Zaterdag 31 december 2011

Een keiharde knal. Ik ben wakker. Het is oudjaar. Legaal vuurwerk afsteken mag vandaag. Dit klonk niet legaal. Zo hard. De laatste dag van 2011. Meteen weer die gedachte in mijn hoofd: Guusje is dood. Ze zit in mijn voorhoofd. Elk minuut van de dag. Ze gaat niet weg. Waarom zou ze?

Wat is het meest indrukwekkende moment van 2011? Zondagmiddag 30 oktober half 3. Ik zie het dode gezicht van Guusje voor me. Ik heb er zelfs een foto van. Die bekijk ik vaak. Eindelijk rust. Eindelijk bevrijd. Deze foto deel ik niet op mijn blog. Wel het beeld van begin 2011. Guusje kijkt het nieuwe jaar in.

Aan het ontbijt vliegen de tweets me om de oren. Het vuurwerk op Twitter barst los. Vandaag de laatste dag dat er elk uur gestemd kan worden voor de titel Twitteraar van het Jaar. Als ik win in de categorie Blogger, ga ik door met bloggen. Dat heb ik beloofd. Dat ga ik ook doen. Over mijn wereld zonder Guusje.

Vrijdag 30 december 2011

Om 9 uur klinkt de bel van de voordeur. Een man met een formulier. Ik teken voor ontvangst van een huurauto. Maandag begin ik bij mijn nieuwe werkgever Oracle. Ik ga aan de slag als consultant. Onze dochter is twee maanden dood en ik start maandag met een nieuwe baan. Ik kan me voorstellen dat dit vragen oproept. Daarom een korte toelichting.

Aan het begin van dit jaar werkte ik bij Avans Hogeschool. Fijne collega’s en studenten. Een onderwijssysteem dat niet bij mij paste. Daarom op zoek naar een andere baan. Op 10 maart tekende ik een arbeidscontract. Per 1 augustus docent economie aan het Lorentz Casimir Lyceum in Eindhoven. Mijn leven was van mij. Ik deed waar ik zin in had. Niemand legde mij een strobreed in de weg.

KanjerGuusje is het beste boek van 2011

Selexyz organiseert een wedstrijd: wat vind jij het beste boek van 2011? Als jij vindt dat KanjerGuusje het beste boek is, ga dan naar http://www.selexyz.nl/categorie/stem-en-win

Er is een voorgedrukte lijst met titels. Daar staat KanjerGuusje niet tussen. Kies daarom voor ‘Een ander boek’ en vul in: 

KanjerGuusje 'mijn leven is van mij' van Lowie van Gorp 

Je kunt ook nog een mooie recensie schrijven. Dan is de nominatie compleet. Het zou mooi zijn als KanjerGuusje hoge ogen gooit dankzij jouw hulp.

Donderdag 29 december 2011

Weer een vakantiedag. Lisa is vroeg de deur uit. Geld verdienen met oppassen. Alle andere kinderen slapen. Zelfs Loes. Zij heeft gisteravond naar een film mogen kijken. Heerlijk rustig aan het ontbijt.

Later in de ochtend vul ik een enquêteformulier in van DELA. We hebben geluk gehad met Janet, onze uitvaarbegeleidster. Yvonne en ik zijn tevreden over haar werkwijze. Dat goede gevoel neemt niemand ons af. Zelfs niet de hoogte van de rekening.

Woensdag 28 december 2011

Er ligt een enveloppe op mijn bureau. De verantwoording van het persoonsgebonden budget (PGB). Hiermee was het mogelijk zorg in te kopen voor Guusje. Lindy zorgde voor Guusje. Lindy kreeg betaald vanuit het PGB. Door het PGB was het mogelijk dat Yvonne en ik bleven werken. Zonder PGB had een van ons moeten stoppen. Ik zie er tegenop. Binnen ons huishouden neem ik de administratie voor mijn rekening. Met grote tegenzin begin ik. Een uur later ben ik klaar. Sneller dan verwacht.

Dinsdag 27 december 2011

Hoe breng je anderhalve maand na het overlijden van Guusje een boek op de markt? Deze vraag krijg ik vaak. Hiervoor zijn twee oorzaken. Ten eerste stond het verhaal al op papier. Ten tweede kreeg ik hulp. Bijvoorbeeld van Jan-Willem. Hij is voorzitter van Stichting KanjerGuusje.

Tijdens de boekpresentatie in het Emma Kinderziekenhuis AMC nodigde Arie Krijgsman mij uit. Bij zijn bedrijf liggen de boeken opgeslagen. Ik heb me de afgelopen weken alleen maar bezig gehouden met de inhoud en de vorm van het boek. Niet met de logistiek en de financiën. Tijd om mijn blik te verruimen en nader kennis te maken met de gebroeders Krijgsman.

Maandag 26 december 2011

Vandaag familiebezoek. In de ochtend mijn vader en in de middag Yvonne’s ouders. Bij de laatste krijgen alle kinderen een cadeautje. Ook Guusje. Zo hoort het. Wij zijn een gezin met vier dochters en twee zonen.

Tussendoor geef ik Yvonne, Janneke en Lisa een overzicht van reacties van lezers van het boek. Ik heb meer dan tweehonderd e-mails ontvangen. Vooral lovende kritieken. Yvonne, Janneke en Lisa maken een selectie. Deze publiceer ik en vind je hier.

Reacties van lezers

Vijf dagen geleden plaatste ik een oproep: geef je mening over het boek. Stuur je op- en aanmerkingen naar boek@kanjerguusje.nl. Inmiddels heb ik meer dan tweehonderd e-mails gelezen. Ik heb de mooiste citaten verzameld. Yvonne, Janneke en Lisa hebben onderstaande selectie gemaakt. Blijf reacties mailen. Ik lees ze graag.

Jullie hebben met dit boek zoveel goeds gedaan! Kinderkanker heeft een gezicht gekregen. Guusje is niet het enige slachtoffer. Hoe vreselijk het ook mag zijn er zullen nog meer slachtoffers zijn, máár door dit boek hebben jullie wel een verschil gemaakt. Er is nu aandacht voor en dat is prachtig.

Dank je Lowie dat je ons een kijkje gunt in jullie leven, je hebt het taboe rond kinderkanker doorbroken!

Zondag 25 december 2011

Lekker lang uitslapen. Ondertussen even op Twitter kijken. Daarna verder dommelen. Om 11 uur uit bed voor de kerstbrunch. Op het moment dat we aan tafel gaan belt mijn broer uit China. Hoe ongelegen kun je bellen. Weinig tijd om uitgebreid te brunchen. Voor 12 uur moet ik gourmetschotels ophalen bij de slager.

Tijd voor een frisse neus. Yvonne en ik maken een boswandeling met Anton, Loes en Balou. Onze andere kinderen blijven thuis.

Het is rustig in de bossen. Ik had drukte verwacht. Jammer voor Balou. Onze labrador speelt graag met andere honden.

Het gat tussen Anton en Loes is vier jaar. Guusje was de lijm tussen deze twee. Anton en Loes lopen verloren. Ik mis Guusje.

Zaterdag 24 december 2011

Lekker uitslapen. Geen wekker deze ochtend. Na tienen staan Yvonne en ik bij de bakker. De boodschappenkar wordt volgeladen voor het kerstfeest. Daarna door naar de Bruna. We kopen een Algemeen Dagblad. Daarin staat een artikel over Yvonne en mij. Een serie van mensen die dit jaar anders kerst vieren dan vorig jaar. Ik signeer drie boeken. Leuk om te doen.

Het boek over Guusje is de Bruna Top 10 binnengekomen. Een geweldig resultaat. Zeker omdat het aanbod in het begin beperkt was. Verder heeft KanjerGuusje minder dagen in de winkels gelegen dan andere boeken die ook meedingen naar een plaatsje in de top. Ik had nooit kunnen denken dat mijn boek landelijk de top zou bereiken. Ik ben erg blij. KanjerGuusje staat komende week prominent in de rode toren. In elke Bruna in Nederland.

Vrijdag 23 december 2011

Loes stapt trots de personeelskamer binnen van haar school. Ze toont de taart die ze gisteren op de kerstmarkt heeft gewonnen. De juf komt naar haar toe. 
Loes zegt: ‘Wij lusten geen marsepein.’ 
Yvonne vult snel aan: ‘Maar wat zei je thuis?’ 
Loes: ‘Ik wil de taart delen met de kindjes in mijn klas. Ze zijn zo lief voor mij.’ 
Een mooie kerstgedachte.

Thuisgekomen ga ik naar boven. Daar ligt een grote stapel post op mijn bureau. Die moet maar eens worden weggewerkt. Misschien is hier het woord ‘verwerken’ wel een keer op z’n plaats. Ik hoor het vaak: verwerken van verlies van Guusje. Ik vind het vreemd klinken. Die stapel post op mijn bureau kan verdwijnen en daarna is het klaar en denk ik er niet meer aan. Dat is verwerken.

Guusje neem ik voor altijd met me mee. Sterven is een omgekeerde geboorte. Na haar geboorte kon ik Guusje aanraken en kreeg ze een plaats in mijn leven. Na haar dood kan ik Guusje niet meer aanraken, maar ze verdwijnt nooit meer uit mijn leven. Ze blijft voor altijd bij me. Elke dag. Zolang ik leef. In mijn hart. Verwerken kan ik haar niet. Gelukkig maar.

Donderdag 22 december 2011

Ik word wakker. Wat voel ik? Het gouden hartje met Guusje’s as. Een fijn gevoel. Ik moet er niet aan denken het kettinkje nog ooit af te doen. Wat ben ik veranderd. Ik vond mannen met een ketting altijd een beetje verwijfde types. Nu voor altijd een ketting met Guusje om mijn hals. Tot het licht ooit dooft.

Guusje is weer thuis. Sinds gisteren staat haar as op haar eigen tafel. Ik noem het ook wel eens ‘haar altaar’. Gisteravond zei Yvonne dat ze er niet aan moet denken dat we op vakantie gaan. Ik snapte het eerst niet. Waarom niet? Omdat Guusje dan alleen thuis blijft. Ik voel hetzelfde. We moeten er niet aan denken om haar alleen thuis achter te laten.

Artikel Duinkoerier

Correspondent Maarten Liebregts schreef onderstaand artikel dat verschenen is in de Duinkoerier van deze week. Duinkoerier wordt huis-aan-huis bezorgd in Kaatsheuvel en omgeving. Klik met de muis op de afbeelding om deze te vergroten.

Woensdag 21 december 2011

Hoe bevalt het blog als boek? Ik heb me dat de afgelopen weken vaak afgevraagd. Deze ochtend plaats ik een oproep op mijn blog: op- en aanmerkingen mailen naar boek@kanjerguusje.nl. Ik weet dat er veel mensen meeleven, maar dat ik binnen 24 uur meer dan honderd mailtjes ontvang, had ik nooit verwacht. Alle e-mails lezen is een hele klus waarvoor ik graag wil gaan zitten.

Ik bel naar het crematorium. Er was gezegd dat onze hartjes met Guusje’s as voor kerst klaar zouden zijn. Aan de andere kant van de lijn een stem die zegt: ‘Meneer, ze zijn net klaar. Ik zie het, want er ligt hier een factuur op mijn bureau. Die lag er gisteren nog niet.’ 

Wat vind je van het boek?

Graag wil ik weten wat je van het boek vindt. Wil je mij een mailtje sturen?

Het e-mailadres voor reacties op het boek is boek@kanjerguusje.nl

Ik lees graag jouw op- en aanmerkingen. Deze kan ik meenemen in een tweede druk.  Het boek ligt pas sinds zaterdag in de winkels. De verkopen zijn zo goed dat er nu al met mij wordt gesproken over een tweede druk.

Dinsdag 20 december 2011

Gisteravond kwamen we thuis. Janneke had samen met vriendin Daphne ons huis in kerstsfeer gebracht. Dat is heel fijn. Toch ontbreekt bij mij dit jaar het kerstgevoel. Ik heb CD’s met kerstmuziek. Ik zou niet meer weten waar ze liggen. Ik ga ze niet zoeken.

Yvonne en ik gaan deze ochtend wel eten bestellen voor kerstmis. We gaan het gezellig maken. Ik weet zeker dat we ook veel gaan lachen. Dat hoort gewoon bij de Van Gorpjes. Ruzie maken trouwens ook. Het is hier ‘the sound of music’ niet.

Ik heb een rustig dagje. Ik rijd wat op en neer met boeken. Bij Bruna Dongen breng ik een doos met boeken. Hierdoor heb ik mooi de kans om een kopje koffie te drinken bij het Cambreurcollege. Daar heb ik een aantal jaren gewerkt. Het weerzien met collega’s doet me goed. Ik laat een boek achter in de personeelskamer. Ik ben trots op mijn boek.

Maandag 19 december 2011

Donderdagavond is er op de basisschool een kerstmarkt. De opbrengst ondersteunt twee doelen: KanjerGuusje en KWF. Deze ochtend vertel ik bij de groepen 4 t/m 8 over Stichting KanjerGuusje. Ik begin in groep 7. Dit is de klas van Guusje. Als ik binnenkom, leidt juf Bianca een kringgesprek. Wat voor leuke dingen heb je in het weekend gedaan? Ik ga achterin het klaslokaal zitten. Dit is confronterend. Wat voor leuke dingen heb je gedaan? Guusje heeft helemaal geen leuke dingen gedaan. Guusje zal nooit geen leuke dingen meer doen. Guusje is dood en komt nooit meer terug in deze groep. Ze heeft nog wel haar eigen plaatsje. Dat is zo fijn. Dat is heel belangrijk. Al is het alleen maar voor mij, haar papa.

Dan is het woord aan mij. Ik vraag of Justin samen met mij het woord wil doen. Ik overval hem hiermee. Geen probleem. Ik leg uit dat Justin net als ik door kanker iemand ontzettend moet missen. Hij zijn mama. Ik onze dochter. Ik stel vragen aan Justin. Zo laat ik hem het een en ander vertellen. De klasgenootjes horen dat Justin zijn moeder elke dag mist. Vooral ’s avonds.

Zondag 18 december 2011

Na een veel te korte nacht scheren en douchen. Mijn oudste zus meldt zich vroeg. Samen met haar man komt ze Guusje’s bed ophalen. Dit klinkt niet goed en zo voelt het ook. Guusje sliep sinds haar thuiskomst in een aangepast bed. Dit bed is van mijn zus. Zij heeft het nodig voor iemand anders. Praktisch gezien klopt het verhaal, maar emotioneel niet.

Nadat het bed de slaapkamer uit is, zetten we het oude bed van Guusje terug. We hebben het beiden zwaar. We praten niet veel. Het voelt beklemd op mijn borstkas. Terwijl we bezig zijn met knuffels terugzetten op het bed, pak ik een tas met spullen. Onder andere Topmodel. Gekocht bij Bruna twee dagen voor haar dood. Ik zeg: ‘Geef dat maar aan Loes, want daar doet Guusje toch niks meer mee.’ De zin floept eruit. Dan schiet ik vol.

Vandaag signeren

Zaterdag 17 december 2011

Ik word wakker. Kort geslapen. Ik denk terug aan een mooie avond. Met allemaal mensen die ons een warm hart toedragen. Ik kijk de fotoreportage terug die Jan in ’t Groen heeft gemaakt. Twee foto’s springen er voor mij uit.

Het is niet alleen maar rozengeur en maneschijn. Er zijn gisteren geen boeken bezorgd bij Bruna Kaatsheuvel. Er is iets mis gegaan met het transport. De boeken zijn er wel, maar niet op de juiste plaats. Er zijn veel reserveringen bij Bruna Kaatsheuvel. Ik moet er niet aan denken dat er vandaag geen boeken zijn. Er is een vrachtwagen geregeld die om half 9 de boeken brengt. Ik loop tegen half 9 richting Bruna. Eigenaar Frank is al aanwezig. We zijn nog maar net in gesprek of er staat een kerel voor de deur. Goed nieuws. Daar zijn de boeken. Ik help met het maken van stapeltjes op een tafel. Ik voel trots. Stapels KanjerGuusjes kijken me aan.

Vrijdag 16 december 2011

Eerst Anton en Loes naar school brengen. Het regent weer eens zonder ophouden. Daarna twee doosjes met boeken achterin de auto. Samen met Yvonne langs Bruna in Dongen en Selexyz Gianotten om boeken af te geven. Onderweg de CD op met liedjes van de crematieplechtigheid. Onderweg praten over de dag van gisteren. Het voelt dubbel. Het enorme gemis. De warmte die we ontvangen.

Thuis koffie drinken. Yvonne gaat boodschappen doen. Ik pak de auto en rijd naar Waalwijk. Tegen half 12 stap ik de studio binnen van RTV Midden Brabant. Eric Dankers presenteert een programma waarin ik een en ander mag vertellen over mijn boek. Voor ik het weet is het 12 uur. Daarna babbelen Eric en ik verder met een kopje koffie erbij. Eric verwondert zich erover dat ik zonder emotioneel te worden kan vertellen over Guusje. Vreemde is dat ik ineens emotioneel word. Er ligt een CD op tafel van Droomvlucht. Dit is de musical waar Guusje zo enorm van genoten heeft. Ik hoor de emotie in mijn stem. Het zijn momenten waarop het ‘binnen komt’, totaal onverwacht.

Donderdag 15 december 2011

Anton en Loes staan erop dat ze allebei een boek mee naar school nemen. Ze zijn trots op het boek over hun zusje. Doet me goed. Net als gisteren heel guur weer. Met de paraplu naar school. Op het schoolplein aangekomen zegt Loes dat ze haar rugzak is vergeten. Ze wil zo graag het boek laten zien aan haar klasgenootjes.

Ik weer terug naar school. Ik stap naar binnen. Daar staat directeur Henk. Ik laat hem het boek zien. We staan voor Guusje’s klas. De deur gaat open. Nikki komt naar buiten. Zij is een van Guusje’s beste vriendinnen. Ik laat Nikki zien dat ze samen met Guusje in het boek staat. Een foto waarop ze samen schilderen.

Woensdag 14 december 2011

Ik word wakker. Zo te horen komt de regen met bakken naar beneden. Even mijn telefoon pakken van de vensterbank. Ik kijk op Buienradar. Er hangt een hele grote wolk boven het zuiden van Nederland. Vanmiddag gaan we met alle kinderen naar drukkerij Wilco in Amersfoort. Lijkt me niet handig: kinderen in een nat pak, als ze van school terug naar huis komen. Ik vraag of de papataxi naar school moet rijden. Daar zeggen Janneke, Lisa en Hans geen nee tegen.

Om 9 uur gaan Yvonne en ik naar de Rabobank. We moeten even wachten. Er ligt een Brabants Dagblad op een tafeltje. Spannend. Staan we erin? Jawel hoor. Een groot artikel. Mooi geschreven door Michel Koster. Gelukkig mogen we lang wachten. Kunnen we eerst het hele artikel lezen.

Signeersessie aanstaande zondag

Dinsdag 13 december 2011

Een gure ochtend. Ik buig me over de toespraak die ik donderdagmiddag ga houden tijdens de boekpresentatie in het Emma Kinderziekenhuis AMC. Soms vliegen de woorden op papier. Vandaag niet. Schrijven gaat stroef.

In de middag ga ik met Yvonne enkele boodschappen doen. We doen er lang over. We komen veel mensen tegen met wie we een gesprek voeren. Ik vind het prettig, als mensen me aanspreken. Guusje leeft voor mij, door over haar te spreken.

Maandag 12 december 2011

We zijn te laat uit bed. Gelukkig zijn Yvonne en ik nog vrijgesteld van werken. Dat is prettig, want Guusje zit niet in mijn achterhoofd. Ze zit in mijn voorhoofd. De hele dag denk ik aan haar. Ze gaat geen seconde weg. Het besef van ‘nooit meer’ dringt in mijn gevoel steeds meer door.

Vandaag wordt een rustige dag. Alleen om 10 uur een afspraak met kunstenares Doortje IJpelaar. Verder staat er niets op de agenda. Heel vaak begint een dag op deze wijze, maar ook vandaag zal blijken dat ik ’s avonds weer eens op de bank zit met een volle inbox en blij ben dat de telefoon stil is.

Zondag 11 december 2011

Een tijdje geleden vertelde iemand dat zij haar dochter de opdracht had meegegeven Lisa toch zeker te condoleren. Toen het meisje thuis kwam, vroeg haar moeder: ‘Heb je Lisa gecondoleerd?’ Het meisje antwoordde: ‘Het is al meer dan twee weken geleden. Dan ga je dat toch niet meer doen.’

Deze moeder en ik hebben hartelijk gelachen om dit voorval. Alsof het gaat om een jarige. Die feliciteer je ook geen twee weken na zijn verjaardag. Toch valt het me op dat er nog altijd volwassen mensen naar me kijken die zichzelf afvragen: ‘Zal ik wel of niet condoleren?’ Ik vind het jammer dat mensen dit doen. Waarom maken mensen het zichzelf zo moeilijk? Gisteren liep ik door een winkel en een dame zei even ‘sterkte’ tegen me. Dat is gewoon fijn. Mensen laten weten aan ons dat ze meeleven. Het kost niks en het doet zoveel goed. Beter zeggen dat je niet weet wat je moet zeggen dan helemaal niets zeggen. Of anders geformuleerd: spreken is zilver en zwijgen is fout.

Zaterdag 10 december 2011

Vroeg wakker. Mijn eerste gedachte zoals altijd: onze dochter is dood. Daarna op Twitter kijken. Ik heb al vroeg een afspraak bij de kapper. Ik word al jaren geknipt door dezelfde kapster. Altijd veel lachen. Nu door de situatie wat minder. Mijn kapster is een van de mensen die gewoon kan praten over de dood. Het valt me op dat niet iedereen dat kan. Veel mensen vinden het moeilijk. Ik vond dat vroeger ook. Toch is de dood niet eng. Ze hoort bij het leven en zeker bij het mijne.

Thuis laden we de auto met spullen. Even later arriveer ik bij de milieustraat. Toner, papier, plastic, stepjes en kussens. Deze kussens hebben we gebruikt toen we Guusje op 30 oktober mee naar huis namen. Ze lag op de achterbank van de auto. Als ik de kussens achter uit de auto haal, roept een van de opzichters: ‘Zo jij bent ook uitgeslapen!’ Ik zeg niks. Hij moest eens weten. Uitgeslapen? Ingeslapen, voor altijd.

Vrijdag 9 december 2011

Een rustige ochtend. Mailtjes beantwoorden. Boodschappen doen. Om 11 uur heb ik een afspraak met Rob Kemper van Uitgeverij Dodo. We bespreken onder andere de grote vraag die er is naar het boek. Dit leidde er gisteravond toe dat de webwinkel even ‘plat’ lag. Ook blijkt het voorlopig niet mogelijk om vanuit het buitenland een bestelling te plaatsen. Heeft te maken met de wijze waarop er betaald dient te worden. 

’s Middags wordt er eerst een foto gemaakt en daarna een interview afgenomen voor de Telegraaf. Journalist Erik Morsink heeft veel ervaring met ‘moeilijke’ onderwerpen. Vrij onbewogen praten we uitgebreid over Guusje en over Stichting KanjerGuusje. Het is een prettig en lang gesprek. We spreken af dat ik het interview mag lezen voor publicatie. Dat vind ik prettig.

Donderdag 8 december 2011

Al vroeg in de ochtend stappen Yvonne en ik binnen bij bloemenwinkel Ambianze. Onze buren Pascal en Angelique zijn de eigenaars van deze winkel. Zij hebben ons de afgelopen periode gesteund en doen dit nog steeds. Voor Guusje zijn we op zoek naar een bijzonder pot om haar as in te kunnen bewaren. Pascal is de juiste man voor advies. Hij brengt ons in contact met een kunstenares die iets moois voor ons gaat maken. Verder verkoopt Ambianze sterren. Pascal en Angelique dragen Stichting KanjerGuusje een warm hart toe. Elke verkochte ster is mooi in de boom en goed voor KanjerGuusje.

Woensdag 7 december 2011

‘Pap, jij zou me wegbrengen.’

‘Waarom heb je me dan niet gewekt?’

Ik kijk vanuit mijn bed naar Janneke, aangekleed in de deuropening. Zo te zien klaar voor vertrek. Heel snel uit bed. Kleren aan. Naar beneden.

‘Koffie, pap?’

‘Doe maar.’

Even later zitten we in de auto richting Tilburg. Er is een omleiding. Dat kan er ook nog wel bij. Vlakbij het station begint het flink te regenen.

‘Heb je een paraplu bij je?’

‘Nee.’

‘Dat is ook niet slim. Op het perron kun je flink nat worden.’

Ze stapt uit. Ik zwaai nog terwijl ik haar richting de ingang van het station zie lopen. Daar gaat Janneke. Richting Rotterdam. Ze heeft een meeloopdag. Stel dat ze, ondanks het verdriet om haar overleden zusje, toch slaagt. Dan is het wel handig om een vervolgopleiding achter de hand te hebben.

Dinsdag 6 december 2011

Gisteravond hadden we pakjesavond. Grappig om de reactie te zien van een achtjarig meisje dat een pakketje batterijen krijgt. Het overkwam Loes. Het was haar eerste cadeau. Het grote cadeau bewaarden we tot het laatst: een microfoon op standaard. Ze was dolblij.

Ik ben deze ochtend iets minder blij. Ik lig nog in bed en geniet al van de zelfverzonnen liedjes van Loes. Ze klinken extra versterkt tot in onze slaapkamer. Loes vindt zelf dat ze geweldig goed kan zingen. Niet iedereen in huize Van Gorp deelt haar mening. Misschien moet ik binnenkort toch die batterijen gaan verstoppen.

Maandag 5 december 2011

Om 10 uur hoor ik de deurbel. Twee journalisten van het Brabants Dagblad voor een interview. Het zijn Michel Koster en Jan in ’t Groen. We praten bijna twee uur over Guusje’s ziekte en het blog KanjerGuusje. We spreken met elkaar af dat ik vooraf inzage krijg in de tekst die in de krant verschijnt.

Het interview komt eind volgende week in de krant. Dan is ook het boek te koop. Gisteren heb ik de titel bekend gemaakt en daarop ontvang ik veel positieve reacties. Dat doet me goed.

Zondag 4 december 2011

Vandaag is hard werken. Het binnenwerk en de omslag van het boek beoordelen. Correcties aanbrengen. Het is meer werk dan ik had gedacht. Daarom vandaag stilte van mijn kant op Twitter en Facebook.

De afgelopen dagen werd mijn aandacht getrokken door twee vragen: Wat is de titel van het boek? Wat is de prijs van het boek? Hier zijn de antwoorden:

KanjerGuusje

‘mijn leven is van mij’

19,95 euro

Het boek heeft een harde kaft en bevat kleurenfoto’s van Guusje. Het blog is de basis. De dagberichten zijn aangevuld met niet eerder gepubliceerde gebeurtenissen. 


Het boek is nu al te reserveren bij Bruna in Kaatsheuvel. Woon je niet in de buurt van Kaatsheuvel, dan kun je online bestellen. Je bestelling wordt dan per post geleverd. Hoe je online kunt bestellen, lees je binnenkort op dit blog.

Zaterdag 3 december 2011

Ik moet de tekst van het boek lezen en voor maandag correcties doorgeven aan de vormgevers. Het schiet niet op. In een groot gezin gebeurt altijd veel. Zo ook vandaag. Tussen het lezen door.

Het lezen over de afgelopen maanden bezorgt me vaak kippenvel. De gebeurtenissen van toen beleven met de wijsheid van nu. Zo raar. Ik mis Guusje ontzettend. Er zijn momenten dat het keihard ‘binnen komt’. Zo loop ik even de kamer in. In de bank een blond meisje met twee staarten en een iPad. Guusje? Nee, Loes! De onverwachte momenten. Yvonne komt de keuken inlopen. Het verenigingsblad van Groot Gezin legt ze op tafel. Ze slaat de eerste bladzijde om. Een paginagroot stuk over Guusje. De bekende foto met pet. Ik verwacht het niet. Momenten van schrik.

Vrijdag 2 december 2011

Het is vroeg. Ik kijk in mijn inbox. Een e-mail van de vormgevers. Ze sturen het binnenwerk van het boek op. Eerste correctieronde. Voor het eerst zie ik alle bladzijden. Ik ben zeer te spreken over de vormgeving van de bladzijden. Er is nog wel veel werk te doen de komende dagen. Ik wil aan de slag.

Yvonne en ik moeten eerst nog enkele sinterklaasinkopen doen. Daarna lopen we binnen bij Bruna. We willen heel graag met eigen ogen zien hoe Guusje in de Libelle staat. Eigenaar Frank heeft een bord op de balie staan. Hierop is te lezen dat Guusje deze week in Libelle staat en dat vanaf 17 december het boek te koop is. Het voelt goed en tegelijkertijd ook vreemd. Onze dochter. Mijn boek.

Donderdag 1 december 2011

Een gewone ochtend met veel e-mails, waaronder een uitgewerkt interview voor de website van Libelle. Guusje staat in het nummer dat deze week uitkomt. Interviewster Marleen is erin geslaagd om in nog geen tweehonderdvijftig woorden Guusje haar verhaal te laten vertellen. Het interview is afgenomen op 16 september. Het interview op de website vertelt het verhaal van Yvonne en mij na de fotoshoot en het interview.

’s Middags gaan Yvonne en ik even klotteren. Het woord ‘klotteren’ betekent sinterklaasinkopen doen. Het is hier in onze streek een normaal woord, maar via Twitter blijkt dat in de rest van Nederland niet zo te zijn. We gaan klotteren in Tilburg. We slagen erin voor alle kinderen leuke cadeaus te kopen. Zelfs voor de surprise slaag ik. We hebben lootjes getrokken. De strijd wie-weet wie-wie-heeft barstte een tijdje geleden in volle hevigheid los. Thuis lijkt het af en toe op ‘wie is de mol’. Via liegen en bedriegen probeert men elkaar te misleiden. Iedereen wil namelijk die tien euro winnen die ik heb uitgeloofd voor de persoon die op 5 december precies kan vertellen wie-wie heeft.

Woensdag 30 november 2011

Het is een vreemde wereld waarin ik leef. Zeven maanden lang stond ik in de overlevingsstand. Dat is me opgevallen bij het doorlezen van het blog en het schrijven van het boek. Soms heb ik het gevoel dat de adrenaline nog steeds door de aderen stroomt. Ik ben nooit een geduldig type geweest. Alleen is het lontje nu soms erg kort. Niet dat ik dan uit mijn rol val. Het is meer dat ik snel de aandacht verlies. Het werken aan het boek geeft me positieve energie. Ik maak een monumentje voor Guusje.

Vandaag heb ik veel e-mails te beantwoorden. Vaak mensen die iets willen organiseren. Heel leuk als het om Stichting KanjerGuusje gaat. Samen met Jan-Willem, de voorzitter van de stichting, heb ik een e-mailadres aangemaakt: iksteun@kanjerguusje.nl

Als je de stichting wil steunen, stuur dan een e-mail naar dit adres.