Na de lunch
vertrek ik richting Breda. Janneke wil graag een keer mee. Ik geef een gastles
aan studenten Verpleegkunde van het Vitalis College. Er was gesproken over een
klein klasje bij de voorbereiding. Er zitten meerdere klassen en docenten in
het lokaal. Ik heb de KanjerKetting, Chemo-Kasper en Radio Robbie bij me. Afgesproken
is een uurtje. Het worden er twee. Ik vertel van diagnose tot overlijden.
Benadruk de rol van de verpleging. De groep luistert aandachtig. De sfeer is
open. Er worden goede vragen gesteld. Zo vraagt iemand of er veel over Guusje
wordt gesproken. Janneke bevestigt. Een studente vult aan. Haar broer heeft
kanker. Ze zegt: ‘We spreken er veel over. Het gaat vaak over zijn ziekte.
Zelfs als we er niet over praten.’ Aan het eind
overhandigen twee studenten aan mij een cheque voor Stichting KanjerGuusje.
 |
| Sherilyn en Danique voor Stichting KanjerGuusje |
Om 3 uur moeten we
echt weg. Janneke wordt over een uur bij de HEMA verwacht. Onderweg zit ze te
zuchten. Er staat file. Ze belt haar werkgever. We gaan het niet halen. Vroeger
zou ik boos zijn geweest. Boos op de file. Tegenwoordig ben ik rustig. Wachten
heb ik in het AMC geleerd. En nu gaat het ook niet om een spannende uitslag.
Laat de tijd maar gaan. We komen vanzelf thuis.
Ik wilde vanmiddag
duidelijk maken dat verpleegkundigen een positieve bijdrage kunnen leveren. Thuis
zie ik de volgende tweet voorbijkomen.
Heb vandaag een gastles gehad, gewoon perfect. Het
laat je echt wel denken dat je een belangrijke rol hebt tot mogelijk het eind.
Jammer dat veel jonge kinderen worden getroffen door kanker!
’s Avonds laat
zijn de jongste kinderen naar bed. Yvonne en ik kijken naar een herhaling van
Breingeheim. Het gaat over verdriet. Daan Westerink maakt korte metten met
misverstanden over rouw. Ik herken veel van wat ze zegt. Er is niet een fase
waar je eerst doorheen moet en daarna ga je verder zoals het vroeger was. Ik ben
al vaak gewaarschuwd voor een zwart gat. Ik zou het bewust proberen te
ontwijken. Ik heb echter mensen ontmoet die ook een kind hebben verloren en nog
nooit in het zwarte gat zijn gevallen. Ieder mens rouwt op z’n eigen manier.
Onlangs zei iemand tegen mij dat mijn wijze van rouwen echt niet de norm is.
Dat klopt. Van der Heijden is na de dood van zijn zoon Tonio het huis niet meer
uit geweest. Dat is zijn manier. Ieder mens is anders. Ieder mens gaat anders
om met verlies. Ik ben twee maanden na het overlijden van Guusje aan het werk
gegaan. Een volledige baan. Er zijn geen goede of slechte manieren. Het is waar
jij je goed bij voelt. Ik denk wel dat er gemene delers zijn: rouw duurt
levenslang.
Ik ga niet weg
Ik heb nog wat tijd gekregen
Zal altijd maar doorgaan
Tot aan het eind
Ik heb je voor altijd
Mijn hart gegeven
Ik draag je bij me
Tot het licht straks dooft
Ik draag je bij me
Tot het licht straks dooft