Vrijdag 29 juni 2012

Gisteren was een dag van vreugde. ‘s Morgens hoorde Yvonne dat ze een baan had. ’s Avonds ontving Janneke haar diploma. Ik vond het overigens mooi hoe de adjunct-directeur tijdens de opening van de diploma-uitreiking stilstond bij verdriet. Hij zei: ‘Er zijn te veel kinderen die het afgelopen jaar een persoonlijk dieptepunt hebben meegemaakt.’ Niet ontkennen maar benoemen. Zo hoort het. De vreugde bleef.

Alleen Loes heeft school. Vanmiddag begint ook haar vakantie. Yvonne en ik halen haar samen op. Aan het einde van de ochtend. We nemen een bloemetje mee. Loes geeft het aan haar juf. Yvonne en ik aan Guusjes juf.

Donderdag 28 juni 2012

Ontbijt met Yvonne en Loes. Alle andere kinderen liggen nog in bed. Ook Anton. Gisteren was zijn laatste schooldag. Alleen Loes zit nog op de basisschool. In gedachten hoor ik Guusjes stem. Druk kwebbelend dat zij en haar klasgenoten vanaf nu op de school de oudsten zijn.

Ik stap in mijn auto. Ik heb nog een uur. Dan moet ik op kantoor in Utrecht zijn. Een vuilniswagen blokkeert de doorgang. We wonen in een smalle straat met eenrichtingsverkeer. Ik zie auto’s in de fuik rijden. Ik sta aan het begin van de straat. Lukt het me om achteruit de straat uit te rijden. Tegen de rijrichting in. Altijd spannend. Komt er niet een auto de hoek om?

Woensdag 27 juni 2012

‘Waarom is mijn fiets versierd?’

‘Dat merk je dadelijk wel.’

Om half 8 klinkt de voordeurbel. Moeders en klasgenoten van Anton. Hij wordt opgehaald. Zijn laatste schooldag. Een uur later staan Yvonne en ik bij school. Daar komt groep 8 aan. Op versierde fietsen. De laatste schooldag is een halve, maar wel een bijzondere.

Ik werk thuis. Om half 12 ga ik weer mee naar school. Ik spreek een vader van een meisje uit de klas van Anton. Ik vraag of hij vandaag ook thuis werkt. Hij antwoordt dat hij ontslagen is. Hij relativeert zijn ellende. Het kan altijd erger. Doen mensen vaak, als ze mij spreken. Het is een gezellig afscheid. Toch zie ik emotie bij Yvonne. Niet vanwege Anton. Ze weet dat Guusje hier niet zal staan. Tussen haar klasgenoten. Volgend jaar groep 8.

Dinsdag 26 juni 2012

De wekker roept. Snel uit bed. Om 9 uur een afspraak op kantoor in Utrecht. De wegen zijn vrij. Mooi op tijd parkeer ik mijn auto. De hele dag op kantoor. Ik probeer op tijd thuis te zijn. Als ik binnenstap, zijn Yvonne en de kinderen net klaar. Ik eet alleen. Daarna signeer ik een besteld boek en werk ik mailtjes weg. Halverwege stop ik. Ik ben moe. Even liggen op de bank.

Ik word wakker met koffie. Volgens Yvonne is het verstandiger om ’s nachts te slapen in plaats van overdag. Ik ben een avondmens. Altijd al geweest. Laat op de avond vaak vol energie.

Maandag 25 juni 2012

Anton kijkt uit naar de vakantie. Hij telt de dagen dat hij nog naar school moet. Afscheid van de basisschool. Ik vertrek naar kantoor in Utrecht. Maandagochtend en toch geen files. Het kan soms zo anders zijn dan je verwacht.

Guusje is bijna acht maanden dood. Is het ‘al acht maanden’ of ‘pas acht maanden’? Ik heb vaak het idee dat het voor de omgeving ‘al’ is. De wereld draait door. Voor mij is het ‘pas’. Ik zie de wereld doordraaien.

Bijna zes maanden ben ik aan het werk. Mensen zeggen tegen me dat werken zorgt voor afleiding. Zo ervaar ik het niet. Mijn werk geeft structuur. Denken aan Guusje doe ik vaak. Ook op mijn werk.

Zondag 24 juni 2012

Eindelijk een dag zonder afspraken. Om half 12 kom ik mijn bed uit. Anton is al de deur uit voor een dagje Efteling. Ik heb nog tegen hem gezegd dat het regent en niet zo’n beetje. Waarschijnlijk de hele dag. Toch is hij vertrokken. Als ik hem bel of de hond eten heeft gehad, hoor ik op de achtergrond veel gelach. Het slechte weer kan de pret niet drukken.

Een zondag vol regen. Wij blijven thuis. Yvonne hoort dat Lisa in Friesland nauwelijks aan zeilen toekomt. Het waait te hard. Het lijkt wel herfst. Loes speelt in haar eigen wereld. Een mama met kinderen. Wel een moeder die de hele tijd zingt en danst op vrolijke muziek van Guus Meeuwis. Ik denk aan Janneke en Lisa. Die speelden op dezelfde wijze. Verzonnen hele verhalen samen. Loes mist haar maatje. Ze heeft al vaker aangegeven dat het met Guusje leuker was. Ik zit in de keuken. Ik hoor Loes praten. Ik mis de stem van Guusje. Twee meiden die samen spelen. Samen lachen. Samen ruziën.

Mama Loes leest haar kinderen voor

Zaterdag 23 juni 2012

Dankzij mijn blog weet ik wat er vorig jaar op deze dag gebeurde. Guusje vierde haar kinderfeest. Een Kanjerfeest. Ze was een maand ervoor thuisgekomen uit het ziekenhuis. Net voor haar tiende verjaardag. Het was een gezellig kinderfeest. Een huis vol vriendinnen en natuurlijk haar vriend Vince. Aan het einde kregen alle kinderen een polsbandje: Kanjers met LEF.

De stofzuiger begint steeds meer gebreken te vertonen. Tijd voor een nieuwe. Na de lunch ga ik samen met Yvonne en Loes naar Tilburg. We rijden op de snelweg. Volgende week zaterdag begint het zomerkamp van scouting. Ik vraag aan Loes of ze zin heeft in kamp. Loes begint enthousiast te vertellen. Ze kijkt uit naar een leuk thema. Het wordt voor Loes de eerste keer. Een hele week van huis met de Welpen. Ineens vraagt Loes of ze een foto mag meenemen van Guusje. Dat vinden Yvonne en ik goed. Het is stil in de auto. Yvonne staart voor zich uit. Zie ik een traan? Ik knijp Yvonne in haar hand. Guusje zou meegaan op zomerkamp. Samen met Loes.

Vrijdag 22 juni 2012

Ik sta voor de kast. Welk overhemd trek ik aan? Die met paarse bloemen? Guusjes favoriete kleur. De laatste keer was met de uitvaart. Daarna niet meer gedragen. Waarom niet? Bewust niet?  

Ik werk thuis. Net zoals veel andere collega’s op vrijdag. Oracle is de werkgever waar het zogenaamde ‘nieuwe werken’ al jaren gewoonte is. Na de lunch rijd ik met Yvonne naar het Moller, de middelbare school van onze oudste kinderen. We gaan samen Lisa uitzwaaien. Zij gaat een week op zeilkamp in Friesland. Lekker uitwaaien.

Als we thuis zijn, lopen we naar de Bruna. Ik heb 2 condoleancekaarten nodig. Ik zie enkel exemplaren met voorbedrukte teksten. Hoe onpersoonlijk kun je zijn. Dan maar 2 neutrale kaarten. Zonder tekst. Keus genoeg. De afbeeldingen passen bij de boodschap die ik er straks in ga schrijven.

Donderdag 21 juni 2012

Ik ben aan het werk. Heerlijk rustig. Flink doorwerken. Alleen Janneke is thuis. Die ligt in bed met pijn. Gevolg van een ingreep door de kaakchirurg. Yvonne heeft met Anton en Loes een afspraak bij rouwtherapeute Hellen Tonglet. Aan het einde van de ochtend komen ze thuis. De behandelingen door Hellen worden helaas niet vergoed door onze zorgverzekeraar, maar ze zijn hun geld waard. Anton zit goed in zijn vel. Loes minder. Ze is pas 8 en begrijpt waarschijnlijk nog minder dan wij hoe het kan dat haar zus er nooit meer zal zijn. Hulp is nodig.

Na de lunch rijd ik naar kantoor. In de auto geen radio aan. Juist dan kan ik rustig nadenken. Bijvoorbeeld over de impact van Guusjes dood op onze kinderen. In november heeft een klasgenoot tegen Lisa gezegd: ‘Daar ben je toch wel overheen. Dat is al twee weken geleden.’ Een opmerking uit onbegrip, maar wel een ‘klap in het gezicht’ van onze dochter Lisa. Hoe zorg je voor meer medeleven? Onze kinderen rouwen dagelijks om de dood van hun zusje. Ook acht maanden na haar overlijden.

Woensdag 20 juni 2012

Gisteravond musical met Anton. Daarna was het feest. We waren laat thuis. Opstaan gaat moeizaam. We komen gewoon op tijd ons bed uit, want Loes moet naar school. Anton heeft een dagje vrij. Ik werk thuis.

Janneke heeft een afspraak bij de kaakchirurg. Yvonne vraagt of ik met Janneke naar het ziekenhuis wil gaan. Ik denk terug aan vorige week. Het bezoek aan de kaakchirurg was erg emotioneel voor Yvonne. Weer terugdenken aan de eerste keer met Guusje naar het ziekenhuis. Daar waar het allemaal begon.

Net als vorige week parkeer ik mijn auto bij het TweeSteden Ziekenhuis in Waalwijk. Ik vertel tegen Janneke over Guusje. Vaak kwam ik hier met Guusje om bloed te laten prikken. Janneke kwam hier jaren geleden ook eens. Toen was haar arm gebroken. Gewone gezonde meisjes komen bijna nooit in het ziekenhuis.

Dinsdag 19 juni 2012

Dinsdag staat bekend als een drukke dag op de weg. Vandaag lijkt het wel vakantie. Zonder files rijd ik naar Utrecht. Onderweg zet ik de radio uit. Ik heb geen zin in muziek of gepraat. Ik denk na over een vraag die een studente gisteren stelde: wat schrijf je op kaartje, als je mensen condoleert? Deze vraag was me nooit eerder gesteld. Ik heb wel een antwoord gegeven, maar was er niet tevreden over. Ik denk aan de vele kaarten die we hebben ontvangen na het overlijden van Guusje. Wat sprak mij aan?

Persoonlijke boodschappen vond ik het mooist. Dat begon met het noemen van haar naam: Guusje. Persoonlijk werd een bericht door te schrijven over haar karakter. Over haar kwaliteiten. Over bijzondere herinneringen. Ook humor waardeerde ik. Ik hield ervan als mensen concreet waren. De boodschap moet uit het hart komen. Daar gaat het om. Ook ik heb sinds Guusjes overlijden condoleancekaartjes geschreven voor andere overledenen. Vond ik soms moeilijk. Achteraf constateer ik dat ik te mooi wilde schrijven. Te veel mijn best doen. Schrijf gewoon op wat spontaan in je opkomt. Alsof je de persoon op straat tegenkomt. Denk niet te lang na. Dan ga je blokkeren.

Maandag 18 juni 2012

Het regent. Ik kijk langs de gordijnen naar buiten. Lisa en Hans moeten naar school. Omdat ze niet van suiker zijn, kunnen ze fietsen. Dat zeg ik altijd, maar dit is te erg. Het komt met bakken naar beneden. Het onweert zelfs. De papataxi gaat rijden. Voor deze ene keer. Even later zitten we in de auto. We passeren een vriendin van Lisa op haar scooter. Die komt straks drijfnat aan op school.

Balou is jarig

Een deel van de dag werk ik thuis. Daarnaast verzorg ik een gastles bij de opleiding Verpleegkunde van het ROC Mondriaan in Delft. Ik kan de school niet goed vinden. Daardoor arriveer ik tien minuten te laat. De studenten zitten op me te wachten. Ze wisten dat ik zou komen. Ze hadden op Twitter gelezen dat ik onderweg was.

Zondag 17 juni 2012

De deur van onze slaapkamer is dicht. Ik lig alleen in bed. Buiten de deur hoor ik stemmen. Dadelijk komen Yvonne en de kinderen binnen. Met z’n allen in het grote bed. Ik zit rechtop. Het duurt lang voordat de meute binnenvalt. Vorig jaar was Guusje er nog bij. Ik voel mijn tranen hoog zitten. Pak het hartje aan mijn kettinkje vast. Kus het en zeg zachtjes: ‘Papa denkt aan je.’

Het is Vaderdag. Waarom zijn dagen als deze zo zwaar? Omdat ze vroeger zo mooi waren. Samen in ons gezin. Samen met onze kinderen. Nog meer dan op andere dagen word ik vandaag geconfronteerd met het missen van Guusje. Feestdagen worden treurdagen. Dat wil ik voorkomen. Ik wil dat het gezellig is. Zeker voor onze kinderen. Toch heb ik weinig te willen. Emoties gaan met me op de loop.

Zo zit ik met vochtige ogen te genieten van vijf kinderen op ons bed. Loes zit naast me. Ik pak haar stevig vast. Haar cadeau is zelfgemaakt: een iPhone uit het stenen tijdperk.

Onze oudste dochters Janneke en Lisa gaven hun cadeau al op Moederdag. Een hoesje voor de iPhone van nu. Met een foto van Guusje en mij.

Tot slot onze jongens. Hans en Anton geven een mannencadeau: aftershave en douchegel.

Zaterdag 16 juni 2012

Vier kinderen hebben scouting. Alleen Lisa is thuis. Ze is al dagen bezig met haar kamer opruimen. Als ik even binnenkijk, krijg ik niet de indruk dat het opschiet. Ik ga enkele klusjes doen. Ik wil mijn bergschoenen aantrekken, maar deze zijn onvindbaar. Zoon Hans wordt ouder en heeft inmiddels mijn schoenmaat. Waarschijnlijk loopt hij erop rond. Er zit niets anders op dan mijn goede schoenen aan te trekken. Hiermee sta ik minder stevig op de trap bij het snoeien. Ik mopper.

Morgen geeft Janneke haar examenfeest. Er vallen kaartjes in de bus. Ook van bloglezers en twitteraars. De kracht van social media is duidelijk. Niet alleen Yvonne en ik vinden het een fantastische prestatie van Janneke. Heel veel mensen. Ook die we niet persoonlijk kennen.

Vrijdag 15 juni 2012

Ik denk snel richting kantoor te vertrekken.

‘We hebben een afspraak om half 9.’

‘Met wie?’

‘De mentor van Anton.’

‘Dat was ik vergeten.’

Snel vertrekken gaat dus niet door. Eerst naar school.

Volgend schooljaar begint Anton op de middelbare school. Om half 9 maken Yvonne en ik kennis met zijn mentor. Anton is er ook bij. We hebben dit gesprek aangevraagd om de thuissituatie toe te lichten. Anton heeft vier zussen waarvan er eentje helaas niet meer bij ons is. Anton denkt vaak aan Guusje. We houden van openheid. Vinden het fijn als zijn klasgenoten volgend jaar weten wat er gebeurd is.

Donderdag 14 juni 2012

Vorig jaar stelden mensen vaak de vraag: heeft Janneke volgend jaar eindexamen? Al voor de zin was uitgesproken, schoot het door mijn hoofd: als Guusje er dan nog maar bij is. Vandaag krijgt Janneke de uitslag. De afgelopen weken liep de spanning op. Het leek wel of alles wat ik zei verkeerd was.

Aan het ontbijt is de spanning voelbaar. Pas over enkele uren wordt Janneke gebeld. Het gevoel is niet te vergelijken met de stress rondom de uitslag van een scan. Niet geslaagd betekent voor Janneke een herexamen of een schooljaar extra. Een tegenvaller. Maar niet levensbedreigend.

Woensdag 13 juni 2012

Vroeg in de ochtend lees ik de reacties op mijn blogbericht van gisteren. Toen schreef ik over de documentaire ‘After Maeve’. Gemaakt over een echtpaar na de dood van hun dochter. De moeder had bedacht na een jaar klaar te moeten zijn met rouwen. Het was haar eigen idee. Zo keek ze oorspronkelijk tegen haar rouw aan. Na een jaar kwam ze erachter dat het zo niet werkte. Het was niet voorbij.

Yvonne heeft een afspraak bij de kaakchirurg. Tegen 11 uur parkeer ik de auto bij het TweeSteden Ziekenhuis in Waalwijk. Ik denk aan bloedprikken samen met Guusje. Yvonne aan de eerste röntgenfoto. Als we ons willen melden, is de verpleegkundige van kaakchirurgie in gesprek. Hij bereidt iemand voor op een afspraak. Minstens drie dagen rust houden. Het kan nog langer duren. Zorgen dat er medicijnen in huis zijn tegen de pijn. Klinkt erg bemoedigend, als je dadelijk de stoel in mag. Ik glimlach tegen Yvonne. Ze lacht terug. Ik wrijf over haar rug. Ze is gespannen.

Dinsdag 12 juni 2012

Ik rijd naar Amsterdam. Onderweg denk ik aan Sanne. Ik ken het meisje niet. Wel haar ouders en zusje. Ze wonen in Dongen. Vlakbij Kaatsheuvel. Sanne overleed een jaar geleden. Ze had kanker. In onze directe omgeving ken ik bijna geen ouders waarvan het kind overleden is aan kanker. Daarom ben ik zo blij met Twitter en Facebook. Hierdoor heb ik het gevoel niet alleen te zijn. Emoties worden virtueel gedeeld.

Sanne was vorig jaar een van de eerste kinderen die mij deed realiseren dat ook Guusje zou kunnen overlijden. De dood kwam dichtbij. Nog geen tien kilometer van Kaatsheuvel. Ook kanker. Ik probeerde er maar niet te veel bij stil te staan. Toch spookte de gedachte steeds door mijn hoofd.

Maandag 11 juni 2012

Op weg naar Utrecht sta ik in de file. Ik denk aan de reünie van zaterdag. Veel klasgenoten van de middelbare school hebben een rustig leven. Dat had ik ook.

Tot ik de wereld binnenkwam van kinderen met kanker. Dat leek in eerste instantie een parallelle werkelijkheid, zoals je die tegenkomt in de verhalen van Harry Potter of Raveleijn. Dit is niet echt. Dit is een droom. Zo leek het. In het begin. Tot ik langzaamaan begon te beseffen dat die wereld mijn nieuwe realiteit was. Leven tussen hoop en angst. Elke minuut van de dag.

De hoop verdween eind oktober. Toen Guusje overleed. Daarna weer een andere nieuwe wereld. Leven zonder Guusje. Een realiteit die moeilijk went. Ze is er niet meer. Ze komt nooit meer terug. Zo onvoorstelbaar. De onomkeerbaarheid van het sterven. Al mijmerend parkeer ik mijn auto. Verplaats mijn gedachten naar het werk.

Zondag 10 juni 2012

Langzaam word ik wakker. Met moeite. Yvonne ligt lachend naast me. Zij had ook een leuke avond. Bij haar familie. Heb ik veel gedronken? Niet zoveel als andere keren. Elke vijf jaar is het reünie. Ik geniet ervan om klasgenoten van vroeger te ontmoeten. Ik ben geïnteresseerd in de wegen die mensen kiezen in hun leven.

Indringend waren gesprekken over verlies van kinderen. In alle gevallen ging het over pasgeborenen. Het verlies vormt mensen. Iedereen bevestigt dat het gevoel van verlies van je kind een nieuwe emotie is. Ook de wijze waarop je ermee omgaat vooraf niet voorspelbaar is.

Zaterdag 9 juni 2012

Enkele weken geleden meldde Lisa dat ze een tatoeage wilde. De naam van Guusje op haar arm. Ik kreeg de indruk dat ze al een tijdje rondliep met het idee. Ik vraag Lisa of ze nog steeds een tatoeage wil. Ze knikt. Zullen we dan maar? Graag.

Na de lunch zoekt Yvonne in de spullen van Guusje. Op zoek naar haar naam. Door haarzelf geschreven. Samen met Lisa rijd ik naar Clean Solid in Waalwijk. De tatoeëerder is een vriendelijke man. Mager, lange baard en vol tatoeages. Hij geeft aan een eenvoudige tatoeage vanmiddag wel te kunnen zetten. Geen afspraak maken. Daar heeft Lisa wel oren naar. Even later zit onze dochter klaar. Ze vraagt: ‘Mag ik je hand vasthouden?’

Maandenlang hield ik Guusjes hand vast in het ziekenhuis. Zeker wanneer er bloed werd geprikt. Een kleine hand. Zo hard knijpend als ze maar kon. Nu sta ik hier naast Lisa. Met een goed gevoel: haar steunen.

Ik ben trots op Lisa. Ze laat haar verbondenheid met Guusje voor altijd vastleggen. De arm rondom de tatoeage wordt in folie gewikkeld. Lisa krijgt instructies mee voor de komende dagen. Gericht op het voorkomen van infecties.

Vrijdag 8 juni 2012

Een jaar geleden. Ik begon met twitteren. Geen idee wat ik ermee kon. Dokter Marianne belde deze dag. Er stond een bed klaar voor Guusje. Ze moest geopereerd worden.

Yvonne heeft last van een afgebroken kroon. Ze gaat naar haar tandarts. Ik breng onze jongste kinderen naar school. Daarna aan het werk. Als Yvonne weer thuis is, maakt ze een afspraak met een kaakchirurg. De tandarts kan het niet repareren. Afgebroken bij de wortel.

De moeder van Yvonne heeft borstkanker. Ze wordt vandaag geopereerd. We hopen dat het meevalt. Ik vind dat vreemd klinken: meevallen. Het is toch kanker.

Ik kan goed doorwerken. Ik pauzeer even om boeken af te leveren bij de Bruna in ons dorp. Ondernemer Frank bevestigt dat de verkoop van KanjerGuusje nog steeds aardig doorloopt. Natuurlijk niet zo spectaculair als in het begin, maar er gaan nog steeds exemplaren over de toonbank. Dat is goed voor Stichting KanjerGuusje. Het betekent ook dat steeds meer mensen kennismaken met de wereld van kinderen met kanker.

Donderdag 7 juni 2012

Half wakker. Yvonne ligt naast me. Met haar telefoon. Ze zegt: ‘Jörn is al een keer naar boven geweest. Femke ook.’ Vandaag dag 2 van Alpe d’HuZes. Beiden rijden voor Stichting KanjerGuusje en zijn van plan om 6 keer de top te bereiken. Op haar telefoon volgt Yvonne de tussentijden.

’s Morgens heb ik een afspraak op kantoor in Utrecht. Veel collega's hebben het interview gehoord bij 'Dit is de Dag'. Ze geven complimenten. Halverwege de middag word ik in Tilburg verwacht. Lisa heeft een afspraak bij rouwtherapeute Hellen. Daarna hebben Yvonne en ik met deze dame samen een gesprek.

Woensdag 6 juni 2012

Ik word wakker. Denk eerst aan Guusje. Ze is dood. Zo gaat dat elke ochtend. Daarna aan de vergadering van gisteravond. Eindelijk bekend kunnen maken dat Stichting KanjerGuusje drie jaar lang drie projecten van de VOKK sponsort. Totaal goed voor 27000 euro. Geld dat vooral is binnengehaald door de verkoop van het boek KanjerGuusje. Al vrij snel denk ik ook aan de presentatie die ik om 10 uur bij een klant ga geven. Een uurtje rijden. Snel mijn bed uit. Dan kan ik nog even mijn mail wegewerken voordat ik in de auto stap.

Om 9 uur ben ik gereed voor vertrek. Ik pak mijn autosleutels. Ik heb twee telefoons. De privételefoon rinkelt. Een onbekend nummer. Wel of niet opnemen? Nee, want ik moet weg. Ja, want misschien is het toch maar een kort vraagje. In een flits neem ik een beslissing: opnemen. Aan de andere kant van de lijn een rustige mannenstem. Een uitnodiging voor het radioprogramma ‘Dit is de Dag’. Vanmiddag om 2 uur in Hilversum.

Guusje gaat op bagagedrager mee de Alpe d'Huez op

Vanmiddag was ik te gast bij het programma 'Dit is de Dag' op Radio 1. Via de volgende link kom je op de site van 'Dit is de Dag' en kun je het interview zien en luisteren:

http://www.eo.nl/radio/ditisdedag/artikel-detail/lowie-van-gorp-kanjer-guusje-kopie-1/

Dinsdag 5 juni 2012

Vroeg uit bed. Tijd genoeg. Een relaxed gevoel. Alleen die vervelende hoest. Inclusief dichte neus. Om 8 uur de auto in. Om half 10 heb ik een afspraak in Utrecht. Bij Waalwijk rijd ik bijna een file in. Tien kilometer lengte hoor ik later op de radio. Net op tijd arriveer ik op kantoor.

De dag begint met gesprekken. Daarna meters maken. Yvonne heeft samen met Dorien, secretaris en penningmeester van Stichting KanjerGuusje, om 4 uur een afspraak bij de Vereniging ‘Ouders, Kinderen en Kanker’ (VOKK). KanjerGuusje gaat enkele initiatieven van de VOKK financieel ondersteunen.

Maandag 4 juni 2012

Al enkele dagen heb ik last van keelpijn. Volgens Yvonne was ik onrustig afgelopen nacht. Ik voel me moe. Yvonne zegt dat ik misschien ziek word. Daar heb ik dus mooi geen zin in. Als ik naar buiten kijk, zie ik veel regen. Dit wordt geen vrolijke dag.

Er zijn van die dagen dat werken niet opschiet. Vandaag is zo’n dag. Alsof ik blijf hangen in de tweede versnelling. Zelf aan twitteren kom ik nauwelijks toe.

Zondag 3 juni 2012

Lazy Sunday. Dat lees ik op Twitter. Zou ik willen. Een groot kruis in mijn agenda: geen afspraken. Bij ons is echter altijd wat te doen. Ik lig in bed. Loes geeft me de telefoon. Aan de andere kant van de lijn mijn vader. Hij vraagt hoe laat ik op bezoek kom.

Mijn moeder was afgelopen vrijdag jarig. We bezoeken haar vandaag. Ze woont met mijn vader in een appartement. ’s Middags is mijn jongste zus er. Samen met haar man en kinderen. Ze wonen in Den Haag. We zien elkaar weinig. Er is telefoon, maar ik ben geen beller.

Zaterdag 2 juni 2012

Ik ben vroeg wakker. Zoals altijd is mijn eerste gedachte: Guusje is dood. Blijft dit voor altijd mijn eerste gedachte? Elke ochtend weer? Voor eeuwig en altijd? Net als gisteren heb ik keelpijn. Ik voel me slapjes. Een rustige ochtend. Met een korte boswandeling en kleine klusjes.

Na de lunch rijden we richting Amsterdam. Er is een herdenkingsbijeenkomst in het AMC. Speciaal voor alle kinderen die in de tweede helft van 2011 zijn overleden. Dus ook voor Guusje. Yvonne en ik vroegen aan onze kinderen of ze mee wilden gaan. Er werd niet lang nagedacht. Het antwoord was: ja, graag.

We lopen het AMC binnen. Het gebouw voelt vertrouwd. Ons wekenlange verblijf was intensief. Vol onuitwisbare indrukken. Eerst drinken we samen koffie. Daarna lopen we naar de collegezaal waar de bijeenkomst plaatsvindt. We hebben Guusjes favoriete bloem meegenomen. Net zoals andere ouders. Samen vormen alle bloemen een kleurrijke bos. Elk kind is anders. Toch verbinden ze ons op deze middag. Alle kinderen zijn enkele maanden terug overleden. 

Verder is er een boom. We hangen een kaartje met Guusjes naam erin. Thema van de middag: Je naam klinkt in ons midden. Centraal staat het volgende gedicht van Gery den Otter:

Streep hun naam niet door

al zijn zij tot stof vergaan

Streep hun naam niet door

alsof ze nooit hebben bestaan

't Liefste wat ik heb bezeten

't toekomstbeeld van mijn bestaan

Vraag me niet om dat te vergeten

en gewoon weer door te gaan

Want ik wil weer verder leven

maar ik weet niet hoe dat moet

'K Hoor bij hen die achterbleven

overleven dat vergt veel moed

Streep daarom hun naam  niet door

noem hun naam en laat me weten

Dat ook jij niet zult vergeten

zo alleen kan ik verder gaan

Vrijdag 1 juni 2012

De meeste collega’s gingen gisteravond naar de kroeg. Een goed idee om vandaag thuis te werken. In de loop van de ochtend komt de volgende tweet voorbij:

Ik weet niet of je nrc.next leest maar er staat een (vind ik) mooi artikel in over rouw. Herkende zaken die jij ook vaak noemt.

Als Yvonne twee gesigneerde boeken van KanjerGuusje naar het postagentschap brengt, neemt ze voor mij de krant mee. Het artikel in nrc.next gaat over Guillaume van der Stighelen. Hij is een bekende Belg. Zijn zoon Mattias stierf vorig jaar maart. Zijn advies: verwerk je verdriet niet in stilte.

Donderdag 31 mei 2012

Vandaag vier workshops verzorgen bij ROC Eindhoven. Onderweg een afsluiting bij Tilburg. Daarom dwars door de stad. Daarna veel file op de snelweg. Tot slot weer een afsluiting. Ik arriveer pas tegen half 10 bij het ROC. Een vrolijke studente vangt me op. De eerste groep zit al op me te wachten. Men is vergeten een beamer te regelen. Dan maar uit de losse pols vertellen.

De workshops hebben als leidraad ‘out of the box’ denken. Ze worden gevolgd door eerstejaars MBO-studenten. Mijn workshop gaat over de impact van kanker en dood. De nadruk ligt op de omgeving van het kind. Ik moedig studenten aan om vragen te stellen. Geen enkele vraag is vreemd. Elke keer komt de groep schuchter op gang. Steeds wachten op het eerste schaap dat over de dam moet komen. Daarna volgen er meer.