Donderdag 29 november 2012

Loes en Lisa zijn nog steeds beiden ziek. Yvonne werkt een halve dag. Ik ga op pad. Een lange werkdag met afspraken ligt voor me. 

Om half 8 ben ik weer thuis. Yvonne heeft eten voor me bewaard. De avond vul ik met e-mails beantwoorden en mijn eigen administratie bijwerken. 

Woensdag 28 november 2012

Loes is nog steeds ziek. Blijf ik thuiswerken? Ik heb afspraken. Daar wil ik graag naar toe. Yvonne zegt dat we haar moeder kunnen bellen. Er is iets mis met de verbinding. Oma neemt de telefoon niet op. Jammer dat ik niet naar kantoor kan. Dan meldt Lisa zich ziek. Loes is 9 en Lisa 17. Yvonne en ik besluiten dat onze zieke dames wel een ochtend alleen thuis kunnen blijven.

Aan het begin van de middag ben ik weer thuis. Ik laat de hond uit. Als ik door het centrum loop, valt het me op dat ik bijna alleen maar moeders met kinderen zie. Het is erg druk. Volgende week is het pakjesavond. Yvonne en ik moeten nog steeds inkopen doen.

Dinsdag 27 november 2012

Halverwege de middag ben ik thuis. Loes is ziek uit school gekomen. Oma Nel zorgt voor haar. Yvonne komt ook thuis van haar werk. Ik hoop dat Loes morgen weer is opgeknapt. Als ze nog ziek is, dan wordt het voor mij een dag thuiswerken.

Na Hans is nu Loes ziek. Toch maak ik me geen zorgen. Even niet lekker zijn. Na enkele dagen thuis, misschien slechts één, weer naar school gaan. Gewoon zoals het hoort.

Maandag 26 november 2012

Omdat er in België vaak lange files staan bij Antwerpen, vertrek ik pas later in de ochtend naar Brussel. Ik werk bij Oracle in een team dat bestaat uit Nederlanders en Belgen. Regelmatig komen we samen. Vandaag in het Belgische kantoor.

Ik ben net door de tunnel bij Antwerpen, als ik een sms ontvang. Janneke stuurt mij een lang bericht door. Ik snap er in eerste instantie niets van. Dan valt mijn oog op de zin: ‘Wil je de kamer accepteren?’ De boodschap is duidelijk. Onze oudste dochter gaat op kamers. Ik bel haar om te feliciteren, maar ze neemt niet op. Ik ontvang een berichtje: ‘Ik zit in college.’ Dan maar kijken of Yvonne thuis is. Mijn vrouw neemt wel op. Zij stelt meteen een aantal bezorgde vragen. Ik zeg: ‘Weet je nog jouw studentenkamer? Wat was je er blij mee.’ We zijn het er snel over eens. Dit is voor Janneke fantastisch nieuws. Begin van een nieuw tijdperk. Onze oudste dochter gaat op kamers.

Zondag 25 november 2012

Lang zal ze leven. Dat zingen we Lisa toe. Ze ligt nog in bed. Even later zitten we met alle kinderen in het bed van papa en mama. Lisa is het middelpunt. Ze wordt 17. We feliciteren haar en geven cadeautjes. Het zijn juist deze momenten dat ik duidelijk voel dat Guusje ontbreekt. Het plaatje op bed is niet compleet.

Nadat we afscheid hebben genomen van het bezoek voor de verjaardag van Lisa, gaan we naar ontmoetingscentrum De Werft. Daar wordt een spelletjesmiddag georganiseerd met Sinterklaas. Er zijn activiteiten voor kinderen. Overal zijn zwarte pieten. Alleen Loes wil naar de spelletjesmiddag. Alle andere kinderen blijven liever thuis. Lisa laat zich overhalen om ook mee te gaan. Veel pieten weten dat onze dochter jarig is. Ze willen haar graag zoenen. Daar zit Lisa niet altijd op te wachten.

'Nee, niet zoenen ...'

Zaterdag 24 november 2012

Onze oudste dochters geven vanavond een feest. Janneke was afgelopen zomer jarig. Lisa morgen. De dames hebben Yvonne en mij verzocht om het huis uit te gaan. Samen met Hans, Anton en Loes. Ik heb voorgesteld om naar de film ‘Alles is familie’ te gaan. Ik vond ‘Alles is liefde’ erg leuk en heb zin in een avondje lachen.

Bij het ontbijt zegt Anton dat we vanavond echt niet naar ‘Alles is familie’ kunnen gaan. Ik vraag: ‘Waarom niet?’ Anton: ‘Weet je wel waar die film over gaat?’ Hij laat mij de trailer zien. Anton: ‘Niet geschikt voor Loes, pap.’ Ik moet hem gelijk geven. Ik heb geen trek om vanavond aan mijn negenjarige dochter uit te leggen wat ‘sperma’ en ‘lui zaad’ is.

Vrijdag 23 november 2012

Het inspreken van het luisterboek schiet mondjesmaat op. Tijd om er vaart achter te zetten. Daarom ga ik vandaag al vroeg de studio in. Door een technisch probleem lukt het niet om op te nemen. Misschien vanmiddag wel. Als ik de voordeur open, vraagt Yvonne waarom ik nu al thuis ben.

Thuis loop ik langs Guusjes gedenktafel. Ik zie dat onze dochter al in de sinterklaasstemming is gebracht door Yvonne. Guusje hield van het feest van Sinterklaas. Net zoals andere kinderen.

Terwijl ik bezig ben met e-mails beantwoorden, komt Hans achterom. Hij oogt witjes. Hij is ziek en gaat meteen zijn bed in. Toen ik vanmorgen bezig was met inspreken, realiseerde ik me weer hoe we vorig jaar als gezin in de ban waren van Guusjes ziekte. Totaal anders dan nu. Hans ligt boven in bed. Het zal wel goed komen.

Donderdag 22 november 2012

Ik zeg vaak gekscherend dat mijn werkgever het zogenaamde nieuwe werken al jaren geleden heeft uitgevonden. Ik werk onafhankelijk van tijd en plaats. Tegen half 9 zet ik Loes af bij school. Daarna vergader ik telefonisch vanuit de auto. Het enige dat niet lukt is aantekeningen maken tijdens het rijden.

Op kantoor zijn er rumoerige en rustige gebieden. Ik zoek een bureau waar ik in stilte kan werken. Ik heb het druk. Soms zeggen mensen dat het fijn is om te werken. Dat geeft immers afleiding. Ik reageer bijna nooit op zo’n opmerking. Toch is er voor mijn gevoel iets mis met het woord ‘afleiding’. Dat zou betekenen ‘niet aan haar denken’ en dat doe ik juist wel. Heel vaak zelfs. Ik ervaar het hebben van een baan wel als een voordeel. Het geeft structuur aan mijn dagelijks leven.

Woensdag 21 november 2012

Gisteravond was ik te moe om een blog te schrijven. Ik viel om van de slaap. Voordat ik begin met werken besluit ik mijn dagbericht over gisteren te schrijven. Ik wil altijd zo dicht mogelijk tegen de emotie van de dag zitten. Daarom blog ik bij voorkeur aan het einde van de dag.

Ik werk de hele dag. ’s Morgens thuis en ’s middags op kantoor. Het aantal ongelezen e-mails begint op te lopen. Een teken dat ik het druk heb. Slechts enkele berichtjes krijgen mijn aandacht. Bijvoorbeeld reacties op mijn lezing van gisteravond in Zuid-Limburg.

Dinsdag 20 november 2012

Yvonne en ik zijn beiden vroeg uit de veren. Zij gaat weer naar Amsterdam. Gisteren om DVD-spelers en speelgoed te brengen naar de dagbehandeling van het VUmc. Vandaag excursie met leerlingen van haar school. Ik moet om 9 uur in Utrecht zijn. De hele dag heb ik cursus. Onderweg naar kantoor is het druk. Het lijkt wel of de files de afgelopen tijd toenemen.

Om 5 uur loop ik het kantoor uit. Ik stap de auto in. Op mijn navigatiesysteem geef ik de bestemming in: Cadier en Keer. Meer dan honderdtachtig kilometer richting het zuiden.

Maandag 19 november 2012

Om 9 uur heb ik een presentatie op kantoor. Ik probeer om 8 uur in Utrecht te zijn. Er is mist en het verkeer loopt vast. Om kwart voor 9 arriveer ik eindelijk op kantoor.

Ook Yvonne gaat vandaag op pad. Ze rijdt naar Amsterdam. Samen met Jan-Willem, de voorzitter van KanjerGuusje, brengt ze nieuwe DVD-spelers, Playmobil en Fisher Price naar de dagbehandeling van het VUmc. Daar is vandaag ook Xena en haar moeder Anja.

Zondag 18 november 2012

Guusje is dood. Die gedachte flitst elke ochtend als eerste door mijn hoofd. Alsof daarna de dag kan beginnen. Ze gaat niet weg uit mijn hoofd. Elk uur komt ze een of meerdere keren voorbij. Ik hoor mensen vaak praten over afleiding, maar ik weet niet goed wat dat is. Ga je dan bewust dingen doen om niet aan Guusje te denken?

Zaterdag 17 november 2012

Een luie zaterdagochtend. Om 12 uur de intocht van Sinterklaas op televisie. Ik haal nog snel even worstenbroodjes. Er is sprake van een traditie. We zitten met zevenen rondom de televisie. Ik vraag me af of Loes nog steeds gelooft. Ik heb de indruk dat ze ons dat graag laat geloven.

Ik denk terug aan de tijd dat alle kinderen nog gelovig waren. Ik gooide de pepernoten hard tegen de beeldbuis aan. Onze kinderen dachten dan dat Piet uit de televisie strooide. Loes heeft haar roze pietenpak aan. Ik mis ons blonde meisje in haar groene pak. Gisteren nog foto’s van haar gekeken. Haar grote ogen straalden. Genieten van het sinterklaasfeest.

Vrijdag 16 november 2012

Om half 9 loop ik het schoolplein op bij MET Praktijkonderwijs in Waalwijk. Ik mag twee keer honderd leerlingen toespreken. De directie heeft gezegd dat drie kwartier per groep te lang zou kunnen zijn. Dit is een overbodige waarschuwing. Ik vertel eerst over Guusje en daarna over de stichting. Ik maak veel gebruik van foto’s. Meer dan bij volwassenen. Er wordt aandachtig geluisterd. Het zijn vooral jongens die vragen stellen. Aan het eind komt er een vriendelijke leerling naar me toe. Hij zegt dat ik moet beseffen dat Guusje gelukkig is nu. Ze is immers naar een wereld zonder pijn. Ik vind het prettig om voor jonge mensen te spreken. Hun vragen en opmerkingen zijn vaak ontwapenend.

Donderdag 15 november 2012

Op Twitter komen berichten voorbij over ruiten krabben, mist en files. Ik besluit zo lang mogelijk thuis te werken. Om 11 uur stap ik in de auto. Ik heb afspraken op kantoor. Onderweg voer ik telefoongesprekken. Onder andere met Godelieve. Zij organiseert op woensdag 27 maart een avond in het St. Elisabeth Ziekenhuis in Tilburg. Het is thema is ‘Zij maakten het verschil’. Hoe zorgverleners voor patiënten en familieleden een baken van licht kunnen zijn in donkere tijden. Menslievende zorg. Ik ga vertellen over mijn ervaringen. We spreken af dat het een interactieve avond gaat worden. Ook voor mensen buiten de zorg.

Halverwege de middag rijd ik naar UniC. Dit is een middelbare school in Utrecht. Op 10 september was ik ook op deze school. Ik heb toen verteld over Guusje. De ziekteperiode en de rouw na het overlijden. De leerlingen van het eerste jaar hebben acties gevoerd voor KanjerGuusje. Ik mag een cheque in ontvangst nemen van meer dan 2300 euro. Ik geniet van het enthousiasme van deze jonge mensen.

Woensdag 14 november 2012

Loes wordt door een vriendinnetje opgehaald. Samen lopen ze naar school. Yvonne is ook al de deur uit. De andere kinderen vertrekken in hun eigen tempo. Alleen onze oudste dochter Janneke is thuis. Ik zit al vroeg aan mijn bureau. De hele dag werk ik flink door. Ik onderbreek mijn werkzaamheden voor lunch en boswandeling.

Ik lunch samen met Janneke. Ze vraagt: ‘Wat eten we?’ Ik snap de hint. We lopen samen naar Bakker Bart. Voor haar een broodje gezond en voor mij een broodje zalm. Vroeger zou ik dit nooit gedaan hebben. Tegenwoordig staat genieten van mooie momenten centraal. Dat geldt ook voor de hond uitlaten. Een rondje om de kerk kan niet tippen aan een wandeling door het bos. Ik snuif de buitenlucht. Even niet aan het werk denken.

Dinsdag 13 november 2012

Samen met Loes loop ik naar school. Onze dochter is vrolijk. Ze vindt het leuk in haar klas. Ik geniet van de buitenlucht. Weer thuis pak ik mijn laptop en ga ik aan het werk. Om 11 uur stap ik de auto in en vertrek naar kantoor in Utrecht. Onderweg merk ik dat ik chagrijnig ben. De radio gaat uit. Ik moet nog enkele mensen bellen, maar ik doe het niet. Ik heb nergens zin in.

Aan het einde van de middag wil ik doorrijden, maar ik heb meer dan anderhalf uur nodig om thuis te komen. Dit is niet bevorderlijk voor mijn humeur en dat is al niet op z’n best.

Maandag 12 november 2012

Om 9 uur rijd ik Amsterdam binnen. Ik ben vroeg opgestaan. Een volle agenda met afspraken. Even later bevind ik mij meer dan twintig verdiepingen hoog en kijk ik uit over Amsterdam. Een beeld dat me herinnert aan de weken dat Guusje in het Emma Kinderziekenhuis AMC verbleef.

Na mijn eerste afspraak ga ik door naar kantoor in Utrecht. Onderweg voer ik een gesprek met Mohamed Azarfane. Hij zou de Marathon van New York gaan lopen voor KanjerGuusje. Voor het eerst in de geschiedenis werd de marathon dit jaar gecanceld. Volgens Mohamed een terechte beslissing. Het leed van de slachtoffers is groot. Mohamed gaat in gesprek met zijn sponsors. Hij denkt na hoe hij zijn uitdaging opnieuw vorm gaat geven.

Zondag 11 november 2012

Ik denk vroeg op te staan. Nog even mijn ogen dicht. Het is zondagochtend. Dus het kan. Daar ga ik dan. Toch weer in een diepe slaap. Laat aan het ontbijt. Yvonne heeft broodjes gebakken. Heerlijk met koffie. Alleen Janneke en Loes zitten aan de ontbijttafel. De rest overnacht bij scouting.

Na het ontbijt wordt er aangebeld. Het is Lotte. Haar vader en mijn vrouw zijn broer en zus. Een nichtje van Loes dus. Ze gaan vandaag met elkaar spelen. Lotte mist Guusje enorm. Het besef dat Guusje er niet meer is. Zo moeilijk. Ook voor haar. Als we met de hele familie bij elkaar waren, dan speelden Lotte en Guusje altijd samen.

Lezingen KanjerGuusje

Onder de titel 'KanjerGuusje: Op de wind heb je geen invloed, wel op hoe je de zeilen zet' verzorg ik twintig lezingen voor Yarden Vereniging. Ik heb hierboven een Agenda aangemaakt met daarin een overzicht van alle lezingen. 

De zaal is geopend om 7 uur. De lezing begint om half 8. De toegang is gratis. Graag vooraf aanmelden.

Zaterdag 10 november 2012

In bed lig ik na te genieten van gisteravond. Inspirend werd er gesproken door Annemarie Verbunt en Joseph Oubelkas. Annemarie is lichamelijk beperkt en oprichtster van LittleDreams. Joseph zat meer dan vier jaar onterecht vast in een Marrokaanse gevangenis en schrijver van het boek ‘400 brieven van mijn moeder’. Beiden zijn ze een toonbeeld van moed en kracht. Twee positieve doorzetters. Ik ben onder de indruk van hun verhalen. 

Als Yvonne en ik uit bed zijn, hebben we haast. Om 11 uur willen we in Tilburg zijn. DELA heeft ons uitgenodigd voor de bijeenkomst ‘Even samen stilstaan’. Een titel die mij aanspreekt. Ik heb het nodig om ruimte te nemen voor het gemis.

Vrijdag 9 november 2012

Oog open. Oog dicht. Ik heb moeite met wakker worden. Ik werk deeltijd. Elke week vier dagen. Dus vandaag niet. Nou ja. Heel kort dan. Er staat vanmiddag een telefoongesprek gepland met een Engelse collega. Verder ligt er een stapeltje post op mijn bureau, moeten er boeken gesigneerd en verstuurd worden en zit mijn mailbox vol met mailtjes die om een antwoord vragen. Ik zal dus toch maar snel mijn bed uitkomen.

Ik vind het fijn om weer thuis te zijn. Ook al zijn kinderen soms chagrijnig of voeren ze discussies op een niveau dat ik vraag: ‘Staan hier levens op het spel?’ Ons huis staat nog steeds vol met prachtige bloemen van Guusjes sterfdag. Aan tafel geen bord bij Guusjes plaats. Hoe vrolijk de ballonnen ook wiebelen aan haar stoel. De lege plek blijft.

Donderdag 8 november 2012

Derde dag training in het Engelse Reading. Ik heb moeite om me te concentreren. De Amerikaanse collega die presenteert zou best sneller mogen spreken. Ik haak af. Om 4 uur is het tijd om te gaan. Met de bus naar Heathrow. Drukte op de snelweg. Drukte op het vliegveld.

Mijn collega Wouter vergezelt me de hele week. Hij is een rustige kerel. Op het moment dat we willen gaan eten, lopen we een andere collega van ons bedrijf tegen het lijf. Even later zitten met drieën aan een visschotel. Het gesprek begint bij Oracle en eindigt bij Guusje. Soms vraag ik me wel eens af hoeveel mensen nog nooit met kanker in hun familie te maken hebben gehad. Ik denk weinig.

Woensdag 7 november 2012

Met mijn Nederlandse collega Wouter zit ik aan het ontbijt. We spreken over de Amerikaanse presidentsverkiezingen. Veel Europeanen zijn blij met de herverkiezing van Obama. Een Engelse collega, die in hetzelfde hotel overnacht, komt naast me zitten. Hij vraagt wat ik van Angela Merkel vind. Ik vind het een vreemde vraag. Denk na over een antwoord. Dan realiseer ik me waarom hij deze vraag stelt. Hij denkt dat ik een Duitser ben.

Zouden veel Nederlanders een mening hebben over Merkel? Ik betwijfel het. Ik had wel een mening over haar. In het verleden. Toen ik de kranten nog spelde. Zeker als het over politiek ging. Het is een van de grote veranderingen die zich hebben voltrokken door Guusjes ziekte en overlijden.

Dinsdag 6 november 2012

Ik heb binnenkort drie dagen training in Londen. Dat zei ik de afgelopen weken. De plaats heet Reading. Een saai stadje. Vlakbij Londen. De training wordt gegeven door Amerikanen. Zoals ik van ze gewend ben, maken ze er een lange dag van. Ik probeer met te concentreren. Het lukt aardig. Af en toe kijk ik op mijn telefoon. Ik zie reacties voorbij komen over het interview in Kek Mama. Vanaf vandaag ligt het blad in de winkel.

Na een lange cursusdag uit eten met een groep collega’s. Een internationaal gezelschap. Ik vind het interessant, als mensen vertellen over de wijze waarop zaken als werk en onderwijs in hun land geregeld zijn. Eén Europa met grote verschillen.

Maandag 5 november 2012

Yvonne en ik halen onze nieuwe paspoorten op. Vandaag ga ik naar Engeland. Enkele dagen cursus. Ik had me bij het boeken van de reis niet gerealiseerd dat het vandaag een jaar na de uitvaart is. Het voelt niet goed om te vertrekken. Yvonne heeft het zichtbaar moeilijk.

Onderweg naar kantoor krijg ik Elsbeth aan de lijn. Vorig jaar gingen we samen met haar gezin varen op de Vecht. Begin oktober. Het was prachtig weer. Achteraf  gezien de laatste goede dag voor Guusje. Elsbeth heeft me twee filmpjes gestuurd. Deze zijn gemaakt tijdens ons tochtje over de Vecht.

Zondag 4 november 2012

Eerst uitslapen. Daarna ontbijten en hond uitlaten. Samen met Yvonne en Loes maak ik een boswandeling. Achter Villa Pardoes is het mooi en rustig. We praten over de ouders van Daan. Zij kregen twee jaar geleden te horen dat Daan niet meer beter zou worden. Zijn moeder heeft er een blogbericht over geschreven. Haar woorden tonen aan dat verdriet niet slijt. Niet minder wordt met het verstrijken van de tijd.

Ik vraag me af hoe mijn gevoelens zich zullen ontwikkelen. De afgelopen dagen was er sprake van intens herbeleven. Niet alleen beelden. Ook gevoelens kwamen weer boven. Alleen euforie voel ik niet meer. Ik herinner me blijdschap net na Guusjes overlijden. Eindelijk was ze bevrijd van pijn. Enkel verdriet komt boven in deze dagen.

Guusje is ons koesterkind

Interview met Yvonne en Lowie
Door Mariette Middelbeek
Gepubliceerd in Kek Mama

Ons kleine blonde meisje is ziek, heel erg ziek. Dat schrijft Lowie van Gorp op 31 maart 2011 op zijn blog. Het is het begin van een nachtmerrie. Zeven maanden later overlijdt dochter Guusje (dan 10 jaar) aan de gevolgen van kanker.

Foto: Benno de Wilde

Donderdag 31 maart

Op de CT-scan is geconstateerd dat er mogelijk een tumor zit in Guusjes linkerlong. Er zijn waarschijnlijk uitzaaiingen in haar rechterlong. We moeten rekening houden met kinderkanker. Yvonne en ik vallen elkaar in de armen. Een grote nachtmerrie.

Lowie (45): ‘Ik vergelijk het met autorijden. Ik zat achter het stuur en reed gewoon rechtdoor, op een mooie levensweg. En dan ineens ga je rechtsaf, zonder dat je het wilt en zonder dat je iets te kiezen hebt. Je kunt niet meer rechtdoor, je zit zelfs niet eens meer achter het stuur. Je kunt proberen aan het stuur te trekken, maar de auto reageert niet. Dat is wat er gebeurt als je kind ziek wordt.’  Zijn vrouw Yvonne (43): ‘Je bent de controle over je leven kwijt. En daarvoor in de plaats komt angst, en onzekerheid. In het begin was het onduidelijk wat er met Guusje aan de hand was. Was het wel kanker? En wat voor soort dan?’ Lowie: ‘Guusje kwam terecht in het Emma Kinderziekenhuis. Daar moest ik haar uitleggen wat er aan de hand was. Verschrikkelijk moeilijk was dat. Ik vroeg haar of ze wist wat kanker was. Dat wist ze, want de moeder van een klasgenootje had het. Ik had haar al eerder uitgelegd dat kanker heel ernstig is en dat die moeder dood zou gaan. Daar zit je dan, met je uitleg... Gelukkig kon ik ook vertellen dat mijn zus, haar tante, kanker had gehad. Die leefde nog, dat gaf haar hoop.’

Zaterdag 3 november 2012

Om half 9 stappen we in de auto. De kinderen met tegenzin. Ze vinden het te vroeg. We rijden naar Driebergen. De Vereniging Ouders Kinderen en Kanker (VOKK) bestaat 25 jaar. We gaan naar het jubileumcongres. We hopen daar andere gezinnen te ontmoeten die we kennen via social media.

De dag is gevuld met lezingen. Er wordt veel gesproken over het nog te bouwen Prinses Máxima Centrumvoor Kinderoncologie. Daar worden zorg en onderzoek geconcentreerd. Nu zijn deze verspreid over meerdere academische ziekenhuizen in Nederland. In de toekomst verwacht men jaarlijks negenhonderd kinderen met kanker te behandelen.

Vrijdag 2 november 2012

Enkele maanden geleden werd ik gebeld door Jacqueline Karsten. Zij is directeur van KinderThuisZorg. Ze had mijn boek KanjerGuusje gelezen en was onder de indruk van het verhaal. Ze nodigde me uit om mijn verhaal te komen vertellen op de Nationale Werkconferentie ‘Kinderen zijn geen kleine volwassenen’. Om 7 uur stap ik in de auto. Dat is vroeg voor mij. De bestemming is Winterswijk.

Om 9 uur loop ik Theater De Storm binnen. Ik word vriendelijk ontvangen met koffie en krentenbrood. Ik ontmoet Evert-Jan. Hij gaat spreken namens De Regenboogboom. Ik kijk om me heen en maak de opmerking dat er weinig mannen zijn. Ik herinner mij een symposium ‘Echte mannen huilen niet’. Daar waren bijna alleen maar vrouwen aanwezig. Volgens Evert-Jan is dat logisch. Veel vaders voelen zich de beschermer van hun gezin. Als een kind overlijdt, voelt dat voor hem als falen. Hij is er niet in geslaagd om zijn gezin te beschermen. Dat faalgevoel gaat niet weg door te praten. Zo denken mannen.

Donderdag 1 november 2012

Loes loopt onze slaapkamer binnen.
'Ik heb in Guusjes bed geslapen.'
'Was het fijn?'
'Mijn dekbed kriebelde. Daarom ben ik in Guusjes bed gaan liggen.'

Yvonne is vroeg de deur uit. Ik vraag aan Janneke of zij ervoor kan zorgen dat haar zusje Loes op tijd naar school gaat. Daarna vertrek ik naar kantoor. Ik hoop rond 9 uur op mijn werk te zijn. Het wordt een uur later. Tussen Waalwijk en Den Bosch loopt het verkeer vast. Ik twitter mijn ergernis. Ik ontvang een bericht terug dat het fijn is dat ik me hierover druk kan maken. Dat was vorig jaar wel anders. De dag dat we niet met Doe Een Wens vertrokken. Guusje lag opgebaard in de woonkamer.

Onderweg word ik gebeld door Eefje. Zij verscheen vorig jaar ook in het televisieprogramma ‘Sta Op’. Ik was onder de indruk van haar verhaal. De eenzaamheid van een jonge vrouw met borstkanker. Eefje had, of moet ik zeggen heeft, kanker. Het is immers een ziekte voor het leven. Eefje noemt kanker haar stalker. Hij achtervolgt haar de hele dag.

Woensdag 31 oktober 2012

Ik loop met Loes naar school. Ze babbelt vrolijk over gisteren. Met name over de kleine giraffe in Artis. Weer thuis kijk ik naar de kaartjes, bloemen en cadeautjes. Mensen leven met ons mee. Ik heb nog niet alles gelezen. Zou er graag voor gaan zitten, maar er moet ook gewerkt worden. Ik dwing mezelf naar boven. Laptop open. Aan de slag.

Het lukt me om mijn gedachten bij het werk te houden. De bel gaat. Ik ben uit mijn concentratie. Er wordt een ballon bezorgd. Er wiebelen vier ballonnen aan Guusjes stoel in de keuken. En eentje naast haar urn in de vorm van een giraffe.