Ik signeer een
aantal boeken. Daarnaast is er een dame die heeft getwijfeld of ze het boek
gaat kopen. Ze besluit het toch te doen. Voor haar ouders. De dame verloor haar
zus toen ze 12 was. Meer dan dertig jaar geleden. Ze schiet regelmatig vol
tijdens ons gesprek. Ik vind het interessant om met haar te praten. Ze spreekt
over mijn grootste zorg: de broers en zussen van Guusje. Er is zo weinig bekend
over rouw bij kinderen. Wat is de juiste aanpak? Een lastig te beantwoorden
vraag. Het wordt me tijdens het gesprek wel weer duidelijk dat rouw een
levenslang proces is. Deze dame mist haar zus. Ook na dertig jaar. Onze
kinderen zullen net als deze dame hun zusje blijven missen en voor altijd
meenemen in hun hart.
Zondag 6 mei 2012
Ik loop door de
bossen. Samen met Balou. Denk na. Wat ga ik vanmiddag zeggen? Wat wordt mijn
boodschap? Ik ga spreken bij de Karpendonkse Hoeve. Een inzamelingsevenement
voor Alpe d’HuZes. Thuis ga ik aan mijn bureau zitten. Ik wil een koppeling
leggen tussen fietsers en kanjers. Terwijl ik schrijf, voel ik dat de tranen
hoog zitten. Mijn gedachten zijn weer bij 5 mei 2011. De dag van de grote
operatie bij Guusje. De gebeurtenissen van die dag zitten diep in mij. Dieper dan
ik dacht.
Als we ’s middags
bij de Karpendonkse Hoeve arriveren, zie ik de invloed van het slechte weer. Ik
zou spreken op het buitenpodium, maar het is te koud. Daarom is mijn lezing
binnen. Ik ben de eerste van een reeks sprekers. Ik vertel over de impact van
kanker. Op het kind en het gezin. Aan het eind van mijn verhaal leg ik een link
naar Alpe d’Huzes. Ik lees voor uit mijn boek. De dag van Alpe d’HuZes in 2011.
Ik vertel hoe onze vriend Jörn drie jaar geleden moeite had om boven te komen.
Vorig jaar nam hij Guusje als finish in gedachten. Hij vloog vijf keer naar de
top. Hij overtrof zichzelf. Neem een kanjer mee in je gedachten en je bent
sterker dan je denkt.