Stichting KanjerGuusje

Een maand geleden overleed Guusje. Ter nagedachtenis aan haar werd op 18 november Stichting KanjerGuusje opgericht. We vinden dat het nu tijd is om bekend te maken wat deze stichting gaat doen.

Wat is het doel van Stichting KanjerGuusje?

Het ondersteunen van betere zorg voor kinderen met kanker en hun naasten.

Wat steunt Stichting KanjerGuusje en waarom?

De KanjerKetting (www.kanjerketting.nl)

Om kinderen met kanker in iedere stap van hun ziekte te steunen.

Kinderatelier Emma Kinderziekenhuis

Door tekenen en schilderen wordt het ziekenhuis voor kinderen de plaats van het leven in plaats van alleen maar ziek zijn.

Beter speelgoed in kinderziekenhuizen

Kinderziekenhuizen zijn vaak afhankelijk van giften om speelgoed aan te kunnen schaffen. Veelal is het speelgoed oud en versleten. Wij willen daar graag een handje bij helpen.

Jeugdkampen voor kinderen met kanker, broers en zussen

Lotgenoten begrijpen en steunen elkaar.

Een maatje voor kinderen met kanker

Jonge overlevers van kanker steunen een-op-een een kind.

Hoe kun jij Stichting KanjerGuusje helpen?

Bedenk zelf een actie ter ondersteuning van Stichting KanjerGuusje en voer deze uit

Wij helpen graag met promotie materiaal, logo’s en beeldmateriaal speciaal voor jouw actie.

Koop het boek over KanjerGuusje

Van van elk verkocht boek gaat 3 euro naar stichting KanjerGuusje. Het boek is binnenkort verkrijgbaar.

Word donateur van de stichting

Wij vertellen je graag over de mogelijkheden, ook hoe je fiscaal voordelig donateur kunt worden. Iedere donatie is van harte welkom en zal goed worden besteed!

Contact met Stichting KanjerGuusje?

Stuur een e-mail naar iksteun@kanjerguusje.nl

Bestuur van Stichting KanjerGuusje

Het bestuur van Stichting KanjerGuusje bestaat uit Jan-Willem Koppers, Dorien van Doorn en Dennis Moeke.

Dinsdag 29 november 2011

Bij het opstaan was mijn eerste gedachte: als Guusje maar niet doodgaat. Tegenwoordig flitst als eerste door mijn hoofd: Guusje is dood. Het laat me maar niet los. De hele dag niet. Bij alles wat ik denk en doe: Guusje is overleden.

Ik begrijp het niet. Half oktober nog filmpjes gemaakt. Ze zat op een schommel in het Wandelbos. Twee weken later overleed ze. Ook haar behandelend arts had het niet verwacht. De koffers voor de wensreis staan nog altijd boven op zolder. Guusje is wel op reis gegaan, maar naar een onbekende bestemming. Haar zus Loes zoekt haar elke avond aan de donkere hemel. Guusje is een ster geworden. Ons koesterkind.

Maandag 28 november 2011

‘KanjerGuusje het boek’ wordt niet de titel van het boek. Ik maak er geen prijsvraag van. De titel ligt al vast en ik maak deze binnenkort bekend. Zo ook de verschijningsdatum. Hier ben ik echter wel afhankelijk van een aantal factoren. De datum kan ik daarom ook pas later bekend maken. Het ziet er wel naar uit dat de presentatie van het boek gaat plaatsvinden voor kerst. Via dit blog en Twitter houd ik iedereen op de hoogte.

Het boek heeft deze blog als basis. Zoveel mogelijk heb ik de teksten intact gelaten. Toch is het geen een-op-een kopie. Er is informatie toegevoegd: gebeurtenissen waarover niet eerder is geschreven.

Zaterdag 26 en zondag 27 november 2011

Het is drie weken na de crematie van Guusje. Afgelopen week is er een oom van Yvonne overleden aan kanker. Zaterdag is zijn uitvaart. We hebben lang nagedacht: wel of niet gaan. Rationeel willen we gaan. Emotioneel kunnen we het niet aan. We zijn teveel bezig met ons eigen verdriet. Op een of andere wijze voelt het niet goed om te gaan. Ik huil nog steeds heel veel om Guusje. Soms openlijk. Soms alleen van binnen. Ik mis haar. Ik wil niet op de uitvaart van een oom gaan huilen om Guusje. Dat voelt zo fout voor mij.

Als een kind geboren wordt, ben je blij. Weet je dat je leven nooit meer hetzelfde zal zijn. Vanaf het moment dat de kleine spruit de eerste kreet slaakt. Voor altijd samen. Zo’n kind moet een plaats krijgen in je leven. Je moet aan elkaar wennen. Een band opbouwen. Dat heeft tijd nodig.

Vrijdag 25 november 2011

De deur van Lisa’s slaapkamer gaat open. Uit mijn telefoon klinkt ‘Happy Birthday Sweet Sixteen.’ Iedereen zingt mee voor onze jarige. Zo begint elke verjaardag binnen ons gezin. Zingen aan het bed van de jarige. Voor de eerste keer zonder Guusje. Ik voel het.

Vroeg in de ochtend melden Yvonne en ik ons bij de Rabobank. We hebben een afspraak om Stichting KanjerGuusje te introduceren. Tijdens het gesprek blijkt dat Rabobank ons wil helpen om Stichting KanjerGuusje op de kaart te zetten. Het is een positief gesprek. Wordt vervolgd.

Donderdag 24 november 2011

Tot halverwege de middag druk met ‘KanjerGuusje het boek’. Soms vragen mensen naar een verschijningsdatum. Die kan ik nog niet noemen. Er is nog geen datum bekend. Laten we het erop houden dat je het boek niet kunt vragen aan Sinterklaas. Wel aan de Kerstman. De tekst van het blog heb ik zoveel mogelijk intact gelaten en aangevuld met niet eerder gepubliceerde gebeurtenissen en ervaringen.

Het is een rommelige dag. Ik denk vooraf veel tijd te hebben, maar aan het eind van de middag constateer ik dat er weinig is gebeurd. Ik word veel gebeld. Vaak lange gesprekken. Dan doe ik dus weinig. Morgen moet er echt verandering in komen. Neem bijvoorbeeld het kastje in de keuken. Daarop ligt een enorme stapel papier. Die stapel ligt er sinds de week van de crematie. Tijd om aan te pakken.

Een beetje begrip

Ik zou willen dat Guusje niet gestorven was. Ik zou willen dat ik haar terug had.

Ik wil dat je niet bang bent om de naam van Guusje uit te spreken. Guusje is belangrijk voor mij.

Ik wil dat je me over Guusje laat praten. Het is elke dag mijn favoriete onderwerp!

Ik wil dat je Guusje niet opnieuw laat sterven, door haar foto’s, tekeningen en andere dingen uit je huis te verwijderen.

Ik weet dat de dood van Guusje je verdriet doet. Laat me dat weten.

Ik wil dat je begrijpt dat verdriet mij verandert. Toen Guusje stierf, stierf een groot deel van mij met haar. Ik ben veranderd door Guusje's dood.

Ik hoop dat je niet verwacht dat mijn verdriet na zes maanden of een jaar over zal zijn. Ik zal Guusje altijd missen en ik zal altijd rouwen om haar dood.

Dit is een bewerking van een reactie die twee dagen geleden werd geplaatst. De tekst raakte me. 

Woensdag 23 november 2011

Een gewone werkdag voor de meeste mensen. Yvonne en ik zijn thuis. We hebben beiden het idee behoorlijk van slag te zijn. We moeten er niet aan denken om te werken. Ik ben bezig om de tekst van het blog om te zetten in boekvorm. Yvonne leest mee. Samen beleven we de afgelopen maanden in sneltreinvaart opnieuw. Veel stof om over te praten.

Overdag werk ik aan het boek en maak ik samen met Yvonne en Loes een boswandeling. Tegen het einde van de middag wordt ik door mijn zussen gebeld. Vader ligt nog steeds in het ziekenhuis. De situatie is redelijk complex. De vraag is of hij terug kan naar huis. Ik besluit om samen met mijn moeder een bezoek te brengen aan vader.

Dinsdag 22 november 2011

De dag begint met een boswandeling. Een frisse neus halen. Samen met Balou, onze trouwe labrador. Daarna de aanwijzingen en correcties van Hans verwerken in de tekst van ‘KanjerGuusje het boek’. Veel mensen zijn nieuwsgierig over de vorderingen. Dat blijkt uit de vele reacties. Het gereedmaken van de tekst gaat goed, maar kost veel tijd. Er zijn twee tegenlezers: auteur Hans en echtgenote Yvonne. Hans kijkt met de ogen van een betrokken buitenstaander en is kritisch ten aanzien van het taalgebruik. Morgenavond zie ik hem weer en ik hoop dat hij dan de laatste honderd bladzijden heeft gelezen. Yvonne is als moeder van Guusje de meest betrokken lezer. Zij is niet alleen kritisch. Samen beleven we met ons hoofd en met ons hart de afgelopen maanden. We praten veel. We ontdekken dat zaken soms anders liepen dan we nu denken. De ‘waarheid’ van de dag staat op papier. Daar kun je niet omheen.

Maandag 21 november 2011

Sinterklaasavond komt dichterbij. Ik ben er niet mee bezig. Voor onze kinderen is het wel belangrijk. Zeker voor Loes. We hebben lootjes getrokken. Iedereen moet een verlanglijstje maken. Dat gaat me niet lukken. Ik heb geen wensen. Klinkt negatief maar het is niet anders.

Vandaag werk ik niet aan ‘KanjerGuusje het boek’. Ik heb twee tegenlezers: Yvonne en Hans. Ik merk even op dat deze Hans niet mijn zoon is. De tegenlezers hebben tijd nodig om de tekst door te nemen. Ik kan me op andere zaken storten. Wel jammer, want het is heerlijk om bezig te zijn met het omzetten van het blog in boekvorm.

Zondag 20 november 2011

Het is erg mistig op de snelweg. Ik rijd naar Oosterhout. Op de stoel naast me tweehonderdzestig bladzijden ‘KanjerGuusje het boek’. Ik geef deze af bij Hans. Hij zal, voor zover hij er tijd voor heeft, mijn tekst kritisch doornemen. Ik ben blij dat ik Hans bereid heb gevonden. Ik vind hem een goed schrijver en ik ben ervan overtuigd dat hij goede aanwijzingen geeft.

Als ik thuis ben, ga ik met Yvonne naar de bossen. Een frisse neus halen. Samen met onze hond Balou. We praten over het omzetten van het blog in boekvorm. De afgelopen dagen heb ik voor het eerst mijn blog gelezen. Vanaf het begin tot aan de crematie. Hoewel ik het zelf heb meegemaakt, heb ik het met verwondering gelezen. Er is zoveel gebeurd in zeven maanden. Onvoorstelbaar. De moed die Guusje heeft getoond is indrukwekkend.

Zaterdag 19 november 2011

Ook vandaag weer eenzame opsluiting. Werken aan het boek over KanjerGuusje. Het is meer werk dan ik verwachtte. Ik maak meters. Tussendoor slechts even naar buiten. Met Yvonne en Balou een frisse neus.

Het ritme wordt verstoord aan het einde van de middag. Yvonne komt naar boven met de telefoon in haar hand. Mijn blik zegt: niet storen. Yvonne’s ogen zeggen: dit is ernstig.

Vrijdag 18 november 2011

De hele ochtend sluit ik me op in mijn kamer. Het omzetten van blog naar boek is veel werk. Meer dan ik verwachtte. Ik lees de berichten van augustus. Als ik beneden ben, mis ik Guusje enorm. Zojuist was ze nog in mijn hoofd.

’s Middags boodschappen met Yvonne en Loes. Onder andere papier halen om te printen. 'KanjerGuusje het boek' telt ongeveer tweehonderdvijftig pagina’s. Onderweg een praatje maken met mensen. Over Guusje natuurlijk. Ik vind het prettig om over ons kleine blonde meisje te praten.

Donderdag 17 november 2011

Weer een hele stille dag. Bijna geen getwitter. Mijn telefoon ligt beneden. Ik wil niet gestoord worden. Ik ben mijn blog aan het lezen en probeer er ondertussen een doorlopend verhaal van te maken. Blijf zoveel mogelijk bij het oorspronkelijke blog.

Het lezen van het blog is een reis door de afgelopen maanden. Herinneringen komen voorbij. De dapperheid van Guusje is zichtbaar. Ze ging voor het leven.

Sta op voor Guusje van Gorp

Uitgezonden tijdens Sta Op Tegen Kanker op woensdagavond 16 november.

Woensdag 16 november 2011

Vandaag ben ik stil op twitter en facebook. Ik trek me terug op mijn kamer. Ik ben bezig met het lezen van het verhaal van mijn blog. Links en rechts pas ik wat aan. Het is veel werk. Een paar dagen terugtrekken in een klooster zou handig zijn. Dan zou ik flink door kunnen werken aan de tekst. Dat is voor mij geen optie. Ik ben veel te graag samen met ons gezin.

Vandaag gaan we voor het eerst samen weg. Papa, mama en vijf kinderen. Tegen het einde van de middag stappen we in de auto. We gaan naar Lelystad. Daar wordt Sta Op Tegen Kanker opgenomen. Een rechtstreekse uitzending op TV. Wij hebben kaartjes gekregen. De weg is druk en lang.

Dinsdag 15 november 2011

Als ik mijn blog uit wil geven als boek, dan zal ik de tekst hier en daar aan moeten passen. Dat is een stevige klus. Flink doorwerken. Zeker als ik steeds gestoord word door telefoontjes.

Een van die telefoontjes komt van Sta Op Tegen Kanker. Woensdagavond is er een programma op TV. Er wordt geld ingezameld voor KWF Kankerbestrijding. Of ik in ben voor een spotje van hooguit één minuut. Ik stem toe. Kost me uiteindelijk een hele middag. 

Maandag 14 november 2011

Sinterklaas is in het land. Onze kinderen zetten fanatiek hun schoen. Onze hond Balou is een echte labrador. Altijd trek. Hij heeft het snoepgoed opgegeten. Volgende keer moet Sinterklaas na het vullen de schoenen wat hoger wegzetten.

Yvonne en ik brengen onze twee jongste kinderen naar school. We melden dat ze overblijven. Op het schoolplein kijk ik rond. De wereld draait door. Het gewone ritme. Ik voel me uit balans. Alsof ik in een film terecht ben gekomen. Dat is natuurlijk niet zo. Dit is de realiteit. Ik ben de vader van het overleden meisje.

Zondag 13 november 2011

Het is tijd om de post op mijn bureau op te ruimen. Een stapel van drie weken. Van de tickets van de wensreis tot een gewijzigde ziektekostenpolis in verband met overlijden. Hieronder enkele stukken die ik tegenkom in de stapel.

De uitnodiging voor Guusje’s wensreis.

Zaterdag 12 november 2011

Al vroeg zit ik bij de kapper. Al meer dan twintig jaar dezelfde kapster. Ze heeft humor. We lachen altijd veel. Meestal duurt een knipbeurt een half uur. Vandaag aanmerkelijk langer. Niet alleen maar lachen. Er zijn ook tranen.

Bij het wegrijden van de parkeerplaats rijd ik achteruit tegen een andere auto aan. Dat kan er ook nog wel bij. Lang geleden dat het met overkwam.

Vrijdag 11 november 2011

Ik zit op de bank met mijn laptop. Een vrolijke e-mail. Lachend vertel ik Yvonne de inhoud van de mail. Het blijft stil in de keuken. Ik herhaal mijn woorden. Hoort ze me niet? De radio staat zacht. Ik sta op en loop de keuken in. Yvonne staat te strijken. Ik zie het meteen. Kleding van Guusje. Wat kan ik doen? Niet meer dan Yvonne stevig vasthouden.

Yvonne laat meer tranen om Guusje dan ik. Mist zij ons kleine blonde meisje meer dan ik? Ik denk het niet. De tegenstelling tussen mijn hoofd en mijn hart blijft. Ik weet dat ze dood is, maar ik voel het niet.

Donderdag 10 november 2011

Langer in bed. Elkaar vasthouden. Loes en Anton gaan vandaag naar de Efteling met school. Om half 11 verzamelen alle kinderen op het schoolplein. 


Bij het weglopen van Guusje’s klas weer het gevoel: ze is er niet bij. In gedachten zie ik haar niet in de rolstoel. Ik zie het vrolijke meisje. Lange blonde haren. Paarse jas. Spijkerbroek met laarsjes.

Woensdag 9 november 2011

Onze kinderen zijn naar school. Missen is een vreemd proces. Verstand en gevoel botsen. In mijn hoofd weet ik drommels goed dat Guusje dood is. Dat ik haar nooit meer terug zal zien. Alleen heb ik het idee dat onze dochter in haar klas is. Aan haar tafeltje zit. Bezig met taal of rekenen. Dat ik gebeld kan worden met het verzoek haar op te halen, omdat het niet gaat vanwege de pijn.

Misschien is het goed dat hoofd en hart botsen. Anders zou ik de hele dag huilen. Dat gebeurt trouwens wel. Op onvoorspelbare momenten.

Sta op voor Guusje van Gorp

Steun Guusje op Facebook
https://apps.facebook.com/ikstaopvoor/inz/1336088504/

Dinsdag 8 november 2011

Het kleine huis op de prairie. Een bekende serie uit de jaren zeventig over een groot gezin. Iedereen lief voor elkaar. Heel zoetsappig. Ik las vannacht de reacties bij blogberichten. Moest vaak denken aan ‘het kleine huis’.

’s Morgens bij het opstaan lijkt ons gezin allesbehalve op ‘het kleine huis’. Anton komt zijn bed niet uit. Eerst moet er flink gemopperd worden. Loes is een vrolijke prater. Probeert ondertussen haar snor te drukken. Onze middelbare scholieren komen haastend naar beneden. Op hun voorhoofd staat: vraag me niet om iets te doen. Als je iemand vraagt om iets te doen, dan informeert deze direct wat de anderen hebben gedaan. Je zou eens een bord meer dan een ander in de vaatwasser zetten. Stel je voor.

Maandag 7 november 2011

Midden in de nacht. Ik kan niet slapen. De afgelopen week is KanjerGuusje het gesprek op internet geworden. Ik had me afgesloten van de buitenwereld. Kreeg er weinig van mee. Leefde bij Guusje in de woonkamer.

Pageviews: meer dan 3 miljoen

Reacties: meer dan 5 duizend

Volgers op twitter: meer dan 4 duizend

Enorme aantallen. Hoe is het mogelijk? Ik heb er geen verklaring voor. Die mogen anderen geven.

Zondag 6 november 2011

Schrijven over de dag van Guusje’s crematie is moeilijk. Een dag vol emoties. Om half 5 ’s nachts staat Yvonne beneden. Tijd dat ik ook ga slapen.

De wereld van kinderen met kanker is ongelofelijk zwaar. Ook voor ouders. Leven tussen hoop en vrees. Elke minuut van de dag denk je eraan. Steeds maar hopen dat je kind blijft leven. Niet zal sterven.

Zaterdag 5 november 2011

Zal ik slapen? Geen idee. De laatste nacht met Guusje. Yvonne is inmiddels naar bed. Ik zit alleen naast Guusje. Ik kijk naar haar gezicht. Dat verandert elke dag. De ogen liggen steeds dieper. Het wordt tijd om te gaan.

Ik twitter met lotgenoten. Voor ik het weet zit ik aan de telefoon met Peter. Een goed gesprek midden in de nacht.

Vrijdag 4 november 2011

Koffers staan klaar op zolder. We zouden nu in de Verenigde Staten zijn. Genieten van Guusje’s wensreis. In plaats daarvan zit ik thuis naast ons kleine blonde meisje. Opgebaard in de woonkamer. De laatste dag dat onze dochter thuis in ons midden is. Vanaf morgen enkel een herinnering. Een koesterkind.

Vandaag geen bezoek. Om 11 uur wordt op de Theresiaschool een bijeenkomst gehouden voor alle leerlingen. Guusje gedenken. 

Guusje's tafel in de klas

Donderdag 3 november 2011

Denk jij ook goed aan jezelf. Dit hoor ik vaak deze week. Om 3 uur duik ik mijn bed in. Om 8 uur weer op. Aan mezelf denken? Ik denk alleen maar aan Guusje. Ik wil alleen bij haar zijn. Nu het nog kan.

Opschieten. Om 9 uur komen Guusje’s klasgenoten. Die zijn natuurlijk stipt op tijd. Met  school is afgesproken dat klasgenootjes, die Guusje willen zien, haar kunnen bezoeken. Juf Bianca en juf Ilse melden zich als eerste. De kinderen komen samen met ouders. Ik zit naast Guusje. Probeer de kinderen over te halen dichterbij te komen. Ik zie de blikken van klasgenootjes. Aangeslagen. De woonkamer staat vol. De temperatuur stijgt. Een vriendinnetje van Guusje gaat onderuit.

Woensdag 2 november 2011

Op de kaart staat geen bezoek. De werkelijkheid is anders. De hele dag mensen bij Guusje. Enkel intimi. Ik voel een spagaat. Ik wil familie en vrienden de kans geven voor bezoek aan huis, maar ik wil ook graag alleen zijn met Guusje.

Soms is bezoek bijzonder. Aan het begin van de middag Guusje’s vriendin Nikki met vader Victor en moeder Alice. Nikki kijkt aangeslagen. Ze heeft Guusje zaterdag nog gezien. Ineens komen de tranen. Huilen om het verlies van een vriendin. Toch is Nikki een moedig meisje. Ze pakt haar gitaar en speelt voor Guusje ‘When I look at you’. Ons kleine blonde meisje zou genieten.

Dinsdag 1 november 2011

Geen taxi in de ochtend. Geen Doe Een Wens. Beneden in de woonkamer Guusje. Heel rustig. Weer een dag met tranen. Op de meest vreemde momenten schiet ik vol.

Deze ochtend is de uitvaart van de moeder van Guusje’s klasgenoot. Een hele fijne vrouw. Graag wil ik naar de dienst, maar dat gaat niet. Ik zou in de weg lopen. Aandacht trekken als papa van het overleden meisje.

Aankondiging

Maandag 31 oktober 2011

Onze dochter is dood. Met die gedachte word ik wakker. De eerste dag dat Guusje niet meer leeft. Ik ga naar beneden. Loes en Anton zitten op een stoel naast Guusje. Wat zouden ze met haar hebben besproken?

De ochtend begint met het ophalen van Guusje voor balseming. Een man en vrouw stappen de kamer binnen. Ze kijken naar onze dochter. De vrouw schiet vol. Ze verontschuldigt zich. Niet nodig. Ze mag haar emoties tonen. Guusje heeft geleden. Dat is zichtbaar. Je laten raken is een teken van mens zijn. Ik heb op dit moment geen moeite met huilen. Doe het een paar keer per dag. Kan niet zeggen dat het oplucht.