Vrijdag 30 maart 2012

Een jaar geleden was ik met Guusje in het Wilhelmina Kinderziekenhuis. Daar stond een bronchoscopie op het programma. Ik zag Karel voor het eerst. Hij schreef hier later over.

Guusje is een meisje uit de buurt van Tilburg. We hebben haar voor het eerst gezien op 30 maart jl. Nou ja gezien. Ze lag in een bed in het Wilhelmina Kinderziekenhuis in Utrecht. Pieter was net klaar met zijn kijkoperatie, maar moest bijkomen op een andere afdeling. Op die afdeling op die kamer lag ook Guusje, met haar vader. Haar vader was boos, omdat Guusje lang moest wachten op een onderzoek. ‘Gelijk heeft ie’, dacht ik toen. Wachten is ook niet mijn sterkste kant. En als je kind dan nuchter moet blijven en ze komen met een onschuldige blik een maaltijd brengen spring je uit je vel.

Donderdag 29 maart 2012

Ik werk op kantoor in Utrecht. Voorbereiden van presentaties. Op mijn telefoon komen regelmatig tweets en e-mails voorbij. Dat ben ik gewend. Vaak geen tijd om te lezen. Mijn oog valt op de naam Bea. Toch even kijken. Een e-mail over haar radioblog. Wordpress publiceert een lijst van meest gelezen blogberichten. Het interview van gisteren staat in de top. Veel mensen luisteren de radio-uitzending online.

Ik ben na half 7 thuis. Weer eet ik alleen. Het oude werkritme komt terug. Met steeds de aanwezigheid van Guusje in mijn hoofd. Dat is anders dan vroeger. Onze dochter blijft haar prominente plaats innemen. Af en toe kijk ik foto’s op mijn telefoon. Geniet van mooie momenten die ooit waren. Emoties steken dan wel eens de kop op. Beklemmend gevoel van binnen. Haar vreselijk missen. Pijn die ik vroeger niet kende. Nieuwe emoties. In een wereld zonder Guusje.

Woensdag 28 maart 2012

Uitwisseling met Ierland. We hebben een Ierse jongen te gast. Hierdoor hebben we twee logés: de Ierse jongen en een klasgenoot van Hans. Drukte in de vroege ochtend. We hebben geen afspraken gemaakt over het gebruik van de badkamer. Het is dringen.

Yvonne is vandaag thuis. Ik werk op kantoor in Utrecht. Aan het eind van de middag ben ik uitgenodigd door Bea Pols. Ze heeft een radioprogramma bij RTV Alkmaar. Voorafgaand aan de uitzending maken we kennis. Bea denkt dat ik een schrijver ben die toevallig een ernstig ziek kind heeft. Ik geef aan dat het andersom is.

Dinsdag 27 maart 2012

Mooi weer. Het zonnetje schijnt. Toch maar twee graden. Yvonne is werken in Breda. Ik ga naar kantoor en heb een afspraak bij een bedrijf. Lange autoritten. Een groot deel samen met een collega. Hij heeft geen moeite met praten over ziekte en dood. De sfeer is ontspannen. We passeren het AMC. Een jaar geleden zag ik drie betonnen torens. Nu kijk ik naar de bovenste verdieping en zie hoop en angst, leven en dood.

Ik ben vroeg thuis. Hans laat trots zijn rapport zien. Knap dat hij het zo goed doet. Yvonne en ik hebben tegen onze kinderen gezegd dat ze de ruimte krijgen. Geen focus op cijfers. Wel op goed in je vel zitten.

Maandag 26 maart 2012

Volgens ANWB geen files. Voor vertrek lees ik op Twitter een bericht van Tanja. Tussen Waalwijk en ’s-Hertogenbosch loopt het vast. Wordt niet gemeld op radio of internet. Daarom eerst thuis aan het werk. Later pas de auto in.

De hele dag op kantoor. Om half 7 weer de auto in. Op weg naar huis krijg ik Tristan aan de telefoon. Hij doet eindexamen en heeft KanjerGuusje gelezen voor Nederlands. Hij heeft een aantal vragen gemaild. Goede vragen. Daarom wil ik hem graag helpen. Tijdens het interview dringt tot me door: het is bijna een jaar geleden. Het lijkt korter.

Zondag 25 maart 2012

Een dikke week geleden hebben we elkaar ontmoet in Antwerpen. Toen leek alles weer redelijk goed te komen met de longontsteking van jullie dochter.

En dan nu ineens dit......!!

Als ik terugdenk aan het openhartige gesprek dat we met een aantal collega's hadden tijdens het avondeten, herinner ik me vooral de toewijding, energie en liefde waarmee jij, Lowie, over jouw gezin sprak.

Die eigenschappen worden nu behoorlijk op de proef gesteld.

e-mail van Rob, collega Cambreur College – 4 april 2011

Zaterdag 24 maart 2012

Een vol programma. Weinig tijd om rustig te zitten. Even bijkomen. Eerst naar Tilburg om mijn nieuwe bril te laten afstellen. Druk onderweg. Druk in de stad. Druk in de winkel. Je zou verwachten dat mensen met dit mooie weer erop uit trekken. Doen ze ook. Naar de stad. Daar waar ik ze niet verwacht.

Om 1 uur ben ik samen met Yvonne en Loes bij bloemwinkel Ambianze. Daar werden met kerst sterren verkocht. De opbrengst was voor Stichting KanjerGuusje. Vandaag nemen we namens de stichting de cheque in ontvangst. Meer dan vijfhonderd euro.

Vrijdag 23 maart 2012

‘Ik ben Lowie van Gorp’

‘Dus jij bent de man met vijf kinderen.’

Ik ben even stil.

‘Zes kinderen.’

‘Nog meer. Wat goed man.’

Mijn collega lacht.

Ik kijk serieus.

‘Helaas is er één dood.’

Subtiel zeggen dat je kind dood is: ik heb zes kinderen om van te houden en vijf om voor te zorgen. Andere manier: ik heb een koesterkind. Toch kies ik meestal spontaan voor de onverbloemde waarheid: mijn dochter is dood.

Morgen signeren en boekverkoop

Tijdens het Wolluks BenefietsSpektakel signeer ik morgen tussen 14 en 15 uur mijn boek KanjerGuusje. Als je nog geen boek hebt, kun je een exemplaar kopen. Meer informatie vind je via de volgende link

Donderdag 22 maart 2012

Ik wil vroeg op kantoor zijn. Om 9 uur heb ik een afspraak. Daarom zit ik voor half 8 al in de auto. Ik haal het niet. Op de snelwegen worden lange files weggezet. Ik mopper. Plotseling komt Eev in gedachten. Ze wordt vandaag geopereerd. Er wordt een tumor verwijderd. Eev twitterde zelf dat het een risicovolle operatie is. Ik ben meteen een stuk minder chagrijnig.

Ik zit te werken. De telefoon gaat. In Etten-Leur organiseert Oracle voor klanten de zogenaamde Finance Day. Een collega uit Duitsland moet halsoverkop naar huis. Familieomstandigheden. Kan ik zijn presentatie overnemen?

Woensdag 21 maart 2012

Ik ben vroeg wakker. Slecht geslapen. Yvonne ligt te woelen. Niet gek na de klap van gisteren. Alle energie gestoken in zo snel mogelijk weer volledig aan het werk te zijn. Krijgt ze te horen: je doet het goed, maar we gaan toch zonder jou verder. Het motto is bezuinigen. Het onderwijs is de beste werkgever. Hoor ik vaak. Ik heb jaren in het onderwijs gewerkt. Ik constateer dat dat vooral geroepen wordt door mensen die zelf niet werkzaam zijn in het onderwijs.

Vandaag werk ik op kantoor in Utrecht. Af en toe heb ik contact met Yvonne. Ze zit er doorheen. Gelukkig wordt ze via Twitter en E-mail bestookt met sterktewensen en hulp.

Dinsdag 20 maart 2012

Yvonne is vroeg weg. Ik breng Anton en Loes naar school. Daarna een half uurtje thuis aan het werk. Om 9 uur geen files meer. De auto in. Doorrijden naar kantoor. Aan het einde van de middag heb ik samen met Jan-Willem, voorzitter van Stichting KanjerGuusje, een afspraak in het Emma Kinderziekenhuis. Een ontmoeting met de vrijwilligers van het Emma Kinderatelier. Vandaag maken we een inventarisatie van de hulp die nodig is: een nieuwe kar voor het mobiele atelier en materialen, zoals verf, doeken en klei.

Ik heb vorig jaar gezien hoe Guusje genoot van het atelier. Elke dinsdag aan haar bed. Hoe beperkt Guusje soms ook was in haar bewegingen. Ze schilderde, boetseerde of etste. Elke week weer. Het Kinderatelier is niet zomaar even leuk knutselen. Het Kinderatelier laat kinderen trots zijn: kijk eens wat ik heb gemaakt.

Maandag 19 maart 2012

Vroeg uit bed. Geforceerd wakker worden. Om half 9 een afspraak in het midden van het land. Daarna naar kantoor. Aan het eind van de middag naar huis. Thuis eten en door naar het Moller, de middelbare school van onze kinderen.

Hans heeft binnenkort een uitwisseling met een school in Ierland. De Ieren komen eerst onze kant op. Voordat de informatiebijeenkomst begint kijk ik op Twitter. Nieuws over Pieter. Hij kwam op dezelfde dag als Guusje binnen op F8 Noord, de afdeling Kinderoncologie van het Emma Kinderziekenhuis. Vorige week een MRI. Vandaag de uitslag. Ik zie een foto met champagneglazen.

Zondag 18 maart 2012

Het is nacht. Ik zit alleen op de bank. Laptop op schoot. Kijken naar foto’s van Guusje op 30 oktober. Deze beelden zijn me dierbaar. Ik google op KanjerGuusje en stuit op een filmpje van 31 oktober. Het enige interview dat ik gegeven heb die week. De hype op Twitter ging aan mij voorbij.

Ik herinner mij een gesprek dat ik ooit ’s nachts had met verpleegkundige Marinka. Ik zat in de put. De operatie van 5 mei was mislukt. De tumor kon niet worden verwijderd. Guusje zou dood kunnen gaan. Toen stelde Marinka mij de vraag: ‘En zijn de afgelopen tien jaar dan voor niets geweest?’ Marinka opende mijn ogen.

Zaterdag 17 maart 2012

Uitslapen met fluitende vogels. Heerlijk wakker worden. Ontbijten met broodjes en croissantjes. Vandaag niks doen. ’s Middags doen Loes, Anton en Hans mee aan lasergamen. Vond ik altijd onnodig en duur. Tegenwoordig zeg ik dat ze maar lekker moeten genieten. Dat is leven zonder Guusje.

Vrijdag 16 maart 2012

Iedereen de deur uit. Ik denk met plezier terug aan een mooie en drukke avond in Breda. Ik zet koffie en wil beginnen met werken. Mijn telefoon gaat. Een collega van Avans Hogeschool. Een goed gesprek. Onder andere over studenten en collega’s die een naaste verliezen.

Donderdag 15 maart 2012

Janneke is het eerste lesuur vrij. Dat komt goed uit. Yvonne en ik zijn vroeg de deur uit. Geen tijd om Loes en Anton naar school te brengen. De autoradio aan. Over de omgekomen Belgische kinderen. Ik luister anders dan vroeger. Het bericht doet pijn. Ik schakel over op CD. Dichterbij de hemel kom ik niet. De tranen zitten hoog vandaag.

Op mijn telefoon lees een e-mail: ‘Breaking news’ voor bibliotheken. 

Ik begrijp de boodschap niet. Ik vraag de afzender wat het bericht inhoudt. Ik ontvang een antwoord met hierin de volgende zin:

Breaking news gaat vaak over een boek dat ineens in de bekendheid staat meestal omdat de auteur bij p en w, de wereld draait door, etc. is geweest.

Dat is grappig. Ik ben helemaal niet bij 'Pauw en Witteman' of 'De Wereld Draait Door' geweest. Ik zou best willen. De afzender complimenteert me dat het gelukt is om in de belangstelling te komen zonder deze televisieprogramma’s.

KanjerGuusje is beschikbaar voor alle bibliotheken. Goed nieuws.

Woensdag 14 maart 2012

De dag opent met meer dan twintig dode kinderen door een busongeluk in Zwitserland. De dood is hard en zinloos.

Vandaag werk ik in Utrecht. Thema van het werken bij Oracle is ‘no limits’. Geen vaste plaatsen. De hele dag trek ik als een nomade met jas en tas door het gebouw. Van de ene afspraak naar de andere. Om 3 uur heb ik een fotoshoot. Gisteren had ik een interview voor het personeelsblad. De volgende editie verschijnt in de stijl van het blad Helden. Guusje is mijn held.

Donderdagavond in Breda

Dinsdag 13 maart 2012

Gisteravond waren we laat thuis uit Veghel. Het was een mooie avond. Warme reacties uit het publiek. Positieve tweets. Een mooie blogbericht van Fons. De vraag naar lezingen neemt toe. Dat is fijn.

Tijdens het ontbijt zegt Yvonne dat Loes vanmiddag wordt ingeënt. Onze jongste dochter kijkt sip. We praten over Guusje. Zij kreeg vaak een prik. Haar KanjerKetting laat het zien. Elke rode kraal een prik. Toch blijft het eng voor Loes. Elk prikje doet zeer.

Maandag 12 maart 2012

Vroeg opstaan. Voor vertrek snel de presentatie voor vanavond overzetten naar een USB-stick. Het gaat mis. Ik trek de USB-stick te snel uit de laptop. Toeters en bellen gaan af. De stick moet opnieuw worden geformatteerd. Het duurt lang. Ik voel me opgejaagd. Stress.

Het lukt toch om vroeg in de auto te zitten. Bij Waalwijk staat een bord met daarop afgebeeld de files richting Utrecht. A2 of A27? Het maakt niet uit. Veel rood. Beide wegen vijftig minuten. Krachttermen in mijn hoofd. Waarom? Ik ben toch op tijd.

Zondag 11 maart 2012

Alleen Loes is thuis. Yvonne brengt haar om 10 uur naar de repetitie van het toneelstuk Jobje. Guusje zou meespelen in deze voorstelling. Nu wordt de uitvoering begin juni aan onze dochter opgedragen.

Even later lopen Yvonne en ik door de bossen. Samen met de hond. Het is druk. Prachtig weer. Vandaag begint de lente. Het is komende week een jaar geleden is dat Yvonne met Guusje naar de huisarts ging. Ons kleine blonde meisje werd dezelfde dag nog opgenomen in het TweeSteden Ziekenhuis in Tilburg. Ik zie Guusjes gezicht voor me. Ik gaf haar zomaar een knuffelhond cadeau. Deed ik anders nooit. Ik had zo met haar te doen. Ze was blij. Een knuffel alleen voor haar.

Zaterdag 10 maart 2012

Yvonne en ik liggen nog in bed. We kijken uit op een dag zonder kinderen. Hebben we niet zelf georganiseerd. Het overkomt ons. Scouting, toneel en werken. Alles toevallig op dezelfde dag. Iedereen de deur uit. We hebben er geen rekening mee gehouden. We hebben niets gepland. Wat gaan we doen? Tot 5 uur. Dan is Loes weer thuis. Een romantisch diner voor twee zit er vanavond dus niet in.

Ik heb een nieuwe bril nodig. Drie jaar geleden kocht ik een zogenaamde varifocus. Een dure. Zeker goed. Niet dus. Ik heb de bril maanden opgehouden. Ben toen overgestapt op twee brillen: eentje voor lezen en eentje voor ver. Steeds wissel ik de brillen. Niet handig. Maar beter dan varifocus. Daar word ik gek van.

Maandag spreken in Veghel

Maandag spreek ik bij de Social Media Club in Veghel.  
Voor het volledige programma klik hier.
De bijeenkomst is openbaar en de toegang is gratis. 
De avond begint om 20:00 uur.
De locatie is Ambiance, NCB-laan 95, 5462GC Veghel.
Graag vooraf aanmelden via deze link

Vrijdag 9 maart 2012

Elke ochtend word ik wakker met dezelfde gedachte: Guusje is dood. Zal ik ooit nog anders wakker worden? Ik kan het me niet voorstellen. Ik heb besloten om niet bij de pakken neer te zitten. Bij het ontbijt ben ik vrolijk. Plotseling gooi ik eruit: ‘Geniet van het leven. Het duurt maar even.’ Dat kan dus niet. Deze standaard uitspraak van mij heeft na eind oktober een andere betekenis gekregen. Zo zei ik ook altijd, wanneer mensen zeurden over futiliteiten: ‘Je zal het maar meemaken.’ Ook zo’n voor mij typische uitspraak. Ik zeg het nooit meer.

Donderdag 8 maart 2012

Guusjes dood is zinloos, maar de blog heeft voor mij een positieve impact gehad. Ik weet nu hoe we onze schoonzus zo goed mogelijk tot steun kunnen zijn. Ze geeft regelmatig aan dat ze veel aan onze steun en hulp heeft, alsof we het begrijpen. En dat komt mede dankzij, jullie openhartigheid rondom het ziek zijn van Guusje, het overlijden en het leven erna.

Bovenstaande tekst staat op een kaartje dat we gisteren ontvingen. Elke week vallen er enkele kaarten in de bus. Ze doen ons goed. Ik ben verheugd dat onze openhartigheid zo goed wordt ontvangen.

Woensdag 7 maart 2012

Op de A2 is een file neergezet. Ik kies voor de A27 richting Utrecht. Ik kan redelijk doorrijden. Sinds de A2 enorm is verbreed, rijd ik bijna nooit meer over de brug bij Gorinchem. Oorzaak van fileleed. Nadeel van werken in Utrecht is de reistijd. Oracle biedt de mogelijkheid om thuis te werken. Dat kan natuurlijk niet altijd. ’s Avonds ben ik pas om 7 uur thuis.

Vandaag denk ik veel aan gisteren. Een dag met bijzondere ontmoetingen. Het eindgesprek met Guusjes oncoloog. De afspraak met de psycholoog. Ontmoetingen met artsen en verpleegkundigen. Mensen die geprobeerd hebben om Guusje beter te maken. Toen dat niet meer kon, boden ze haar comfort. Ik sluit deze mensen voor altijd in mijn hart. Zo gedreven als ze zijn om kinderen beter te maken. Soms ontglipt er een kind zoals Guusje. Wat moet dat moeilijk voor ze zijn.

Dinsdag 6 maart 2012

Bovenstaande foto kreeg ik toegestuurd via Facebook. Een mooi begin van de dag. Ik heb inmiddels meer dan duizend e-mails ontvangen als reactie op mijn boek. Het verhaal over Guusje maakt veel los. Graag spreek ik over de positieve kracht van KanjerGuusje. Zoals vorige week tijdens een gastcollege voor verpleegkundigen in opleiding. De evaluatie ervan is positief. Ik lees opmerkingen als ‘persoonlijk’, ‘stijl van praten spreekt erg aan’, ‘zeer waardevol om te horen hoe het verpleegkundig handelen ervaren wordt’ en ‘de tijd vliegt voorbij’.

Maandag 5 maart 2012

Er staat tien kilometer file en toch vertrek ik naar kantoor. Als ik op de plaats kom waar de file staat, is deze bijna opgelost. Onderweg heb ik Anja Huizinga aan de telefoon. Gisteren zijn de wenshalers geweest van Doe Een Wens. Volgens Anja was het een prettig bezoek. Anja en ik dachten, voordat onze kinderen ziek werden, dat het enkel om laatste wensen ging van terminale kinderen. Dit is niet het geval. Het gaat om de grootste wens van kinderen met een levensbedreigende ziekte. Als het meezit, is Xena aan het einde van het jaar schoon. Dan komt er een eind aan twee zware jaren. Haar grootste wens mag in vervulling gaan.

Xena en Guusje

Zondag 4 maart 2012

Om 9 uur uit bed. Vroeg voor een zondag. Ik slaap graag uit. Na het ontbijt ga ik naar boven. Veel te doen vandaag. Vooral voor Stichting KanjerGuusje. Tussen de bedrijven door langs mijn ouders en naar een doorloop van toneel. Hans en Lisa treden samen op in een toneelstuk van theatermakerij Dramarij.

Een doorloop is een repetitie met publiek erbij. De spelers hebben een weekend gerepeteerd. Nu tonen ze het stuk voor het eerst aan een beperkt publiek. Aan het eind mogen de aanwezigen kritiek leveren. Vooral opbouwend natuurlijk. Yvonne en ik komen net op tijd binnen. Hans en Lisa roepen dat ik mijn telefoon moet inleveren. Niet omdat ze bang zijn dat ik ga twitteren. Ik gebruik mijn telefoon om aantekeningen te maken. Vaak uitvoerig. Ze hebben geen trek in een kritisch oordeel van hun vader. Als de voorstelling is afgelopen, zegt Hans dat ik maximaal vijf minuten heb voor mijn opmerkingen. Ik houd het beperkt tot twee minuten. Dit had hij niet verwacht. Ik vind verrassingen leuk.

Zaterdag 3 maart 2012

Het is nacht. Ik heb zojuist mijn blogbericht van vrijdag gepubliceerd. Hiervoor had ik foto’s nodig van de uitreiking van de cheque bij de restaurant De Lakei. Maar liefst 2750 euro voor Stichting KanjerGuusje.

Ik blijf foto’s kijken. Guusje net voor en na het moment van doodgaan. Ik kijk ze vaak. Twee dagen voor het overlijden ontving ik een bericht: veel foto’s maken. Als ik ergens niet mee bezig was, dan was het met foto’s maken. Nu ben ik blij met deze tip. Ze tonen aan dat het tijd was voor afscheid. De overgang naar een andere werkelijkheid.

Vrijdag 2 maart 2012

Ik werk thuis. Yvonne is naar Breda. Ik lunch met Anton en Loes. De routine is dat Anton de hond uitlaat en Loes de tafel afruimt. Ik draai het om. Ik heb zin in een korte boswandeling. Even later loop ik met Loes en onze hond door het bos. Onze dochter is een vrolijke prater. Over koetjes en kalfjes. Zonder aanleiding begint ze over Guusje.

‘Ik heb een goed idee’

‘Wat dan?’

‘Als we nou eens van Guusje een pop laten maken?’

‘Hoe bedoel je?’

‘Bij een speelgoedwinkel.’

‘Hoe kom je bij dit idee?’

‘Heb ik gedroomd.’

TV-optreden 'Zingen voor KanjerGuusje'

Afgelopen dinsdag was ik in de studio van TV Limburg. Juul Habraken en ik gaven samen een interview. Daarna zong Juul haar lied 'Stand Up'. Opgedragen aan Guusje. 

Donderdag 1 maart 2012

Yvonne en ik werken beiden. Aan het einde van de middag komen we thuis. Ik ga naar de afhaalchinees. Lekker makkelijk. Het is gezellig onder het eten. Er wordt veel gelachen. Ook ik lach. Ineens realiseer ik me dat Guusje niet meelacht. Dat voelt vreemd. Alsof ik vanuit een andere werkelijkheid naar iedereen aan tafel kijk.

Bij de post ligt het ledenmagazine RaboContact van de Rabobank. Hierin een interview over Stichting KanjerGuusje. Het magazine valt bij 17 duizend leden op de mat. In het artikel wordt ook de website van de stichting genoemd: www.stichtingkanjerguusje.nl. Ik hoop dat straks meer mensen weten dat we vijf projecten steunen: de KanjerKetting, het Emma Kinderatelier, goed speelgoed voor kinderziekenhuizen, het mentorprogramma (kinderen met kanker krijgen een maatje) en de jeugdkampen voor kinderen met kanker en hun broers en zussen. Alles draait om betere zorg voor kinderen met kanker en hun naasten.

Boek en stichting eerbetoon aan KanjerGuusje

Twitteraar van het jaar, boek van het jaar, ruim vijf miljoen blog-bezoekers en duizenden mailtjes en tweets, interviews aan landelijke en regionale media: het overdondert de Kaatsheuvelse Lowie van Gorp en zijn vrouw Yvonne. Hun verhaal is het verhaal van Guusje. KanjerGuusje, het meisje dat op 30 oktober 2011 op 10-jarige leeftijd overleed aan kanker. Tijdens haar ziekte hield Lowie een blog bij, dat na haar dood is bewerkt tot het boek ‘KanjerGuusje – mijn leven is van mij’.

“24 Uur per dag zit Guusje in mijn hoofd. Het eerste wat ik denk als ik wakker word, is ‘Guusje is dood’. Ons leven wordt nooit meer als voorheen. Het plaatje van mijn gezin is niet meer compleet.” Terwijl Lowie samen met Yvonne het verhaal doet, licht voortdurend zijn telefoon op – continu komen er tweets binnen met reacties op zijn boek. “Nooit hebben we ons gerealiseerd wat mijn blog teweeg zou brengen”, vertelt Lowie. “Op 31 maart 2011 kregen we te horen dat Guusje kanker had. Omdat we onmogelijk alle telefoontjes en sms’jes van familie en vrienden konden beantwoorden, begon ik vrijwel direct met een blog. Er zijn veel vergelijkbare sites, die doorgaans alleen worden gelezen door naasten. Mijn blog is daarentegen al 5,6 miljoen keer bezocht.”

Woensdag 29 februari 2012

Gisteren was ik vrij. Vandaag werken. Een gewone dag in een ongewoon leven. Zonder Guusje. Leven zoals het niet zou moeten zijn. Zoals het is. Voor Yvonne, voor onze kinderen en voor mij.

Aan het einde van de middag kom ik thuis. Meteen door naar Tilburg. Een afspraak met Hellen Tonglet. Haar praktijk heet ‘Alle sterren aan de hemel’. Anton kan zich moeilijk concentreren door Guusjes dood. Wij willen graag dat Hellen hem gaat helpen. Hoe leef je verder na het verlies van je zusje? Vroeger was zwijgen vaak het medicijn. Met vervelende bijwerkingen op latere leeftijd.