Zondag 20 mei 2012

Om half 5 staat Anton op. Yvonne gaat ook uit bed. Onze zoon gaat dauwtrappen. Samen met scouting naar Elshout. Om 7 uur de mis bijwonen en daarna weer terug naar Kaatsheuvel. Door het gerommel ben ik vroeg wakker. Ik slaap half. Denk aan het boek ‘Beter’ van Maarten van der Weijden dat ik gisteren gelezen heb. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt.

Ik was altijd op de toekomst gericht. Positief ingesteld. Steeds plannen maken. Makkelijk van baan veranderen. Een studie erbij doen. Aanpakken voor een beter leven. Niet blijven hangen. Mijn lot in eigen hand. Ik vond mijzelf de gelukkigste man op aarde. De kanker van Guusje gaf mijn leven een andere wending. ‘Alles komt goed’ was definitief verleden tijd. Toch bleef ik positief. Hopen dat Guusje de dans van de dood zou ontspringen. Toen ik op vrijdag 28 oktober ’s morgens wakker werd, wist ik niet dat ik Guusje enkele uren later toestemming zou geven om te overlijden. We gleden razendsnel de alarmfase in. Eindigend op zondagmiddag. Guusje koos haar moment. Ze vloog weg naar de andere werkelijkheid. Een wereld zonder pijn. Ik was intens verdrietig en blij tegelijk.

Alle gebeurtenissen van vorig jaar. Ze staan niet alleen opgeschreven. Ze komen steeds weer voorbij in mijn hoofd. Ook deze ochtend weer. Meer dan veertig jaar was mijn focus de toekomst. Nu denk ik nauwelijks nog vooruit. Maak ik me vooral zorgen over onze kinderen. Zorgen dat zij een goede basis hebben voor hun toekomst.

Vroeg in de ochtend hoor ik Loes op de overloop. Ik weet dat Guusje het niet kan zijn. Toch heb ik af en toe het idee dat Guusje er loopt. Dat kan natuurlijk niet. Ik heb ooit gelezen over mensen die een been missen. Zij voelen het geamputeerde been. Alsof het nog deel uitmaakt van hun lichaam. Als ik beneden kom, zit Loes alleen op de bank. In mijn hoofd twee meiden: Loes en Guusje. Ik weet dat het niet kan, maar in mijn gedachten zit Guusje daar ook.

Bij het ontbijt merkt Yvonne op dat het vandaag Pleinloop is. Een deel van het inschrijfgeld gaat naar Stichting KanjerGuusje. Wij zijn geen hardlopers. Daarom gaan we als toeschouwers. De sfeer is gemoedelijk. Sommige mensen ontmoeten we voor het eerst sinds Guusjes overlijden. Het is prettig. Ze spreken ons aan. Over Guusje ziekte en dood. Over onze andere kinderen. Over de stichting.

Start 5 km

Voor de start van de 10 km gaat het mis

Na het avondeten een boswandeling. Het dondert in de verte. Yvonne en ik praten over de zomervakantie. Het wordt tijd dat we serieus nadenken over de invulling ervan. We moeten door. Ook voor onze kinderen. Thuis pakt Yvonne de iPad. Fanatiek begint haar speurtocht naar een geschikte vakantiebestemming. Janneke wil koffiezetten, maar de pads zijn op. De winkels zijn gesloten. Hans informeer bij de buren: geen koffiepads. Even later klinkt de bel. Buurman Fred met een dienblad: kopje koffie voor mevrouw en meneer.

Terwijl Yvonne speurt naar een leuke vakantiebestemming, lees ik in het boek KanjerGuusje wat er vorig jaar gebeurde. We kwamen naar huis. Met een lange KanjerKetting. Na zeven weken Emma Kinderziekenhuis AMC. We waren niet blij. Dat voelde vreemd. Geen vreugde.

Ik weet dat de verkopen van het boek goed zijn. Hoe gaat het met uitlenen bij bibliotheken? Allemaal rode regels. Dat betekent uitgeleend. Toch één groene regel. Ook niet beschikbaar. Gereserveerd.

Op Facebook hebben meer dan 2000 mensen aangeven dat KanjerGuusje bij hun favoriete boeken hoort.

Ik ben dankbaar dat veel lezers het verhaal van Guusje in hun hart hebben gesloten. De mooie woorden die mensen me over haar schrijven. Ik ben trots op haar. Nooit gedacht dat het vrolijke blonde meisje zoveel mensen zou inspireren.