Mijn TED (Nederlandse versie)

Het is twee jaar geleden. Onze dochter Guusje is opgenomen in het ziekenhuis. Mijn vrouw Yvonne en ik zitten naast haar bed. Een vriendelijke arts komt binnenlopen. Ze zegt dat ze de uitslag wil bespreken van de CT-scan die eerder die dag is gemaakt. Yvonne en ik lopen met de arts mee. We nemen plaats op een bankje. Tegenover ons zitten drie artsen. Een van hen zegt dat zich in de linkerlong van onze dochter een tumor bevindt, en plekjes in de rechterlong.

En toen was het stil, erg stil.

Een donderslag. Ik hoor kanker. Ik denk dood.

Ik heb het gevoel alsof ik in een slechte film terecht ben gekomen. De arts zegt dat Guusje waarschijnlijk voor lange tijd in het ziekenhuis wordt opgenomen. Daarom heeft hij besloten voor Yvonne en mij een kamer te reserveren in het Ronald McDonald Huis. Daar kunnen ouders overnachten, als hun kind in het ziekenhuis is opgenomen. Een goede actie van de arts. Toch denk ik: ‘Wie ben jij dat jij besloten hebt voor ons een kamer te reserveren?’ Ik had me toen nog niet gerealiseerd dat onze levens niet meer van ons waren.

De weg naar TEDx

Bijna een jaar geleden werd ik via Twitter benaderd door Lucien Engelen. Hij nodigde me uit voor een kop koffie. We maakten een afspraak voor een ontmoeting. Tijdens het gesprek vroeg hij me of ik volgend jaar op TEDx zou willen spreken. Ik gaf aan dat ik het een eer zou vinden om mijn verhaal met de wereld te kunnen delen. Lucien gaf aan dat het niet de bedoeling was dat ik bekend ging maken dat ik gevraagd was voor TEDx. Pas als hij het bekend maakte, was ik zeker van deelname.

Twee maanden geleden kwam het verlossende woord. Via Twitter werd wereldkundig dat ik zou gaan spreken. De regels van het spel werden me duidelijk gemaakt: een verhaal met een sterke boodschap vertellen in slechts acht minuten. Een ‘idea worth spreading’ zoals TED het noemt.

My TED Talk (English version)

Two years ago, our daughter Guusje is in hospital. My wife Yvonne and I are sitting beside her bed. A friendly doctor walks into the room. She tells us that she wants to talk about the CT-scan made earlier that day. Together we walk to another room, and take a seat. Three doctors are sitting in front of us. One of them tells us they have seen a tumour in the left lung of our daughter, and spots in her right lung. 

And then there was silence, deadly silence.

Lightning struck. I hear cancer. I think death. 

It is as if I find myself in a very bad movie. The doctor tells us that Guusje will probably remain hospitalised for a very long time. He decided to book a room for us at the Ronald McDonald House. This is a place where parents can spend the night, when their child is in hospital. He did that with the best of intentions, but my thought is: “Who are you to make that kind of a decision for us?” I hadn’t realized yet, that our lives didn’t belong to us anymore.

TED - Our daughter Guusje chose her moment

Verslag TEDtalk door Anke Murillo Oosterwijk:

De medische gevangenis

Het verhaal van hoe Lowie van Gorp zijn dochter verloor aan kanker is ongelofelijk aangrijpend. Het is een speciaal verhaal, want Guusje was speciaal.

Door haar dood, en door haar vaders blog, werd Guusje een teken van hoop, een voorbeeld, een houvast voor vele mensen. Iets wat ontstond uit de liefde voor een creatief en slim meisje, dat ook heel erg ziek was… Puur liefde, en niets anders. En dat in een wereld die overgenomen is door beesten! Menselijke beesten. Tenminste… dat lijkt soms zo. Als ik op tv een Noord-Koreaanse nieuwslezeres hoor praten, met een agressieve stem krachtiger dan de eigenlijke nucleaire raket, over het vermoorden van vele mensen. Daar heb je het, aan twee kanten van het cognitief emotioneel spectrum: liefde en haat. Iedereen kent liefde en iedereen kent haat. Op de een of andere manier leven ze in ons mensen symbiotisch samen.