Woensdag 30 mei 2012

Er wordt aangebeld. Het is Dennis. Hij is bestuurslid van Stichting KanjerGuusje. Even later melden zich twee bestuursleden van de Hart van Brabantloop. Een estafetteloop over meer dan honderd kilometer. Dit jaar op zaterdag 29 september. Er is altijd een goed doel. Tijdens het kennismakingsgesprek concluderen we dat we goed bij elkaar passen. Eind september wordt er gelopen voor KanjerGuusje.

Bij een trouwdag horen bloemen. Al vroeg ben ik bij de winkel van onze buurman geweest. Ik heb gisteren een bos rozen besteld. In verschillende kleuren. We houden van bont. Als het bezoek weg is, verras ik Yvonne. Of zou ze het verwachten? Ik geef elk jaar een bos rozen. Dit jaar 18 stuks.

Dinsdag 29 mei 2012

De zon schijnt. Yvonne brengt Anton en Loes naar school. Ik loop gezellig mee. Daarna koffiedrinken. De auto in. Op weg naar kantoor. Helaas loopt het verkeer op de A2 vast. Ik kies voor het avontuur. Stel het navigatiesysteem in op ‘vermijd snelwegen’. Ik hang vervolgens op de provinciale wegen achter een kleine vrachtwagen. Geen verstandige keuze om de snelweg te verlaten. Op de radio een interview over hostels. Ook al niet interessant. Wat voor dag gaat dit worden?

Halverwege de middag heb ik samen met Jan-Willem, voorzitter van Stichting KanjerGuusje, een kennismakingsgesprek met de eigenaren van een bedrijf. Binnenkort een jubileum. De eigenaren dragen kinderen met kanker een warm hart toe. Ze gaan hun gasten vragen om een financiële bijdrage voor KanjerGuusje.

Maandag 28 mei 2012

Half wakker op Tweede Pinksterdag. Ik kijk uit het raam. Weer mooi weer. Langzaam opstaan. Wat gaan we doen vandaag? Loes heeft generale repetitie. Deze begint om 6 uur. We kunnen beter dicht bij huis blijven. Anton en Loes willen beiden gaan zwemmen. Hans gaat ook naar het zwembad. Niet met zijn ouders. Met een vriend. Lisa gaat naar de film. Janneke is druk met examens.

Het wordt de zwembad De Zidewinde in Sprang-Capelle. Als we richting de kassa lopen, sluiten we achteraan in de veel te lange rij. Ik heb een hekel aan wachten. Wie niet? Eindelijk lopen we het veld op. Yvonne en ik zoeken samen met de kinderen een plaatsje in de schaduw. Ik heb geen zin in zwemmen. Duik een boek in. Gisteren gekregen van Anja. ‘Je mag me altijd bellen – 1001 dagen van rouw’ geschreven door Karin Kuiper.

Zondag 27 mei 2012

Heerlijk uitslapen. Het is Pinksteren. Tijdens het ontbijt maken we plannen. Onze drie oudste kinderen hebben een eigen programma. Janneke studeren voor examens. Hans en Lisa een toneelvoorstelling.

Anton en Loes willen zwemmen. Yvonne en ik willen graag de familie Huizinga ontmoeten. We besluiten beide te combineren. We rijden naar het Linnaeushof. Een lange autorit. Onderweg Pinkpop op de radio. Twee jaar geleden was ik er ook. Uit mijn dak bij Green Day. Dat was mijn muziek. Vrolijke punk rock. Sinds Guusjes overlijden geen Green Day meer gedraaid. Toen de programmering bekend werd voor de editie van dit jaar, vroeg iemand of wij ook gingen. Bruce Springsteen staat geprogrammeerd als afsluiter. Ik moest er toen niet aan denken. In de auto merk ik dat ik nu graag op Pinkpop had willen zijn. Relaxed genieten van zon en muziek.

Collega Dick is wel op Pinkpop. Hij liet met kennismaken met Herbert Grönemeyer en met de originele versie van het lied De Weg. Herbert speelt morgen ook op Pinkpop.

Zaterdag 26 mei 2012

Ik ben vroeg wakker. Kijk op Twitter. Sluit mijn ogen. Even maar. Dat denk ik. Ik word wakker. Yvonne ligt niet meer naast me. Ik kijk naar de wekker. Het is half 11. Ik heb uitgeslapen. Ik ben de laatste die opstaat.

Het wordt weer een warme dag. Korte broek en polo aan. Een dagje uit zou mooi zijn, maar dat laat de planning niet toe. Er zal enkele uurtjes gewerkt moeten worden.

Rond lunchtijd wordt er aangebeld. Het is de postbezorger. Te veel kaarten voor de brievenbus. Bestemd voor Guusjes geboortedag. Sommige kaartjes zijn aan Guusje gericht. Ik weet dat de belangstelling in de toekomst minder wordt. Daarom geniet ik van het moment. Medeleven doet goed.

Vrijdag 25 mei 2012

Het voordeel van mijn werk is dat ik mijn eigen agenda kan indelen. Vanmiddag verzorg ik een gastles voor verpleegkundigen in opleiding. Betekent dat ik ook zaterdag enkele uurtjes ga werken. In de ochtend wordt de rust verbroken. Er heeft iemand te horen gekregen kanker te hebben. Ik houd het anoniem, want daar heeft die persoon om gevraagd. Hoe ga je om met je omgeving bij kanker? Houd je het voor de buitenwereld verborgen of kies je ervoor het iedereen te vertellen. Ik weet nog dat ik vorig jaar op 31 maart een gesprek had met onze kinderen over Guusje. Ik nam het woord ‘kanker’ niet in de mond. Dit keer lichten we onze kinderen wel in. Ze reageren nuchter. Ze weten veel over kanker.

Na de lunch vertrek ik richting Breda. Janneke wil graag een keer mee. Ik geef een gastles aan studenten Verpleegkunde van het Vitalis College. Er was gesproken over een klein klasje bij de voorbereiding. Er zitten meerdere klassen en docenten in het lokaal. Ik heb de KanjerKetting, Chemo-Kasper en Radio Robbie bij me. Afgesproken is een uurtje. Het worden er twee. Ik vertel van diagnose tot overlijden. Benadruk de rol van de verpleging. De groep luistert aandachtig. De sfeer is open. Er worden goede vragen gesteld. Zo vraagt iemand of er veel over Guusje wordt gesproken. Janneke bevestigt. Een studente vult aan. Haar broer heeft kanker. Ze zegt: ‘We spreken er veel over. Het gaat vaak over zijn ziekte. Zelfs als we er niet over praten.’ Aan het eind overhandigen twee studenten aan mij een cheque voor Stichting KanjerGuusje.

Sherilyn en Danique voor Stichting KanjerGuusje

Donderdag 24 mei 2012

Vroeg op. Ik moet op tijd in Utrecht zijn. Ik ben als eerste beneden. Steek de kaarsjes aan voor Guusje. Op tafel liggen kaartjes. Meer dan zeventig. Het is niet mogelijk om iedereen persoonlijk te bedanken. Kaartjes, blogreacties, bloemen, e-mails, tweets, cadeautjes, facebookberichten en ook goede gesprekken. Elke vorm van steun is welkom. Mensen kunnen veel betekenen voor andere mensen. Alleen door even te laten weten: ik denk aan jou. De kracht van aandacht.

Gistermiddag hadden de leerlingen uit Guusjes klas de mogelijkheid om een bloem te brengen en een ballon op te laten. Bijna al haar klasgenootjes zijn op bezoek geweest. Ik krijg e-mails van mensen die als kind een klasgenoot verloren. De confrontatie met de onomkeerbaarheid van de dood hakt erin. Nooit meer samen lachen. Nooit meer samen ruzie. Nooit meer.

Woensdag 23 mei 2012

Ik weet hoe erg het missen is

Omdat ik het eens zo liefdevol bezat

Dus zal ik nooit zeggen

Had ik het maar niet gehad

Ik zit in bed. Laptop op schoot. Lees de lieve woorden die ik ontvang, waaronder bovenstaande tekst. Het is geen verjaardag. Guusje ligt niet te wachten in haar bed. We komen niet met z’n allen haar slaapkamer binnen. We zingen niet ‘Lang zal ze leven’. 


Het lijkt een gewone woensdagochtend. Lisa en Hans vertrekken naar school. De andere kinderen blijven thuis. Janneke zit in haar eindexamens. Anton en Loes zijn vrij. Ik werk thuis.

Ik zie op tegen deze dag. Yvonne en ik proberen er een feestdag van te maken, maar zo voelt het niet. Haar geboortedag vieren. Er is geen vreugde. Guusje is dood. Hoe we ook ons best doen, terugkomen zal ze niet.

In de loop van de ochtend merk ik toch dat deze geboortedag bijzonder gaat worden. 

Er is taart voor Guusje

Er worden drie grote dozen bezorgd

Extra ballonnen aan Guusjes stoel in onze keuken

Er worden veel kaarten en nog meer ballonnen bezorgd

Er wordt nog een pak bezorgd

Voor elk kind een 'troostdoosje'

Ons cadeau voor Guusje

Een paars lichtje van haar oudste zussen

Dit is geen gewone woensdag. Dit is ook geen verjaardag. Dit is Guusjes geboortedag. Er zijn veel mensen die haar liefhebben. Dat laten ze ons weten.

Dinsdag 22 mei 2012

Het is bijna 10 uur. Ik ben nog aan het werk. Spullen neer. Yvonne en ik lopen naar de basisschool. Morgen vieren we Guusjes geboortedag, maar dan zijn alle kinderen vrij. Yvonne heeft een mandje bij zich met roze koeken. Bij een verjaardag hoort een traktatie. Bij een geboortedag ook.

We worden binnengelaten door juf Ilse. We praten met haar over onze andere kinderen. Daarna stappen we binnen in Guusjes klaslokaal. Ik mis haar. Het rode jurkje. De staartjes. De sonde. De ogen die stralen: ik ben jarig. 

23 mei 2011 - Guusje wordt 10 jaar

Natuurlijk is het goed om stil te staan. Samen met haar klas. Maar het gevoel is tegennatuurlijk. Ik wil het niet en ik wil het wel. Op het bord hangt een knutselwerk. Gemaakt aan het begin van het schooljaar. Toen ze nog dacht 11 te worden.

Even later staan we met de klasgenootjes in de centrale hal van de school. Er hangt een doek voor een fotolijst. Als Guusjes gezicht verschijnt, heb ik het moeilijk. Zo mooi dat ze hier voor altijd mag zijn.

Maandag 21 mei 2012

Ik loop meer naar school. Samen met Loes, Anton en Yvonne. Op het schoolplein spreek ik Guusjes juf en meester aan. We hebben uitnodigingen bij ons voor haar klasgenootjes. We hopen dat ze woensdag een bloem komen leggen bij Guusjes urn. Yvonne en ik lopen de school in. Daar treffen we juf Ilse. We geven haar een ingelijste foto van Guusje. Deze komt in de hal. Ik leg de uitnodigingen in Guusjes klas op het bureau van de juf. Achterin de klas valt mijn oog op een verjaardagskalender. Guusje heeft een taart geknipt: 11 jaar op 23 mei.

Woensdag is het geen school in verband met een studiedag. Morgenochtend zullen Yvonne en ik voor Guusjes geboortedag trakteren. Het voelt goed en toch vreemd. Zoals het leven niet had moeten zijn.

Zondag 20 mei 2012

Om half 5 staat Anton op. Yvonne gaat ook uit bed. Onze zoon gaat dauwtrappen. Samen met scouting naar Elshout. Om 7 uur de mis bijwonen en daarna weer terug naar Kaatsheuvel. Door het gerommel ben ik vroeg wakker. Ik slaap half. Denk aan het boek ‘Beter’ van Maarten van der Weijden dat ik gisteren gelezen heb. Het verhaal heeft indruk op me gemaakt.

Ik was altijd op de toekomst gericht. Positief ingesteld. Steeds plannen maken. Makkelijk van baan veranderen. Een studie erbij doen. Aanpakken voor een beter leven. Niet blijven hangen. Mijn lot in eigen hand. Ik vond mijzelf de gelukkigste man op aarde. De kanker van Guusje gaf mijn leven een andere wending. ‘Alles komt goed’ was definitief verleden tijd. Toch bleef ik positief. Hopen dat Guusje de dans van de dood zou ontspringen. Toen ik op vrijdag 28 oktober ’s morgens wakker werd, wist ik niet dat ik Guusje enkele uren later toestemming zou geven om te overlijden. We gleden razendsnel de alarmfase in. Eindigend op zondagmiddag. Guusje koos haar moment. Ze vloog weg naar de andere werkelijkheid. Een wereld zonder pijn. Ik was intens verdrietig en blij tegelijk.

Alle gebeurtenissen van vorig jaar. Ze staan niet alleen opgeschreven. Ze komen steeds weer voorbij in mijn hoofd. Ook deze ochtend weer. Meer dan veertig jaar was mijn focus de toekomst. Nu denk ik nauwelijks nog vooruit. Maak ik me vooral zorgen over onze kinderen. Zorgen dat zij een goede basis hebben voor hun toekomst.

Zaterdag 19 mei 2012

Vandaag wil ik echt een vrije dag. Lekker uitslapen. Het is half 9. Ik kijk op mijn telefoon. Er verschijnt een melding op het display. Ik heb een afspraak bij Nancy, mijn kapster. Om half 9. Ik bel direct de kapsalon. Aankleden en tandenpoetsen. Tien minuten later zit ik op de stoel. Zonder ontbijt. Zonder koffie.

Weer thuis zeg ik dat het vandaag echt vakantie moet zijn. De afgelopen twee dagen niet het gevoel gehad van vrij zijn. Yvonne heeft een nieuwe jas nodig en ik ook. Eigenlijk heb ik geen zin in kleding kopen. Toch laat ik me overhalen. We vertrekken naar Tilburg. Loes gaat mee. We lopen door de kledingwinkels. Ik merk dat Yvonne niet kan vinden wat ze zoekt. Inspiratieloos lopen we door de winkelstraat.

Vrijdag 18 mei 2012

Ik heb een vrije dag genomen, maar zo voelt het niet. Ik ben druk met e-mails en post wegwerken. ’s Middags staat Jan-Willem voor de deur. Hij is de voorzitter van Stichting KanjerGuusje. Eigenaar Frank van Bruna Kaatsheuvel heeft ons uitgenodigd. Half december heeft Frank toegezegd per verkocht exemplaar een extra bedrag te doneren aan Stichting KanjerGuusje. Tijd om de balans op te maken.

Eerst drinken we koffie. In de Bruna ligt de tweede druk van KanjerGuusje. Mooi gepresenteerd. Zo zou elke winkel het moeten doen. Meer verkochte exemplaren betekent meer mensen die kennismaken met de wereld van kinderen met kanker. Meer boeken betekent ook meer geld voor die kinderen.

Trots vertelt Frank dat hij dit nooit had verwacht. KanjerGuusje is zijn best verkochte boek ooit. Meer dan 750 verkochte exemplaren. Alleen in Kaatsheuvel. Voor de Bruna wordt er een foto gemaakt en de cheque overhandigd: 1150 euro!

Donderdag 17 mei 2012

Lang uitslapen op Hemelvaartsdag. Bij het ontbijt hebben Yvonne en ik het over Guusjes verjaardag. Wat gaan we doen op woensdag 23 mei? We hebben al enkele ideeën. Vandaag vieren de ouders van Thomas zijn geboortedag. Thomas overleed anderhalf jaar geleden aan kanker. Yvonne en ik vinden geboortedag een mooiere en betere term dan verjaardag. Guusje wordt niet ouder. Ze blijft altijd 10.

Tijdens de lunch is het gezellig aan tafel. Lisa praat druk over zeil- en scoutingkamp. Ik realiseer me dat de diploma-uitreiking van Janneke tijdens het zeilkamp plaatsvindt. Als ik dit opmerk, reageert Janneke boos.

‘Waarom ga jij ervan uit dat ik mijn diploma haal? Laat ik eerst maar eens voldoendes halen voor mijn eindexamens.’

‘Ik heb vertrouwen in je. Je gaat het gewoon halen. Je doet je best. Dat zie ik.’

‘Ouders met vertrouwen zijn soms erger dan ouders zonder vertrouwen.’

De examenstress is groot.

Alpe d'HuZes: met KanjerGuusje naar de TOP

Begin juni beklimmen wielrenners de Alpe d’Huez. Doel is geld inzamelen voor KWF Kankerbestrijding. Mijn advies aan alle deelnemers: neem een kanjer mee naar boven en je bent sterker dan je denkt.
Hieronder volgen drie voorbeelden van toppers die begin juni KanjerGuusje mee naar boven nemen tijdens Alpe d'HuZes.

Onze vriend Jörn Ketelaars laat net als vorig jaar elke bocht sponsoren. Zijn kinderen zijn de start. Guusje is zijn finish. Jörn overtrof zichzelf vorig jaar. Hij reed vijf keer naar de top. Ook dit jaar gaat Guusje mee op zijn bagagedrager. Zes keer naar boven.

Jörn draagt alle kinderen met kanker een warm hart toe. Daarom is bocht 8 omgedoopt tot KanjerBocht. Jörn zoekt nog sponsors voor enkele bochten.

Casper Feijen heeft een motto: Mika afzien, ik ook afzien!! Vrienden voor elkaar. De vader van Mika blogt dagelijks. Mika heeft leukemie. Casper is zijn vriend. Op de actiepagina van Casper lees je dat ook KanjerGuusje hem inspireert om de top te gaan bereiken. Zijn verhaal is uitgezonden door SchoolTV. Het begint bij 17:10 minuten.

Femke van Moorsel-Dijkstra rijdt voor haar vriendin Lenny en voor KanjerGuusje. Femke gaat niet alleen zes keer naar de top. Van het totale bedrag dat in haar naam wordt gedoneerd, stort ze uit haar eigen portemonnee 10% op de rekening van Stichting KanjerGuusje.

Woensdag 16 mei 2012

Over een week is Guusjes verjaardag. Voor elk kind het hoogtepunt van het jaar. Ook Yvonne en ik willen er dit jaar een mooie dag van maken. Toch voelt het anders. Ik zie er tegenop. Ik zie Guusje voor me. Dolblij op haar verjaardag.

Vorig jaar was 16 mei een bijzondere dag. ’s Ochtends had ik er nog geen vertrouwen in dat we een week later thuis zouden zijn. Die dag begon Guusje voor de eerste keer te huilen. Na zeven weken ziekenhuis. Ze hield niet meer op. De tranen bleven stromen. De pijnmedicatie zonder infuus sloeg aan. Opeens werd naar huis gaan realiteit.

Een jaar later. Een gewone woensdag. Anton is nog steeds op schoolkamp. Ik mis hem aan het ontbijt. Dat had ik vroeger nooit. Na het ontbijt vertrek ik naar mijn werk. Onderweg voer ik een telefoongesprek met Annechien Lubbers. Ze heeft het boek ‘Rennen, vallen en weer opstaan’ geschreven. Binnenkort geeft ze een presentatie. We wisselen ideeën uit.

Dinsdag 15 mei 2012

Ik lig nog in bed. Ik luister. Het regent pijpestelen. Ik denk aan Anton. Hij is op schoolkamp. De hele dag binnenblijven. Je moet er niet aan denken. Harde regen betekent vaak file. Eerst maar thuiswerken. Later vertrek richting Utrecht.

In de auto telefoongesprekken en radio. Ik verlang naar rust. De CD met muziek van de uitvaart biedt uitkomst. Ik luister er graag naar. In gedachten ons kleine blonde meisje.

Maandag 14 mei 2012

Yvonne stapt uit bed. Ze loopt naar de zoldertrap en roept dat Anton uit bed moet. Zoon Anton is een professionele uitslaper. Toch klinkt zijn stem vanaf de begane grond.

Yvonne: Ga je dan maar aankleden?

Anton: Ben al aangekleed.

Yvonne: Dek de tafel maar.

Anton: Heb ik al gedaan.

Het schoolkamp begint vandaag. Anton heeft er zin in. Hij is dolenthousiast.

Aan het ontbijt zit Janneke naast me. Vandaag haar eerste eindexamen. Ik probeer een gesprek.

Ik: Hoe laat begint je examen?

Janneke: Dat heb je al tien keer gevraagd.

Ik: Oké. Je hebt vandaag Nederlands. En morgen?

Janneke: Dat heb ik ook al tien keer verteld.

Op het schoolplein gaan alle kinderen naar binnen. Groep 8 blijft buiten. Ze maken zich klaar voor vertrek. Drie dagen schoolkamp.

Zondag 13 mei 2012

Yvonne slaapt. Het is Moederdag. Ik baal. Ik ben vergeten een cadeautje te kopen namens Guusje. Waarom heb ik daar niet aan gedacht? Gisteravond kwam er een tweet voorbij. Een papa had namens zijn overleden zoon een cadeau voor mama gekocht. Een mooi gebaar. Een goed idee, maar de winkels waren al gesloten. Daar zat ik dan. Op de bank. Laptop op school. Boos op mezelf.

Yvonne wordt niet wakker. De kinderen ook niet. Het is tijd om op te staan. Ik wek iedereen. Dat valt niet mee. Onze oudste dochters slapen graag een gat in de dag. Even later zitten we allemaal bij mama op bed. Ouders en vijf kinderen.

Toen Guusje overleden was, voelde het de eerste weken alsof ze er nog was. Steeds dacht ik dat ze in bed lag of op school was. Inmiddels voelt het anders. Guusje komt definitief niet meer terug. Toch voelt het incompleet. Zeker nu met z’n allen op bed. Er ontbreekt een stukje in de puzzel. Een eerste Moederdag zonder Guusje.

Hans en Anton geven hun cadeau. Ze hebben samen een fles badschuim gekocht. Het merk is Dove. De merknaam is aanleiding tot grappen over slechthorendheid. Anton was gisteren ijscoman. Bij de bloemenwinkel van onze buurman. De hele dag ijsjes uitdelen. Hij heeft een bloemstuk mogen maken voor zijn mama. Hij glimt van trots.

Daarna Loes. Zij heeft een hart geknutseld. Daarin tegoedbonnen voor klusjes. Een bon voor drie weken hond uitlaten. De andere kinderen liggen in een deuk. Mama laat nooit de hond uit. Dat doen zij.

Janneke en Lisa hebben een cadeau voor Yvonne en mij samen. Twee hoesjes voor onze telefoons. Een afbeelding mama met Guusje. Voor Yvonne. Een afbeelding papa met Guusje. Voor mij. Ik wilde nooit een hoesje om mijn telefoon. Meteen ben ik om. Wat een prachtig cadeau van onze dochters. Ik verwonder me over de afbeelding op het hoesje voor Yvonne. Het is de foto die ik gisteravond op dit blog publiceerde.

Alle kinderen zijn naar beneden. Ik poets mijn tanden. Wat hoor ik in de slaapkamer? Yvonne zit alleen op bed. Er zijn tranen. Ze mist Guusje. Ik pak haar stevig vast. Meer kan ik niet doen. Guusje komt nooit meer terug. Wordt Moederdag geen feest? In elk geval nooit meer wat het ooit is geweest.

Aan het begin van de middag gaan we naar het Pleinfestival. De jaarlijkse braderie in mei. Lise en Charlotte zijn twee studenten. Ze organiseren ‘Ik knip mijn haar voor KanjerGuusje’. Drie kapsters werken vrijwillig. De financiële opbrengst is voor Stichting KanjerGuusje. Het haar, indien lang genoeg, voor Haardonor. Deze organisatie maakt gratis pruiken van gedoneerd haar.

Zaterdag 12 mei 2012

Morgen is het Moederdag. Bij de bloemenwinkel van onze buurman deelt Anton ijsjes uit. We gaan een kijkje nemen. Yvonne en ik kopen bloemstukken voor onze moeders. Anton vermaakt zich als ijscoman.

Vrijdag 11 mei 2012

Een dag vrij. Een dag niks. Dat zou mooi zijn. Beetje lezen. Meer niet. Helaas. Er ligt een stapel post op me te wachten. Een kast die nodig opgeruimd moet worden. Kortom, genoeg te doen.

Gezellig lunchen met de kinderen. Gewoon heerlijk lachen en af en toe aan Guusje denken. De ballonnen aan haar stoel dansen mee.

‘Wat vind je het leukst op school?’

‘De pauze.’

‘Het je een cadeau voor mij gekocht voor Moederdag?’

‘Jawel, hoor.’

‘Iets gekocht?’

‘Nee, gemaakt.’

‘Niets gekocht?’

‘Ik heb iets voor je gemaakt.’

‘Dan maak ik volgende keer voor jouw verjaardag ook enkel een tekening als cadeau.’

Een boos kindergezicht.

Voorbeelden van gesprekken aan tafel tijdens de lunch. Momenten waar ik van geniet.

Donderdag 10 mei 2012

Het regent hard. Toch valt het mee met de drukte richting Utrecht. De nieuwe leaseauto van mijn werkgever Oracle rijdt geweldig. Ik ben geen autofreak, maar van deze nieuwe BMW word ik enthousiast. Het is een automaat. Dat rijdt relaxed. Ik moet wel wennen aan het zogenaamde start-stopsysteem. De auto lijkt steeds uit te vallen bij stilstand, maar dat is schijn.

Een collega geeft me het boek ‘Beter’ van Maarten van der Weijden. Vier jaar geleden werd Maarten olympisch kampioen 10 kilometer openwaterzwemmen. Een buitengewone prestatie. Bij hem werd elf jaar geleden leukemie geconstateerd. Ik heb interviews met Maarten op de radio gehoord. Ik ben onder de indruk van de wijze waarop hij over zijn ziekte spreekt. Hij verzet zich tegen positief denken en tegen het idee van vechten tegen kanker. Ik ben het met Maarten eens. Guusje heeft zijn gelijk aangetoond. Een dag voor haar overlijden vraagt ze aan Yvonne of we toch nog over een tijdje naar het Harry Potter Pretpark in Florida zouden gaan. Ze blijft positief denken. Ze blijft ook vechten. Haar laatste woorden: ‘Maar dan ga ik dood. Dat wil ik niet. Ik wil blijven leven!’

Beter worden of sterven. Het is geen kwestie van positief denken en vechten. Het is een kwestie van geluk.

Woensdag 9 mei 2012

Tien jaar geleden moest ik bij de huisarts komen voor een goed gesprek. Ik had een hoge bloeddruk, maar weigerde om medicijnen te slikken. Ik ging overstag. Ik slik al jaren dagelijks een pilletje. Mijn bloeddruk is prima. Bleek ook bij het laatste bezoek aan de huisarts. Ik kreeg toen ook een formulier mee. Voor bloedprikken. De huisarts lachtte: ‘En wel op komen dagen. Bloedonderzoek hoort erbij.’

Dagen geleden heb ik besloten vandaag bloed te laten prikken. Daar zie ik tegenop. Best flauw van mij. Tel het aantal kralen aan Guusjes KanjerKetting. Ik moet me schamen. Een klein prikje in een ader. Het stelt niets voor.

Dinsdag 8 mei 2012

Ik rijd naar Brussel. ’s Middags een bijeenkomst met collega’s. Er worden presentaties gehouden. Ik heb spreektijd gevraagd. Onlangs verscheen er een interview met mij in het Nederlandse personeelsblad. Ik wil ook mijn Belgische collega’s vertellen waarom ik terug ben bij Oracle. Het is de combinatie van flexibel werken en de wijze waarop vorig jaar de collega’s van mijn team hebben gereageerd toen Guusje ziek was.

Werken is zakelijk. Anders dan vriendschap. Toch zijn er banen waarbij je meer tijd doorbrengt met collega’s dan met vrienden. Ik denk dat samenwerken beter gaat, als je meer weet van elkaars achtergrond. Daarom kies ik voor openheid.

Maandag 7 mei 2012

Vandaag werk ik in Utrecht. Hoewel ik als motto heb ‘niet blijven hangen in onmogelijkheden, maar kiezen voor je mogelijkheden’, blijf ik chagrijnig. Ik kan me er niet toe zetten om mijn gemoedstoestand te veranderen. Op de heenweg naar kantoor zet ik de radio uit. Geen zin in muziek of gepraat.

Mijn gedachten gaan een jaar terug. Het gesprek met verpleegkundige Marinka. Zij hield mij een spiegel voor. Ik zat in de put. Diep. Guusje zou nooit meer beter worden. Misschien wel doodgaan. Marinka vroeg: ‘Als Guusje overlijdt, zijn dan de afgelopen tien jaar voor niets geweest?’ Die vraag kan nooit met ‘ja’ worden beantwoord. Marinka liet mij anders denken.

Zondag 6 mei 2012

Ik loop door de bossen. Samen met Balou. Denk na. Wat ga ik vanmiddag zeggen? Wat wordt mijn boodschap? Ik ga spreken bij de Karpendonkse Hoeve. Een inzamelingsevenement voor Alpe d’HuZes. Thuis ga ik aan mijn bureau zitten. Ik wil een koppeling leggen tussen fietsers en kanjers. Terwijl ik schrijf, voel ik dat de tranen hoog zitten. Mijn gedachten zijn weer bij 5 mei 2011. De dag van de grote operatie bij Guusje. De gebeurtenissen van die dag zitten diep in mij. Dieper dan ik dacht.

Zaterdag 5 mei 2012

Ik kijk uit het raam. Het is droog. Gelukkig. Vandaag Festival Loyaal voor KanjerGuusje. 
Bij het opstaan denk ik aan Guusje. Mensen vragen wel eens of  er verschillen zijn tussen blog en boek. Die zijn er best veel. Bijvoorbeeld het blogbericht van 5 mei. Ik heb toen geschreven. Met tegenzin. Alleen maar om te informeren hoe het met Guusje was. Ik herinner me van 5 mei veel details. Daarom heb ik later die dag beter kunnen beschrijven in mijn boek. Een dag met grote emoties.

Vrijdag 4 mei 2012

Rustig opstaan en aan het werk. Vandaag thuis. Tussendoor even boeken brengen naar Bruna Kaatsheuvel. Ondernemer Frank wil volgende week een cheque overhandigen. Gebaseerd op de verkopen van de eerste druk in zijn winkel. Hoeveel? Dat wil hij nog niet zeggen. Hij lacht. Het is meer dan hij vooraf had ingeschat. Ik ben benieuwd hoeveel boeken hij nog gaat verkopen van de tweede druk.

Rond lunchtijd gaat de telefoon. Het is Janet. Zij verzorgde de uitvaart van Guusje. De aanvraag bij haar werkgever DELA voor een bijdrage aan Stichting KanjerGuusje is gehonoreerd. Ze zegt het bedrag. Ik vraag haar om het te herhalen. Ik heb het goed gehoord: 4000 euro. Dat is een jaar materialen voor het Emma Kinderatelier. Prachtig.

Donderdag 3 mei 2012

Vandaag werk ik in Utrecht. Het is rustig op de weg. Veel mensen hebben vakantie. Op kantoor laat ik trots de tweede druk van KanjerGuusje zien. Ik wil op tijd weer thuis zijn, maar op de terugweg kom ik helaas in de file terecht. Ik bel met verpleegkundige Marij. Aan haar reikte ik in december het eerste exemplaar uit van KanjerGuusje. Door mensen als Marij heb ik leren zien hoe belangrijk de rol van een verpleegkundige kan zijn. Dat gebeurt niet vanzelf. Daar moet je als verpleegkundige wel wat voor doen. Meer dan enkel medicijnen toedienen en verschonen.

Vandaag denk ik ook aan vorig jaar. Twee dagen voor de grote operatie. Het gesprek met de psycholoog. Hoe ga je om met zoveel onzekerheid in je hoofd? Ik leerde om niet te piekeren over zaken die ik toch niet kan beïnvloeden. Ook daarvoor geldt: geen makkelijke opgave. Je moet er wel wat voor doen. Het gaat niet vanzelf. Keihard tegen jezelf ‘STOP’ roepen, als je in je piekergedrag te ver doorschiet.

Woensdag 2 mei 2012

Het is rustig in huis. De kinderen hebben vakantie. Als ze ergens goed in zijn, dan is het uitslapen. Ook Yvonne is er goed in. Wanneer de wekker is gegaan, moet ik uitkijken om niet opnieuw in slaap te vallen. Ik heb een afspraak bij een klant. In de auto voer ik telefoongesprekken. Niet alleen over het werk. Zo word ik vandaag gebeld door een studente. Ze is bezig met afstuderen en wil me enkele vragen stellen. Het gebeurt vaker: boekbesprekingen, spreekbeurten en afstudeerprojecten die betrekking hebben op kinderen met kanker en KanjerGuusje in het bijzonder. Ik krijg ook een bericht van drukkerij Wilco. De tweede druk is klaar.

Voorheen werd ik alleen als auteur op de hoogte gebracht. Vandaag ook als uitgever. De eerste druk is op de markt gebracht door Uitgeverij DoDo. Zij namen het risico. Een boek uitbrengen van een debuterend auteur. Daarvoor ben ik dankbaar. De tweede druk breng ik in eigen beheer uit. Ik heb hiervoor Uitgeverij Pollux opgericht. Twee weken geleden ingeschreven bij de Kamer van Koophandel. Ik hoop dat er weer veel KanjerGuusjes over de toonbank gaan. Vanaf nu gaat er 5 euro per verkocht exemplaar naar Stichting KanjerGuusje.

Dinsdag 1 mei 2012

Het is lunchtijd. Broodjes eten met collega’s. Daarna een bijeenkomst. Ik luister geboeid naar de presentatie. Tussendoor kijk ik op mijn telefoon. Ik zie een verontrustend bericht. Bibi is overleden. Ik schrik. Haar broer overleed twee jaar geleden aan kanker. Twee kinderen in hetzelfde gezin. Beiden een neuroblastoom. Een vorm van kinderkanker.