Zaterdag 29 september 2012

Om half 12 sta ik met een pistool in mijn hand in het Leijpark. Ik mag het startschot lossen bij de volgende etappe van de Hart van Brabantloop in Tilburg. Er zijn meer dan duizend deelnemers. Ze lopen in teamverband. De organisatie heeft dit jaar KanjerGuusje als goed doel gekozen. De teams wordt gevraagd de inschrijfborg af te staan aan het goede doel.

Dennis is bestuurslid van KanjerGuusje. Hij heeft een team samengesteld van lopers die kinderen met kanker een warm hart toe dragen. Voor de gelegenheid heeft hij paarse t-shirts met de opdruk ‘ik loop voor KanjerGuusje’ laten vervaardigen.

Vrijdag 28 september 2012

Het is druk op kantoor. Ik moet flink doorwerken om alles af te krijgen. Vorige week vertelde een man dat hij veel van huis was geweest na het overlijden van zijn dochter. Hij had zich volledig in zijn werk gestort. Thuis was alles veranderd. Gedompeld in verdriet door de dood. Op de zaak was alles hetzelfde gebleven. Daar was de rust van vroeger. Toch voel ik niet de behoefte om in mijn werk te vluchten. Ik denk toch altijd aan Guusje. Thuis en op het werk. Ze zit altijd in mijn hoofd.

Een lange werkdag. Het is na 6 uur. Eindelijk klaar. Mijn werkmailbox schakel ik uit op mijn telefoon. Ik ben moe. Even op de bank liggen. Mijn ogen dicht. Yvonne wekt me met koffie. We moeten dadelijk vertrekken naar Tilburg.

Donderdag 27 september 2012

Eerst bel ik naar de middelbare school. Daarna naar de basisschool. Ik meld Lisa en Loes ziek. Ze blijven thuis bij Yvonne. Drie mensen geveld door het griepvirus. Ik vertrek naar kantoor. In de auto een zogenaamde conference call. Een telefonische vergadering met een grote groep collega’s over een dossier waaraan we werken. Ik heb het druk en ben bezig om meerdere ballen tegelijk in de lucht te houden. Ik werk sinds kort in deeltijd. Toch wordt dit een voltijdweek. Met mijn manager spreek ik af om de extra dag volgende week te compenseren.

Als ik aan het eind van de middag thuiskom, zie ik dat Yvonne aan het opknappen is. Helaas is het aantal griepslachtoffers onveranderd. Anton ligt met een deken op de bank. Ik hoop dat hij morgen beter is, want dan gaan we naar een optreden van Guus Meeuwis. Ik weet dat hij daar erg naar uitkijkt.

Woensdag 26 september 2012

Als ik wakker word, vraag ik aan Yvonne hoe het gaat. Ze denkt beter dan gisteren, maar als ze even later beneden is, merkt ze dat het tegenvalt. De griep is nog niet vertrokken. Ik rijd naar mijn werk in Utrecht. Het is druk.

Laat in de middag ga ik terug naar huis. Onderweg voer ik telefoongesprekken. Onder andere met Marieke. Via Twitter zijn we met elkaar in contact gekomen. Ze vertelt over de periode na het plotselinge overlijden van haar schoonzus. Ze kreeg steun van collega’s. Niet alleen via mailtjes en kaarten. Ook praktische hulp. Broer en schoonzus hadden een baby. Marieke besloot af en toe voor haar neefje te zorgen, maar had zelf geen kinderen. Haar collega’s regelden de spullen die ze nodig had om voor het kind te kunnen zorgen.

Dinsdag 25 september 2012

Yvonne heeft griep. Ze blijft thuis. Ik vertrek richting Utrecht. Vandaag enkele bijeenkomsten. ’s Avonds heb ik een afspraak met Susan. We hebben elkaar leren kennen via Twitter.

Ik bel eerst naar huis. Ik wil weten hoe het met Yvonne gaat. Wil ze dat ik naar huis kom? Yvonne vindt het niet nodig. Ons gezin heeft grote kinderen. Alleen Loes zit nog op de basisschool. Anton, Hans en Lisa op de middelbare school. Janneke op de universiteit. Onze kinderen helpen over het algemeen goed mee. Zo ook vanavond. Dat wil niet zeggen dat het altijd van harte gaat. We zijn een gewoon gezin. Alleen het aantal kinderen is niet doorsnee.

Maandag 24 september 2012

Yvonne is ziek. Enorm balen voor haar. Onze kinderen gaan naar school en ik vertrek naar kantoor. Er staat een reeks afspraken in mijn agenda. Ik kijk nog even in mijn werkmail. Mijn oog valt op een bericht van de leasemaatschapij. Alweer een bekeuring. Jarenlang geen bonnen. Dit is de tweede overtreding van de maximumsnelheid in een paar dagen. Weer op de snelweg A2. Ik moet beter opletten.

Zondag 23 september 2012

‘s Morgens een boswandeling met Yvonne en Loes. Daarna samen taart eten. Over van het verjaardagsfeest. We nemen de agenda door voor de komende dagen. We hebben een zelfgemaakte kalender. Elk kind heeft een eigen kolom. Binnenkort ga ik deze aanvullen met nieuwe bladen voor 2013. Wat doe ik met Guusjes kolom? Als ik voorstel om deze weg te halen, reageert Hans: ‘We vieren toch ook haar geboortedag. Dat kun je niet maken.’

We blijven vandaag thuis. Yvonne voelt zich niet lekker en gaat vroeg naar bed. Ik maak mijn mailbox leeg en verstuur kaartjes. Daarnaast heb ik tijd om te lezen. Afgelopen donderdagavond verzorgde ik een lezing in de bibliotheek in ’s-Hertogenbosch. Daar verscheen mijn oud-collega Ed. Ik wist niet dat we lotgenoten waren. Hij gaf mij het boek ‘Leven na de wending’. Een verzameling interviews met ouders van een overleden kind. Het eerste verhaal gaat over Ed. Viereneenhalf jaar na de dood van zijn zoon Ruben.

Zaterdag 22 september 2012

De wekker niet gezet. We slapen uit. Rustig opstaan. Een beetje aanrommelen. Tijdens de lunch hoor ik dat alle kinderen een winterjas nodig hebben. Onze zonen protesteren. Ze hebben geen trek om samen met hun zussen naar de stad te gaan. Winkel in. Winkel uit. Ze moeten er niet aan denken.

Yvonne en ik stellen voor om eerst met de jongens en later met de meisjes op pad te gaan. We rijden naar Waalwijk. Onze twee zonen slagen snel in hun missie. Even later zijn we weer thuis. Wissel op de achterbank van de auto. We rijden met drie dochters naar ’s-Hertogenbosch. Bij de eerste de beste kledingwinkel is er onenigheid. Onze oudste dochters laten hun oog vallen op dezelfde jas. Een van beiden zal een andere keuze moeten maken. Volgens Lisa denken sommige mensen nu al wel eens dat ze een tweeling zijn.

Vrijdag 21 september 2012

Vroeg uit bed. Hans is jarig. Zingen en cadeaus uitpakken: materialen voor een scoutingkamp en een USB-stick. Gisteravond was het laat. Ik heb moeite met wakker worden. Fijn dat ik vrij ben. Nou ja, vrij? Ik heb een lijstje ‘things to do’ dat lang is.

Yvonne is ook thuis. We drinken samen koffie. Ik vertel over gisteravond. Rouwen is een moeilijk proces. Yvonne en ik doen het ieder op onze eigen manier. Ik lees bijvoorbeeld boeken over rouw. Yvonne heeft die behoefte niet. Het valt Yvonne op dat veel mensen een mening hebben over rouwen. Dat hadden wij vroeger ook, zonder ervaring. Het lijkt volgens haar op onderwijs. Velen hebben er een mening over, maar moeten er niet aan denken zelf voor de klas te gaan staan.

Donderdag 20 september 2012

’s Ochtends werk ik thuis. ’s Middags heb ik een bijeenkomst van mijn werk in de Efteling. In een zaal luisteren we naar presentaties. De eerste spreker is Jamie Anderson. Hij heeft een boek geschreven. In ‘The fine art of success’ laat hij zien hoe grote kunstenaars ook vaak goede zakenlui zijn. Jamie laat ons nadenken hoe Lady Gaga via social media is doorgebroken bij het grote publiek. Hij looft zelfs een boek uit voor het juiste antwoord. Er volgen na Jamie nog enkele sprekers. De middag vliegt voorbij. Om 6 uur loop ik het park uit. In mijn hand een exemplaar van ‘The fine arts of success’.

Om 7 uur staat Victor aan de deur. Hij is de vader van Nikki, het vriendinnetje van Guusje. Victor vergezelt me naar de bibliotheek in ’s-Hertogenbosch. Daar spreek ik vanavond over KanjerGuusje. De meeste bezoekers zijn bekenden. Ontmoet via Twitter of Facebook. Ik ben verrast, als ik Ed binnen zie komen. We waren collega’s bij SAP. Nu zijn we lotgenoten. Ed is een stille meelezer. Al heel lang. Vanavond doorbreekt hij de stilte.

Woensdag 19 september 2012

Yvonne vertrekt naar school. Ik werk thuis. Tot 12 uur. Dan loop ik naar school. Loes komt naar buiten. Ik vraag of ze heeft afgesproken. Ze schudt haar hoofd. Onderweg naar huis zegt ze dat het woensdag is. Dat betekent iets lekkers bij de lunch. We halen kaasbroodjes bij Bakker Bart. Als we eten, mis ik Guusje. Met twee kinderen heb je meer dan dubbel praat. Het is rustig aan de keukentafel. Af en toe stil.

Ik ga aan het werk. Loes speelt alleen. Ik moet wel opletten dat ze niet steeds televisie kijkt. Onze jongste dochter is verslaafd aan de beeldbuis. Om 2 uur denk ik aan Marnix. Na zijn crematie is ook hij een herinnering.

Dinsdag 18 september 2012

Om half 9 heb ik een afspraak in Utrecht. Helaas is de herfst begonnen en valt het verkeer regelmatig stil. Ik ben een kwartier te laat op kantoor. ’s Middags dreigt mijn laatste afspraak uit te lopen. Ik verlaat om 4 uur het kantoor. Ik rijd naar Hoevelaken om Jur en Hera, de ouders van Marnix, te condoleren. Volgens mijn navigatiesysteem een half uur rijden. Helaas is er geen doorkomen aan. Ik ben anderhalf uur onderweg.

Er is gelegenheid tot condoleren tot 5 uur. Ik arriveer pas om half 6. Gelukkig word ik met open armen ontvangen. Iemand zei vandaag dat het waarschijnlijk wel zwaar zou zijn om met Jur en Hera te praten. Mijn gevoel zegt anders. Het uitwisselen van emoties en ervaringen is het delen van verdriet.

Maandag 17 september 2012

Het duurt even, maar dan is ook iedereen uit bed. Samen lopen we de trap op naar de zolderslaapkamer. We zingen voor Anton. Hij is jarig. Het klinkt als een bejaardenkoor. Even later zitten we in de ouderslaapkamer. Anton in het midden. Hij krijgt cadeautjes. Een wekker, een USB-stick en een paar All Stars. Zijn blik verraadt: is dit alles? Dat krijg je als je 13 wordt. De cadeaus worden steeds praktischer richting volwassenheid.

Ik blijf het moeilijk vinden. Herinner me beelden van vorig jaar. Guusje naast Anton op bed. Haar hoofdhuid duidelijk zichtbaar. Als ik nu naar de foto’s kijk van toen, dan valt me op hoe ziek ze was. De kwaliteit van leven werd minder.

Zondag 16 september 2012

Loes logeert bij haar nichtjes. Yvonne en ik halen haar op. Als we onze auto parkeren, zie ik in de achteruitkijkspiegel Loes aan komen rijden. Ze zit op een skelter. Omringd door haar nichtjes. Ze hebben plezier. Ik mis Guusje. Zie haar in mijn gedachten vrolijk meedoen.

Aan het begin van de middag rijden we naar Waalwijk. De Tennismarathon voor KanjerGuusje is om 2 uur afgelopen. Dan is er vierentwinting uur lang gesport voor het goede doel. Het is gezellig druk. Enkele maanden geleden werd het bestuur van KanjerGuusje benaderd. Tennisvereniging RCW ontvouwde haar plannen voor een heuse Tennismarathon. Ze wilden hiermee een megabedrag ophalen. Uit gesprekken weet ik dat een grote groep vrijwilligers zich belangeloos heeft ingezet.

Zaterdag 15 september 2012

Twee weken geleden plaatste ik ‘Guusje eet aardbeien’ op Facebook. Er waren veel hartverwarmende reacties. Mensen die schreven dat ze onze dochter nog nooit hadden horen praten. Afgelopen nacht heb ik enkele foto’s geplaatst die gemaakt zijn voordat Guusje ziek werd. Als ik aan Guusje denk, zie ik meestal het vrolijke meisje. De lange blonde haren. Het paarse jasje. De hoge donkere laarsjes.

Vrijdag 14 september 2012

Gisteravond begon het weekend. Vrijdag werk ik niet. Om 10 uur staat Mariëtte voor de deur. Ze schrijft voor een maandblad. Hiervoor zijn twee weken geleden foto’s gemaakt van ons gezin. Binnenkort zal een artikel verschijnen over ons gezinsleven na Guusjes overlijden.

We gaan aan de keukentafel zitten. Mariëtte, Yvonne en ik. De eerste vraag is meteen de lastigste van het interview: is het niet moeilijk om steeds het verhaal van Guusje te vertellen? Ik wil de vraag met dezelfde woorden beantwoorden: nee, het is niet moeilijk. Alleen vind ik het lastig om uit te leggen waarom het dan niet moeilijk is. Misschien ben ik wel een van de weinige Nederlanders voor wie het niet moeilijk is. Ik kan niet in andermans schoenen gaan staan. Alleen voor mezelf spreken. Presentaties voor groepen, groot en klein, verzorg ik al meer dan twintig jaar. Ik heb nauwelijks last van zenuwen. Zelfs niet voor een volle zaal.

Persbericht: bloggen als rouwverwerking

Op donderdag 20 september verzorgt Lowie van Gorp in stadsBiEB Centrum een lezing over bloggen als rouwververwerking. De auteur van het veelgelezen blog KanjerGuusje vertelt over het nut en de meerwaarde van zo’n online dagboek bij het overlijden van een naaste. Ook behandelt hij de totstandkoming van het gelijknamige boek, dat inmiddels is uitgegroeid tot een ware bestseller. De avond is onderdeel van de Maand van het Schrijven.

Lowie van Gorp is getrouwd en vader van zes kinderen. In het voorjaar van 2011 werd bij zijn dochter Guusje een zeldzame vorm van kanker geconstateerd. Ze overleed zeven maanden later. Tijdens de eerste week van haar ziekte startte Lowie zijn weblog KanjerGuusje. Hij blogt dagelijks over zijn dochter, haar kanker en haar dood. Zijn veelgelezen weblog is de basis geweest voor het boek KanjerGuusje. Hierin beschrijft Lowie de periode van diagnose tot uitvaart. De opbrengst van het boek komt ten goede aan Stichting KanjerGuusje. Deze ondersteunt de zorg voor kinderen met kanker.

Het boek KanjerGuusje is bekroond met de Selexyz Publieksprijs voor Beste Boek 2011. Van het boek zijn meer dan tienduizend exemplaren verkocht.

Kaarten voor deze lezing over bloggen als rouwverwerking zijn verkrijgbaar bij de vestigingen van Bibliotheek ’s-Hertogenbosch en via www.bibliotheekdenbosch.nl. De avond is onderdeel van de Maand van het Schrijven, een serie masterclasses, workshops en lezingen waarbij alle literaire disciplines de revue passeren. Kijk voor het complete programma op www.bibliotheekdenbosch.nl.

donderdag 20 september

stadsBiEB Centrum, Hinthamerstraat 72 te ’s-Hertogenbosch

20:15 – 22:15 uur

€ 7,50 (leden) - € 10,- (niet-leden)

Donderdag 13 september 2012

Dinsdag gaf ik een gastcollege aan verpleegkundigen in opleiding in Eindhoven. Vandaag in Tilburg. Daarna ga ik snel aan het werk. Het is een lange dag. Onderweg avondeten. Na 9 uur ben ik thuis en beantwoord enkele werkmailtjes. Morgen geen werk. Voordeel van parttime.

Vaak wordt mij de vraag gesteld of ik het niet erg confronterend vind om steeds het verhaal over Guusje te vertellen. Of bijvoorbeeld het blog over Marnix te volgen. Het is een goede vraag. Anderhalf jaar geleden zou ik deze misschien ook hebben gesteld. Ik heb lang moeten nadenken over een antwoord. Soms is gevoel lastig in woorden uit te drukken.

Woensdag 12 september 2012

Verkiezingen in Nederland. Ik werk thuis. Ik zie reacties voorbijkomen op mijn blog. Ook naar aanleiding van mijn gastcollege voor studenten Verpleegkunde.

Graag wil ik je nogmaals hartelijk danken voor het verzorgen van jouw gastcollege bij Fontys Hogeschool Verpleegkunde. Onze tweedejaars waren diep onder de indruk van je verhaal, en ik blijf ervan overtuigd dat ze van zo'n verhaal meer kunnen leren dan uit honderd studieboeken! Ik heb veel reacties gehoord dat studenten erg geraakt waren, maar direct ook aangaven dat je het zo mooi en positief vertelde. Ik heb het applaus gehoord, en applaus klinkt maar zo heel nu en dan in onze collegezaal. Dank voor je openheid,

Els Coolen,

docent verpleegkunde

Fontys Hogeschool verpleegkunde

Ik ben er van overtuigd dat ieder mens dingen goed wil doen. Ook ik bij het verzorgen van lezingen en gastcolleges. Daarom is het fijn een compliment te ontvangen.

Dinsdag 11 september 2012

Het verkeer tussen Tilburg en Eindhoven schiet niet op. Ik zit in de auto. Samen met Janneke. Ik zet haar af bij de Technische Universiteit. Daarna rijd ik door naar Fontys. Daar verzorg ik een gastcollege voor verpleegkundigen in opleiding. Een ander verhaal dan gisteren voor middelbare scholieren. Vandaag vertel ik over de nare onbekende wereld van kinderen met kanker en de positieve rol die verpleegkundigen daarin kunnen spelen. De studenten zijn belangstellend en stellen vragen. Anderhalf uur vliegt voorbij.

Maandag 10 september 2012

Deze ochtend heb ik een afspraak op UniC, een middelbare school in Utrecht. Eerstejaars leerlingen gaan zich inspannen voor Stichting KanjerGuusje. Docente Petra heeft mij gevraagd een inleiding te verzorgen. Ik gebruik foto’s bij mijn presentatie. Als ik de laptop installeer, komen de leerlingen binnen.

Het is een grote groep. Er wordt aandachtig geluisterd. Veel vragen gesteld. Vooral over het overlijden van Guusje.

De vragen zijn ontwapenend: hebt u veel gehuild?

Bezorgd: hoe gaan uw kinderen om met het verlies van Guusje?

Betrokken: wat waren haar laatste woorden?

’s Middags ontvang ik een sms van Petra. In haar bericht geeft ze aan terug te kijken op een geslaagde ochtend. Dat is fijn om te weten. Kanker en dood zijn lastige onderwerpen. Iedereen komt er vroeg of laat mee in aanraking. Bespreekbaar maken is mijn doel. Zonder te dramatiseren.

Zondag 9 september 2012

Weer een prachtige zomerdag. Het is druk op straat. Al vroeg op zondagochtend. Ons huis bevindt zich vlakbij de laatste kilometers van de Tachtig van de Langstraat. Altijd mooi om te zien. Sommige lopers zijn nog fris. Anderen lopen op hun tandvlees.

Net voordat we de deur uit willen gaan, zie ik dat er een kaartje uit Zwolle in de brievenbus ligt. Van Fons. Hij loopt, liever gezegd rolt, mee in de Tachtig en is van de route afgeweken om bij ons een kaartje in de bus te stoppen. Ik ontmoette Fons in maart. Ik verzorgde een lezing bij de Social Media Club in Veghel. We hadden een bijzondere ontmoeting waarover Fons heeft geschreven op zijn blog Rollende Transman Fons.

Zaterdag 8 september 2012

Als ik wakker word, zie ik dat het een mooie dag gaat worden. De zon schijnt door de gordijnen. Ik hoor een liedje in mijn hoofd.

Laat onze dromen nu maar komen

Geef me maar je hand

Deze mooie dag beloven

Liefde hangt boven het land

Zo mooi, zo mooi, zo onvoorstelbaar mooi

Alles wat ik zoek, is wat hier vind

Dit lied klonk op Guusjes uitvaart. Het is een van mijn favorieten. Uit de tijd dat geluk vanzelfsprekend was.

Vrijdag 7 september 2012

Ik werk parttime. Vandaag geen werkdag. Ik zet de e-mail op mijn telefoon uit. Deed ik de laatste tijd vaker in het weekend. Nadat Yvonne en ik samen Loes naar school hebben gebracht, drinken we koffie. Ik ga naar boven. Niet om te werken. Mijn mailbox loopt over en de administratie is een puinhoop. De bezem moet er doorheen.

Na de lunch maak ik een boswandeling. De zon schijnt warm en geeft me een vakantiegevoel. Ik denk nauwelijks aan mijn werk. Thuis ga ik terug naar boven. Mijn blog verdient een opknapbeurt.

Donderdag 6 september 2012

Zingen voor Yvonne. Ze is jarig. Met alle kinderen op bed. Cadeautjes uitpakken. De kinderen hebben bakjes gekocht voor nootjes en chips. Ik een kilometerteller voor op haar fiets. En een ingelijste foto van onze kinderen. Deze gaat mee naar school. Voor op haar bureau.

’s Ochtends werk ik thuis. Gisteravond was ik te moe om de kamer te versieren. Daarom hang ik tussendoor slingers op. Daarna loop ik even naar de bakker voor taart. Tegen het einde van de ochtend vertrek ik naar een klant voor het geven van een presentatie.

Woensdag 5 september 2012

Yvonne voelt zich iets beter. Ze vertrekt op tijd naar haar school. Ik zorg ervoor dat alle kinderen op tijd de deur uit zijn. Daarna rijd ik naar kantoor. De maximumsnelheid is per 1 september in Nederland verhoogd naar 130. Ik mag echter nergens harder rijden dan 120. Best vreemd. Voorheen was er een lang stuk snelweg waar ik 130 mocht.

Omdat Yvonne nog niet helemaal is opgeknapt, ga ik op tijd weer naar huis. Helaas staat er file. Onderweg voer ik een telefoongesprek met Anja. Zij is samen met man Marcel en dochter Xena, die leukemie heeft, onderweg naar ’s-Hertogenbosch. Ze staan in dezelfde file. Marcel gaat in november de Marathon van New York lopen. Hiermee zamelt hij geld in voor Kika. In verband met de voorbereidingen zijn ze onderweg naar het zuiden.

Onze buurman Pascal

Onderstaand artikel verscheen vandaag in het blad Zij.

‘Vorig jaar waren we erg druk met de zorgen om onze ernstig zieke dochter Guusje’, vertelt Lowie van Gorp, vader van KanjerGuusje. ‘Pascal onze buurman en eigenaar van Ambianze, leefde erg met ons mee. Hij knipte eigenhandig de klimplant bij onze voordeur, die nodig toe was aan een snoeibeurt. Hij legde hem achter zijn winkel neer.

Van opruimen was het niet direct gekomen. Hij noch ik had ooit kunnen vermoeden dat deze klimplant, samen met de prachtige paarse bloemen van de orchidee Vanda, zo’n dankbare bestemming zou krijgen. Guusje overleed op 30 oktober 2011. Een verschrikkelijk verlies.

Dinsdag 4 september 2012

Ik word wakker. Mijn eerste gedachte is Guusje. Elke ochtend. Daarna Yvonne. Ik vraag hoe ze zich voelt. Nog steeds oorpijn. Werken of thuisblijven? Naar school. Werken dus.

Als iedereen de deur uit is, loop ik met Loes naar school. Ik stap naar binnen om door te geven dat Loes overblijft. Met de dame, die alle overblijvers registreert, praat ik over de vergissing die ze donderdag maakte. Ze noemde spontaan de naam Guusje. De volgende dag las ze op mijn blog dat ik het niet erg vond. Sterker nog, het gaf me een prettig gevoel. Weten dat mensen nog steeds aan Guusje denken. De dame vertelt dat ze weet waarom ze zich vergiste. Onze kinderen kwamen altijd met drieën binnenlopen. Guusje stond er altijd op dat haar naam als eerste werd opgeschreven. Ze wilde bovenaan staan.

Maandag 3 september 2012

Als ik wakker word, zit Yvonne rechtop in bed. Met haar ogen dicht. De oorpijn is niet te harden. Om 8 uur kan ze naar de huisartsenpraktijk bellen. Nog even doorbijten. Ik hoop dat ze ’s morgens terecht kan bij onze huisarts. Dan ga ik even mee.

Om 8 uur belt Yvonne. Onze huisarts is afwezig in verband met vakantie. Ze moet uitwijken naar een andere praktijk. Daar kan ze pas om half 3 een arts spreken. Als alle kinderen de deur uit zijn, ligt Yvonne als een ziek vogeltje op de bank. Ik vertrek naar kantoor.

Zondag 2 september 2012

Heerlijk uitslapen op zondagochtend. Niet te lang. Om 12 uur hebben we een afspraak voor een fotoshoot. Een tijdje terug werd ik benaderd voor een interview. Het gesprek moet nog plaatsvinden. Foto’s worden vandaag gemaakt. Er komt een artikel in een maandblad. Meer ga ik er nog niet over schrijven. Dat komt nog wel.

Als ik wakker word, zegt Yvonne dat ze zich niet lekker voelt. Ik stel voor om de fotoshoot af te bellen. Dat vindt Yvonne geen goed idee. Alle kinderen zijn thuis. Als we de afspraak verschuiven, is de kans groot dat enkele kinderen verplichtingen hebben. Dan zijn we nog minder compleet dan we nu al zijn, zonder Guusje.

Zaterdag 1 september 2012

Om half 10 zijn alle kinderen de deur uit. Het is vandaag overvliegen bij scouting. Onze zoon Hans is te oud voor de Scouts. Daarom vliegt hij over naar de Explorers. Ik zeg tegen Yvonne dat ik Guusje miste bij het vertrek. De groep was niet compleet. Ik weet dat ik in de vakantie nog concludeerde dat het beeld van vijf kinderen went, maar zojuist overviel me het gevoel van incompleet zijn. Zomaar ineens.

Yvonne en ik nemen Guusje mee in onze toekomst. Vandaag zou ze overvliegen. Van de Welpen naar de Scouts. Bij elke mijlpaal staan we stil: als ze nog zou leven, dan zou ze ...

Vrijdag 31 augustus 2012

Yvonne is vrij. Ik werk het grootste deel van de dag thuis. ’s Middag volg ik trainingen via internet. Ik kan me goed concentreren. In het begin van het jaar had ik daar moeite mee. Zou het komen doordat de tijd verstrijkt sinds het overlijden? Of komt het door de inhoud van de training? Misschien is het een combinatie.

Een school in Utrecht wil een actie organiseren voor Stichting KanjerGuusje. Telefonisch heb ik contact met een docente. Ze vraagt of ik een praatje wil houden voor hun leerlingen. Vertellen over Guusje en over de stichting. Ik ben enthousiast. Ik geef aan dat het wel in mijn agenda moet passen. Daar staan al meerdere mooie activiteiten in de komende maand. Evenementen om geld op te halen voor Stichting KanjerGuusje. Een Tennismarathon op 15 en 16 september. De Hart van Brabantloop op 29 september. Daarnaast geef ik een lezing in de bibliotheek van ’s-Hertogenbosch op 20 september. Verder twee gastcolleges bij een opleiding Verpleegkunde.