‘Het is al half
11! Zo laat al.’
‘Zou je het nodig
hebben gehad? Een keer uitslapen?’
Ik pak mijn telefoon.
Ik zie dat er meer dan tien reacties zijn op mijn blogbericht van gisteren. De
uitzending van De Reünie maakt veel los. Voor Guusjes overlijden reageerde ik
zoals Rob Kamphues. Ik herinner me dat ik bij Veerle, een vriendin van Guusje,
was. Haar broer Stan overleed enkele dagen na zijn geboorte. Er stond een foto
van Stan met een kaarsje in de huiskamer. Ik snapte niet dat Veerles ouders dat
deden. Waren herinneringen aan Stan alleen niet voldoende. Uit eigen ervaring
weet ik nu dat foto’s en voorwerpen belangrijk kunnen zijn voor ouders van een
overleden kind. Vijf kinderen heb ik fysiek bij me. Ze lopen hier rond. Ze
praten. Ik hoor ze. Ik zie ze. Guusjes lichaam is niet meer aanwezig. Haar jas
en slaapkamer zijn materiële herinneringen. Die koesteren we.
Ook vandaag niet
blijven hangen in onmogelijkheden, maar kiezen voor mogelijkheden. Geen zin om
erop uit te gaan. Toch maar doen dus. Loes en Anton willen naar buurthuis
Pannenhoef. Daar worden activiteiten georganiseerd voor kinderen. We ontmoeten
er mensen die we lange tijd niet hebben gesproken. Zo komen we Jan en Wil
tegen. Jan is ernstig ziek. Zijn vrouw Wil heeft een blog. Haar blog is mijn
inspiratie. Zonder Wil was mijn blog er nooit geweest.
Jan loopt er
tegenaan dat hij door zijn ziekte lichamelijk beperkt is. Dit frustreert hem.
Hij kan niet meer simpelweg op zijn fiets stappen. Voor een boodschap naar het
dorp. Een kerel van 50 in het lichaam van een 80 jarige. Toch wil hij er zoveel
mogelijk op uit. Zo lang het nog kan. Onlangs hebben Wil en hij de mogelijkheid
van euthanasie besproken met de huisarts. Makkelijk om over te praten, als het
een ander betreft. Wat zal er in Jan zijn hoofd omgaan? Bespreken van zijn
eigen moment om eruit te stappen. Nog meer bewust dan Guusje zijn eigen moment
kiezen. Ook dat is kiezen voor mogelijkheden, maar dan wel in een wereld van
onmogelijkheden.
Tijdens het
avondeten stel ik voor om naar de film te gaan. Yvonne grijpt deze kans meteen
aan. Ik weet welke film ze wil zien: The Hunger Games. Onze kinderen maken
grappen. Dit is geen film voor papa. Ze weten het zeker: die gaat slapen. Janneke
en Anton gaan mee naar de bioscoop. Ik merk dat onze jongste zoon de
basisschool ontstijgt. Een vet coole film. Zijn woorden bij het verlaten van de
zaal. En papa wat vond je ervan? Heb je eigenlijk geslapen? Alleen tijdens de
reclameboodschappen vooraf. Complimentje voor de makers van de film.