Donderdag 30 augustus 2012

Yvonne en ik liggen in bed. Onze oudste dochter Janneke staat in de deuropening. Ze vertrekt naar Eindhoven. Morgenavond is ze weer thuis. Het loslaten van je kind. Je leeft er langzaam naar toe. Alleen als je kind sterft, laat je abrupt los. Blijf je achter vol onbegrip. Je kind is er ineens niet meer. Leegte.

Gisteren is een grote doos bezorgd die we vandaag open mogen maken. Dat doe ik bij het ontbijt. De inhoud is een prachtige ballon. Ik knoop deze aan Guusjes stoel. Het is vandaag tien maanden geleden dat Guusje overleed.

Woensdag 29 augustus 2012

Bijna tijd om te vertrekken naar kantoor. Ik kijk thuis op de iPad of er nieuws is over Marnix. Hij was op 30 oktober Guusjes buurjongen. Binnenkort zal hij net als Guusje wegvliegen naar een andere werkelijkheid. Niemand weet wanneer.

Als ik in de auto zit, zet ik de radio uit. Geen getetter aan mijn hoofd. Ik denk aan eind oktober. Het ging allemaal zo snel. Zeven maanden ziek werd afgesloten met de dood. Onverwacht.

Dinsdag 28 augustus 2012

Vandaag werk ik thuis. Hoewel ik ’s morgens behoorlijk chagrijnig ben, maak ik meters. Na de lunch wil ik echt even naar buiten. De hond uitlaten. Ik kan kiezen tussen een rondje om de kerk of een korte boswandeling. Yvonne is op de fiets naar haar werk. De Ford staat in de parkeerhaven. De hond achterin en wegwezen. Even later loop ik door de bossen achter Villa Pardoes.

Elke dag kijk ik in mijn dagboek. Een jaar geleden had Guusje een rotdag. Steeds kwam ze bij me zitten. Beelden van toen komen bij me boven. Niet alleen tijdens het lezen. Ook als ik in het bos wandel. Guusjes pijn was extreem. Medicatie in maximale dosis. Het mocht niet baten. De anesthesisten zaten met de handen in het haar. En Guusje … zij ging door. Elk goed moment, hoe schaars ze ook waren, werd omarmd om van te genieten. Ik kijk om me heen. Ik loop hier toch maar mooi in het bos. Ik weet wat ik doen moet: genieten.

Maandag 27 augustus 2012

Ik werk op kantoor in Utrecht. Het is kwart over 4. Yvonne stuurt een sms. Ze vraagt of ik de ouderavond van Anton niet wil vergeten. Ik sta net op het punt om naar huis te gaan.

In de loop van de dag zijn er reacties binnengekomen op mijn blogbericht van gisteren. Zouden mensen denken dat ik niet meer bij mijn ouders kom? Dan ben ik niet duidelijk geweest. Ik kom nog steeds bij mijn ouders, maar wel minder vaak dan vroeger.

Ik weet dat mijn vader en moeder dubbel verdriet hebben. Om hun zoon, die zijn dochter verliest, en om hun kleindochter. Toch kun je niet stellen dat zij meer verdriet hebben dan ik. Waarom niet?

Liefde kun je niet meten. Ieder mens geeft op zijn eigen manier om anderen. ‘Houden van’ is een abstract begrip. Een gevoel. Anders voor ieder mens. Persoonlijk.

Rouw is de keerzijde van liefde. Je kunt niet stellen dat het verdriet van de een groter is dan van de ander. Leed is niet te meten.

Zondag 26 augustus 2012

Vandaag weer uitslapen. Alleen niet wakker worden na een mooie droom. Wel met de gedachte dat Guusje dood is. Zoals elke ochtend. We combineren ontbijt en lunch. Koffie en geroosterd brood met kaas. De telefoon gaat. Mijn oudste zus gaat op bezoek bij mijn ouders. Ze vraagt of ik ook kom.

Ik kom niet vaak bij mijn ouders. Ze wonen zelfstandig. Een wekelijks bezoek zit er niet in. Ik hoor mensen zeggen dat het een kwestie is van prioriteiten stellen. Jarenlang kwam ik dagelijks bij mijn ouders. Toen werd Guusje ziek en zag ik mijn ouders nauwelijks meer. Zo veranderde mijn wereld bij de diagnose kanker. 

Zaterdag 25 augustus 2012

Al bijna tien maanden lang. Elke ochtend. Mijn eerste gedachte: Guusje is dood. Zo ook vandaag. Alleen deze keer met een ander gevoel. Ik heb vannacht gedroomd. Over Guusje. Ik herinner me weinig details. Wel dat we samen plezier hadden. Een fijn gevoel. Guusje is me helaas afgenomen, maar deze gedachte is van mij. Ik draai me om. Wil verder slapen. Kijken of ik terug kan komen in de droom. Dat lukt niet.

Beneden heeft Loes muziek opgezet. Ik hoor het Klein Orkest. Ze zingen over een kinderverslinder. Een lied met humor. Op de CD staat ook de ‘Ballade van de dood’. Dit is een van mijn favorieten. Een prachtig gedicht. Er wordt uitgelegd waarom een wereld van onsterfelijkheid niet mogelijk is. Ik heb de ballade nog wel eens overwogen als keuze voor mijn eigen uitvaart. Dat kan ik me nu niet meer voorstellen. Waarom niet? Aan het eind zingt Harrie Jekkers:

‘Leve de Dood!’, riep het volk dolgelukkig

En ze leefden nog lang en stierven gelukkig

Ik hoor nu waarom het nooit meer gedraaid zal worden op mijn uitvaart. Het gaat om: ze leefden nog lang. Dat deden we voor Guusjes dood. Toen waren we onbezorgd en leefden we lang. Inmiddels zijn we ons ervan doordrongen dat sterven ook op jonge leeftijd realiteit kan zijn.

We ontbijten laat. Daarna ga ik met Yvonne en Loes naar het scoutinggebouw. Hans en Anton zijn lid van de scouts. Ze vertrokken gisteravond. We gaan ze ophalen. Maar eerst kijken we naar de ontgroening van Anton. Zoals vaak bij scouting een smerige boel waarbij veel gelachen wordt. Plezier voorop.

Vrijdag 24 augustus 2012

Vandaag werk ik thuis. Alleen Yvonne is vrij. Gezellig drinken we samen koffie. We zien ons gezin veranderen. Toen we zeven jaar geleden in de Van Beurdenstraat kwamen wonen, zaten vijf kinderen op de basisschool. Loes was nog een peuter. Nu zit alleen zij nog op de basisschool. Drie kinderen op de middelbare school. Eentje op de universiteit. Yvonne en ik vinden het belangrijk dat elk kind zich optimaal kan ontwikkelen. Dit heeft geresulteerd in vier verschillende schooltypen: MAVO, HAVO, Atheneum en Gymnasium. We zijn voorzien van alle niveaus.

Om half 1 word ik gebeld door RTV Midden-Brabant. Een telefonisch interview op de radio. In de studio zit Danoesja. Zondag gaat zij samen met anderen handbiken voor Stichting KanjerGuusje. Ik vertel dat ik Danoesjas actie een mooi voorbeeld vind van een spontaan initiatief. Soms denken mensen dat Yvonne en ik alles organiseren. In principe regelen wij niets. Belangrijk is dat het bestuur van Stichting KanjerGuusje op de hoogte is en aangeeft achter de actie te staan. Het bestuur kan helpen met promotiemateriaal. De uitvoering van de actie laten wij volledig over aan de initiatiefnemers. In september staan er twee grote acties op het programma. Op 15 en 16 september een Tennismarathon. Op 29 september de Hart van Brabantloop.

Donderdag 23 augustus 2012

’s Ochtends een afspraak met een klant. Als ik binnenkom, is mijn collega al met hem in gesprek. Ze praten over kanker. Geen alledaags onderwerp. Ook niet bij het bedrijf waar ik werk. Plotseling zegt mijn collega dat ik een kind verloren heb aan kanker. Zo komt het gesprek toch op Guusje. Ik vertel klanten nooit over haar. De gesprekken zijn zakelijk en gaan over software ter ondersteuning van bedrijfsprocessen.

’s Middags werk ik op kantoor. Ik ontvang een bericht via LinkedIn. De klant, die ik deze ochtend heb gesproken, schrijft dat hij twee boeken heeft besteld. Een exemplaar voor een collega die kanker heeft. Het andere exemplaar houdt hij zelf. Dit is een manager die zijn personeel geen standaard bos bloemen geeft, maar een persoonlijk cadeau. Aan een werknemer met kanker schenkt hij KanjerGuusje. Ik weet inmiddels, door de mailtjes die ik ontvang, dat veel volwassen kankerpatiënten zich kunnen herkennen in het verhaal over Guusje.

Woensdag 22 augustus 2012

Yvonne gaat om half 8 de deur uit. Ze fietst naar haar school. Het weer werkt mee. Ook ik vertrek. Maar wel per auto. Onderweg is het rustig. Ik kan lekker doorrijden.

Naast werken breng ik vandaag een bezoek aan het Emma Kinderziekenhuis. Er is een bedrijf dat binnenkort een jubileum viert. De eigenaren gaan hun relaties vragen om een bijdrage te storten voor Stichting KanjerGuusje. Het bedrijf laat hiervoor een promotiefilmpje maken. Er worden beelden geschoten in het ziekenhuis.

Dinsdag 21 augustus 2012

Ik word wakker en vertel meteen tegen Yvonne het slechte nieuws over Marnix. Hij was op 31 oktober Guusjes buurjongen. Marnix lag in de kamer naast haar. Ook hij gaat overlijden. Ik krijg het vandaag niet uit mijn hoofd. Als ik op het blog over hem kijk, dan valt mijn oog op ‘Life as we know it is over’. Hoewel elk geval van kanker bij kinderen uniek is, zijn er gemene delers. In ‘Life as we know it is over’ beschrijven de ouders van Marnix het gevoel van falen. Een gevoel dat ook mij overkwam, toen Guusje ongeneeslijk ziek bleek te zijn.

Het gevoel is niet alleen herkenbaar uit de ziekteperiode. Ook nu nog. Ik wil onze kinderen beschermen. Alleen besef ik mij maar al te goed dat onze kinderen geconfronteerd zijn met hun eigen sterfelijkheid. Ze weten niet alleen dat ze op jonge leeftijd kunnen sterven. Ze hebben het ervaren. Ze zagen hun zusje overlijden. Samen keken we machteloos toe. Als ouders waren Yvonne en ik niet in staat onze dochter te beschermen tegen de dood.  

Maandag 20 augustus 2012

Wat is er aan de hand? Loopt de wekker nu al af? Het is nog geen 7 uur. Halfslaperig kijk ik uit mijn ogen. Een beroerde nacht. Te heet in de slaapkamer. Te weinig uren slaap. Volgens Yvonne is het wel degelijk de bedoeling om op te staan. Ze vertrekt om kwart voor 8.

Ik wil vroeg naar kantoor. Daarom heb ik de fiets van Janneke gisteravond al naar Eindhoven gebracht. Oorspronkelijk was het plan dat deze ochtend te doen. Ik vond dat geen goed idee. Dan zou ik vandaag pas laat op kantoor zijn.

Ik breng Loes naar school. Weer thuis zwaai ik Anton uit. Onze jongste zoon gaat vandaag voor de eerste keer naar de middelbare school. Net voor vertrek stel ik hem een vraag.

‘Heb je boterhammen bij je?’

‘Dat is niet nodig.’

‘Hoezo niet?’

‘Dat zegt Lisa.’

‘Zit Lisa bij jou school?’

Stilte.

‘Lisa zit op een andere school. Misschien ging zij de eerste keer maar een halve dag. Ik zou toch maar boterhammen meenemen. Voor de zekerheid.’

Zondag 19 augustus 2012

Ik word wakker. Het is nu al erg warm in de onze slaapkamer. Ik wil gaan zwemmen. Extreem tropisch is de voorspelling voor vandaag. De Zidewinde in Sprang-Capelle opent pas om 1 uur. Meestal met een lange wachtrij voor de ingang. Zeker met deze hitte. Ik twitter dat we gaan zwemmen bij Het Run in Drunen. Ik ontvang een reactie dat het daar een chaos is met auto’s. Ik pak de laptop. Op zoek naar een alternatief en kom uit bij DeWarande in Oosterhout. Even later zit ik in de auto. Samen met Hans, Anton en Loes. Yvonne en Lisa blijven thuis. Janneke komt terug van vakantie.

Overal staan auto’s geparkeerd. Gaan we omdraaien? Nee hoor. We zijn er nu toch. Er staat een lange rij voor de ingang. We sluiten achteraan. Vijfentwintig minuten later passeren we de kassa. Zin in verkoeling. Even later dobberen we in het zwembad.

Zaterdag 18 augustus 2012

Het wordt tropisch warm vandaag. Daarom laat ik onze hond ’s ochtends uit in het bos. De temperatuur gaat richting 30 graden. Het voelt als Spanje maar wel met een hogere transpiratiegraad.

Weer thuis zegt Loes dat ze graag wil proberen of ze op Guusjes fiets kan. Dat wil ze al een tijdje. Yvonne zegt: ‘Dat komt nog wel.’ Daar heeft Loes geen trek in. Achter ons huis is een fietsenstalling. Ik zie Loes een groot exemplaar opzij zetten. Binnen haalt ze de fietssleutel. Yvonne gaat zich er toch maar mee bemoeien. Guusjes fiets is vies. Staat al minstens anderhalf jaar stil. Even later rijdt Loes op het trottoir. Ze kijkt trots.

Vrijdag 17 augustus 2012

Vroeg in de ochtend ontvang ik een sms van Dorien. Zij woont enkele huizen verderop in de straat. Ze vraagt of ik haar krant wil ontvangen. Vroeger las ik vaak twee kranten. ’s Ochtends het Brabants Dagblad, gekregen van Dorien, en ’s Middags het NRC Handelsblad. Op de laatste krant had ik een abonnement. Ik stuur een sms terug naar Dorien dat ik de krant niet lees. Laat dus maar zitten. Mijn abonnement op NRC heb ik een tijdje terug opgezegd. Na Guusjes overlijden haalde ik elke middag netjes de krant uit de brievenbus, maar van lezen kwam niets terecht. Daarvoor was ik een echte krantenlezer. Ik spelde het nieuws. Met de verkiezingen op komst wist ik precies wat de plannen waren van elke partij. Al maanden heb ik geen enkele interesse meer in politiek. Geen idee waarop ik zal gaan stemmen binnenkort. Geen idee wat de plannen zijn.

Donderdag 16 augustus 2012

Elke dag lees ik in mijn boek. Wat gebeurde er een jaar geleden? Ik beleef het weer. Dat is het voordeel van een dagboek. Zo ook deze ochtend. Na het ontbijt stap ik in de auto. Ik rijd naar kantoor in Utrecht. Ik zet de radio uit. Geen zin in muziek of gepraat. Ik denk aan vorig jaar. ‘s Morgens een bezoek aan het Kinderboekenmuseum. ’s Middags naar het strand van Scheveningen. Daarna wilde ik verstandig zijn. Stoppen als het nog leuk is. Een hapje eten en dan naar huis. Yvonne en de kinderen wilden ook nog naar Madurodam. Ik kon niets tegen hun argumenten inbrengen. Liet me overhalen. Laat op de avond reden we terug naar huis. Met drie enthousiaste kinderen op de achterbank. Vandaag een jaargeleden was een van de mooiste dagen van zeven maanden ziek zijn.

De hele dag werk ik op kantoor. Tussendoor drink ik koffie met collega Dick. We volgen elkaar al lang op Twitter, maar vandaag is onze eerste ‘live’ ontmoeting. Op de terugweg naar huis bel ik met Josephine. Zij is ritueel begeleider. Ze schreef op Guusjes geboortedag een mooi gedicht op haar website.

Woensdag 15 augustus 2012

Vroeg uit bed. Ik heb afspraken op kantoor in Utrecht. Aan het einde van de middag ga ik weer naar huis. Precies om 6 uur rijd ik mijn auto voor de deur. Als ik uitstap, zie ik Johan en Rachel achter me parkeren. Johan is de zoon van mijn broer. Hij woont samen met zijn vrouw Rachel in de Verenigde Staten. Ze blijven eten. Later schuiven Bart en Nini aan. Zij trouwden zondag. Bart is ook een zoon van mijn broer. Zijn kersverse echtgenote Nini komt uit China. Daar wonen ze. Omdat de dames geen Nederlands verstaan, wordt het een avondje Engels praten. Ik ben geen ‘native speaker’. Vaak zoek ik naar de juiste woorden. Zeker wanneer het over Guusje gaat. Veel medische termen heb ik niet paraat.

Dinsdag 14 augustus 2012

Het is rustig in huis. Alleen Loes is vroeg. Klaar om naar school te gaan. Onze zonen slapen nog. Onze oudste dochters zijn op vakantie. Ik heb een afspraak bij de kapper. Daarna snel aan het werk. ’s Ochtends thuis en ’s middags op kantoor.

Yvonne is druk bezig om Anton te voorzien van spullen om het schooljaar goed te kunnen starten. Hij krijgt een stevige fiets. Eentje die tegen een stootje kan. Zijn nieuwe bureau wordt in elkaar gezet. Tussendoor drinken Yvonne en ik een kopje koffie samen. Er worden afspraken op de kalender genoteerd. Bij een groot gezin is een goed overzicht van groot belang. Ik maak elk jaar een eigen kalender. Ieder gezinslid heeft daarop een eigen kolom. Binnenkort zal ik een nieuwe kalender gaan maken voor 2013. Yvonne vraagt wat ik met de kolom van Guusje ga doen. Zij heeft immers geen afspraken meer. Het lijkt op het gesprek van gisteren. Over Guusjes bed.

Maandag 13 augustus 2012

Gisteravond hadden we een bruiloft. We gingen eerder naar huis, maar het was wel 11 uur. Loes moet vroeg op. De eerste schooldag. Yvonne en ik lopen mee. Voor het eerst in veertien jaar met maar één kind. Janneke is op vakantie. Onze middelbare scholieren zijn nog in dromenland. We staan op het schoolplein. Guusjes klas is nu groep 8. Het blijft moeilijk om te zien. Loes is vrolijk en heeft er zin in. Yvonne en ik willen zwaaien, maar Loes heeft geen aandacht meer voor ons.

Voor mij begint de werkweek. Vandaag thuis. Tussendoor koffiedrinken met Yvonne. Ik zet de kopjes op de salontafel. Yvonne spreekt onze zonen Hans en Anton toe. De jongens krijgen de opdracht hun kamer op te ruimen. Het is hard nodig. Dan kan er ook voor Anton een bureau komen te staan. Vijf minuten later staan onze jongens weer beneden.

Hans: ‘Wij zijn klaar.’

Yvonne: ‘Dat kan niet.’

Ik schiet in de lach.

Zomervakantie 2012 - deel 4 (slot)

Het is maandag. De laatste week van de vakantie breekt aan. Goed nieuws over Xena. De familie Huizinga krijgt toestemming om op vakantie te gaan. Anja schrijft op haar blog dat ze de afgelopen weken weer eens ervaren heeft wat de levensbedreigende ziekte van haar dochter inhoudt. Ze maakt een vergelijking met de Olympische Spelen. Kankerpatiënten zijn topsporters. Xena en haar lotgenoten verdienen een gouden medaille.

Op dinsdag naar Port Aventura. Onze kinderen willen dolgraag naar dit pretpark bij Salou. Al dagen praten ze over de leuke attracties. Er zijn veel achtbanen. De nieuwste is de hoogste van Europa. Samen met onze kinderen maak ik een ritje. Ik vlieg door de lucht en denk aan Guusje. Dichter bij de hemel kom ik niet.

Ik hoor in de Efteling mensen vaak mopperen over lange wachtrijen. Deze zijn kinderspel vergeleken met hier. De wachttijden van Port Aventura zijn dramatisch. Soms zelfs langer dan twee uur. Zelfs onze kinderen worden het beu. De vuurwerkshow aan het eind van de dag maakt weer veel goed. Dan nog even snel een winkeltje in. Loes wil een cadeautje voor Guusje kopen.

Zomervakantie 2012 - deel 3

Meestal eten we bij onze tenten. Toch hoort een keer uit eten er ook bij. Op onze camping is een mooi terras. Het is er niet druk. Enkele kleine gezelschappen en twee grote groepen. Alleen de tafeltjes zijn klein. Geschikt voor slechts vier personen. We schuiven daarom twee tafeltjes tegen elkaar. De serveerster meldt dat dat niet is toegestaan. Wij wijzen naar de andere groepen. Die hebben, zo legt zij uit, wel de stoelen verplaatst, maar niet de tafeltjes. De tafels zijn het probleem. Ik leg uit dat wij één gezin zijn. Wij eten graag samen aan een tafel. Dat mag niet. Eten mag. Tafels verplaatsen niet. Ik begrijp het niet. Verderop zit een grote groep mannen bier te drinken. Tien stoelen rondom één tafel plaatsen is geen probleem. Twee tafeltjes tegen elkaar wel. Ik wil niet opgeven, maar zelfs de manager wil ons niet tegemoet komen: regels zijn regels. Ik ben boos. Eerst wordt me op Playa Montroig geld afgetroggeld voor een slechte internetverbinding en nu mag ik hier niet met mijn gezin op een terras samen aan een tafel eten. Omdat we onze avond niet laten bederven, zoeken we een ander restaurant. Dat vinden we net buiten de camping. We eten er heerlijk. Het is gezellig. We lachen samen.

Yvonne en ik zijn veranderd door Guusjes dood. Zo kan het gebeuren dat ik mijn vrouw plotseling in tranen zie. Momenten van gemis. Ze komen voorbij. Vaak meerdere keren op een dag. Samen maken we ons zorgen over de kinderen. Hoe ervaren zij het verlies van hun zusje? Ook zij missen haar. We willen dat het gemis geen obstakel wordt. Niet in de toekomst. Aan de buitenkant zien we gewone kinderen. Janneke en Loes zitten samen te kleuren. Hans leest een boek. Anton speelt met een bal. Lisa luiert in de hangmat. Door het overlijden van Guusje zijn zij geconfronteerd met hun eigen sterfelijkheid. Yvonne en ik  merken dat veel mensen zich weinig comfortabel voelen bij het overlijden. In onze samenleving is dood een taboe. Waarom moet Guusjes dood steeds worden herkauwd? Probeer te leven. Dat doen ze. En Guusje maakt daar onderdeel van uit. Ze leven verder zonder hun zusje.

Ik lees het boek ‘Verder zonder jou’ van Daan Westerink. Hierin interviewt Daan jonge mensen die geconfronteerd zijn met verlies van broer, zus, vader of moeder. Wat gaat er om in het hoofd van de jongeren? Hoe ervaren zij de dood van hun dierbaren? Dit boek zou iedereen moeten lezen die met jongeren werkt. Elk interview eindigt met een aantal persoonlijke adviezen voor de lezers. Het boek sluit af met algemene ‘zilveren tips’ onder het motto: spreken is zilver, zwijgen is fout.

Zomervakantie 2012 - deel 2

Tijdens vakantie kom je soms bekenden tegen. Ik loop mijn collega Stef tegen het lijf. Op dezelfde camping in Spanje. Ook hij heeft het prima naar zijn zin. Heerlijk relaxen. Zonnig klimaat. Luxe camping met goede voorzieningen. Met uitzondering van het internet. Buiten de camping werkt mobiel internet. Op het kampeerterrein ben je verplicht gebruik te maken van wifi tegen betaling. Stef denkt dat de camping bewust het 3G-netwerk blokkeert. Zonder internet kunnen Yvonne en ik niet whatsappen met onze dochters en met Anja Huizinga. Met haar dochter Xena gaat het niet goed. Wij hebben afgesproken dat Anja ons op de hoogte houdt. Uiteindelijk besluit ik na enkele dagen dan toch maar vijfentwintig euro neer te tellen voor een wifi-verbinding die niet altijd en overal werkt. Als ik dit meld bij de receptie, is er toevallig net ‘a technical problem’. Zo lust ik er nog wel een paar.

Ik heb een stapel boeken meegenomen. Eindelijk tijd om rustig te lezen. Al weken kijk ik uit naar ‘Tonio’ van A.F.Th. van der Heijden. Een requiemroman over zijn zoon die omkwam bij een verkeersongeval. Een boek geschreven door de ogen van een vader. Hoe ervaart hij de dood van zijn zoon? Het is een dik boek. Ik lees rustig. Laat de teksten tot me doordringen. Vier dagen heb ik nodig om het boek uit te lezen. Het is zo anders dan de dood van Guusje. Tonio is enig kind. Hij is volwassen en woont niet meer thuis. De laatste keer dat zijn ouders hem zien is drie dagen voor het ongeval. Ze hebben een prettige avond samen. Zijn dood komt vanuit het niets. Op Eerste Pinksterdag, de negende verjaardag van Guusje overigens, worden zijn ouders opgehaald door een politiebusje en naar het AMC gebracht. Tonio verkeert in kritieke toestand. Artsen vechten voor zijn leven. Tegen beter weten in? Aan het eind van de dag horen ze dat Tonio gaat overlijden. Verder opereren is zinloos. De beademing wordt stopgezet. De ouders mogen afscheid nemen voordat hij zijn laatste adem uitblaast. Daarna zien ze hun zoon bewust niet meer. Ze willen hem zich levend herinneren. Tonio wordt in kleine kring begraven. Een sobere uitvaart. Een nazit met veel alcohol. Het valt me op dat drank een grote rol speelt na het overlijden van Tonio. Zo ook kalmeringspillen.

Zomervakantie 2012 - deel 1

Vier weken geen blogberichten. Vier weken pauze. Tijdens de vakantie begon het al te kriebelen. Ik schrijf graag. Over Guusje. Mijn wereld na haar overlijden. Elke dag een korte tekst. ’s Avonds voor het slapen. Tijdens onze vakantie maakte ik aantekeningen. Op mijn telefoon. Aan het begin van de laatste vakantieweek haalde ik de laptop uit de kofferbak van de auto en begon te schrijven.

Het is woensdag 11 juli en ik kijk uit naar de vakantie. Drie weken van huis. Voor het eerst sinds 2008. Toen maakten we een rondreis door Spanje. Via Cambrils naar Madrid. Daarna Allicante. Daar keek ik op mijn TomTom en schrok. We waren erg ver van huis. De terugreis was ruim tweeduizend kilometer. Daarom halverwege een tussenstop in Frankrijk. Enkele dagen in de Drôme. Prachtige weken om aan terug te denken. Kamperen in eenvoudige koepeltentjes. Gaan we dit jaar weer doen. Alleen blijven we nu drie weken op dezelfde plaats. We hebben onze kinderen gevraagd naar hun voorkeuren. Iedereen kiest voor Spanje. Lisa spreekt over de drie Z’s: zon, zee en zwembad.

Ik denk vaak terug aan de keren dat Guusje onder narcose ging. Ik begeleidde haar tot het moment dat ze sliep op de operatietafel. Ik vertelde over vakantie in Spanje. Ik wenste haar een mooie droom. Guusje sprak regelmatig over Spanje. Maakte zich zorgen dat iedereen naar haar grote litteken zou kijken.