Vrijdag 30 maart 2012

Een jaar geleden was ik met Guusje in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Daar stond een bronchoscopie op het programma. Ik zag Karel voor het eerst. Hij schreef hier later over.

Guusje is een meisje uit de buurt van Tilburg. We hebben haar voor het eerst gezien op 30 maart jl. Nou ja gezien. Ze lag in een bed in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Pieter was net klaar met zijn kijkoperatie, maar moest bijkomen op een andere afdeling. Op die afdeling op die kamer lag ook Guusje, met haar vader. Haar vader was boos, omdat Guusje lang moest wachten op een onderzoek. ‘Gelijk heeft ie’, dacht ik toen. Wachten is ook niet mijn sterkste kant. En als je kind dan nuchter moet blijven en ze komen met een onschuldige blik een maaltijd brengen spring je uit je vel.

De afgelopen week prachtig weer. Vandaag een frisse wind. We staan bij de ingang van de Efteling. Veel mensen in zomerjas. Alle wensgezinnen van 2011 zijn door Make-A-Wish uitgenodigd voor een Droomfeest. We ontmoeten families die we vorig jaar nog niet kenden. Veel kinderen met kanker. Ook ouders zonder kind. Net zoals wij.

Wij trekken op met de familie Olthof. We ontmoetten elkaar een tijd terug in Villa Pardoes. Het klikt. We praten over onze stichtingen: Nina en KanjerGuusje. Vader Norbert lacht: ‘Jullie zijn vast Eftelingmoe.’ Ik bevestig dat het Droomfeest prachtig is, maar dat een andere locatie onze voorkeur had gehad. Als je altijd in Kaatsheuvel woont. Al jaren een abonnement hebt. Er zelfs hebt gewerkt. Dan heb je het park in je leven meer dan duizend keer gezien.

We hebben geen behoefte om attracties te bezoeken. We drinken koffie en lopen rond. Ik merk dat Yvonne het moeilijk heeft. Ze ziet Guusje overal. We kwamen met haar als baby al in de Efteling. Ook vorig jaar nog.

De lunch is in het theater waar we later de musical Droomvlucht kijken. Daar ontmoeten we vrijwilligers en medewerkers van Make-A-Wish. De ‘fee’ die op zaterdagavond 29 oktober de toverstokjes bracht. De dame die ons op Schiphol zou begeleiden bij Guusjes wensreis. Ze vertelt dat ze andere mensen een cadeau gaf waarmee ze zich samen met haar man presenteerde. Zij verpleging en Make-A-Wish. Haar man social media. Het cadeau was het boek over Guusje.

Vandaag weerzien met lotgenoten. Daarnaast ontmoet ik nieuwe gezichten. Vaak lezers van blog en boek. Ze herkennen zich. In de wereld van kinderen met kanker waarin je als ouder elk moment van de dag bang bent je kind te verliezen. Ik hoor vandaag ook nieuwe verhalen. Het onbegrip na een bloemetje aan de KanjerKetting. De vrees houdt dan niet op. Voor de buitenwereld wel: je kind is toch genezen verklaard. Jaren van periodieke onderzoeken volgen. Elke keer weer die spanning. Een vader vertelt dat hij nog altijd bezig is met de kanker van zijn zoon. Ook al is zijn kind een jaar terug schoon verklaard. Hij denkt er de hele dag aan. Niet altijd prominent in zijn voorhoofd. Wel permanent in zijn achterhoofd.

We lopen het park uit. Kijken terug op een mooie dag. Make-A-Wish is een fantastische organisatie. Ze laat gezinnen genieten in de donkerste dagen van hun leven. Thuis komt vrijwilliger Peter nog even zijn boek KanjerGuusje laten signeren. Terwijl we zitten te praten, klinkt de deurbel. Er wordt een ballon met kaart bezorgd. Ik toon Peter nog twee kaartjes die vandaag zijn bezorgd. Het verlies van Guusje is vreselijk. De woorden die we ontvangen prachtig. Ze kleuren onze wereld zonder Guusje.