk aan e-mails beantwoorden en telefoongesprekken voeren.
Bijvoorbeeld met mijn broer die in het buitenland woont. Ik heb hem al weken
niet gesproken. Ik besluit ook om het eerste deel van het interview in Kek Mama
online te zetten. Dan kan iedereen alvast een indruk krijgen van het artikel.
Ik ben erg te spreken over de wijze waarop Mariette ons verhaal heeft verwoord.
Morgenochtend koffer
inpakken en paspoort ophalen bij de Gemeentewinkel. Komende week ga ik voor
mijn werk naar Engeland. Nog geen idee of ik eraan toe ga komen om dagelijks te
bloggen. Nog geen idee hoe het zal voelen om voor het eerst in een jaar alleen
van huis te zijn.